ล้มเหลว

พี่ดอกแก้ว

ซบหน้าลงตรงมือถือน้ำตา
เงยถามฟ้าไฉนไยแกล้งฉัน
ก้มหน้าลงถามดินรินรำพัน
ไยเส้นทางสายนั้นเดินยากเย็น

ล้มแล้วลุกจนล้าไม่กล้าลุก
กลัวความทุกข์เพราะล้มจมความเข็ญ
ไม่เคยเป็นอย่างใจที่หมายเป็น
ที่แลเห็นคือแผลพาดแผ่ลาย

สิ่งที่ได้เพียงนิดคิดแล้วท้อ
ไร้พลังเดินต่อสู่เป้าหมาย
คงเป็นคนล้มเหลวอยู่เดียวดาย
กับอดีตมากมายที่พลั้งไป

ครั้นครุ่นคิดจิตยิ่งแคบแอบมุมมืด
ใจชาชืดเร้นรับแสงอันไสว
เฝ้าวนเวียนน้อยเนื้อและต่ำใจ
ทำสิ่งใดไม่เคยดีในชีวา

มองเห็นนกตัวน้อยค่อยลัดเลาะ
โผเข้าเกาะกิ่งก้านลานพฤกษา
ได้จังหวะจึงโผสู่เมฆา
แล้วสลับลงมาเมื่ออ่อนแรง

แม้กี่ครั้งก็ยังหมายจะบิน
ไม่สุดสิ้นวิธีเสาะแสวง
หาสนใจล้มเหลวให้คลางแคลง
มุ่งรวบรวมเรี่ยวแรงเพื่อเร่งบิน

กี่ครั้งที่พลาดไปใช่ล้มเหลว
ปวงปัญหาร้ายเลวที่โหดหิน
ก็หาใช่เหตุล้มเหลวในชีวิน
ล้มเหลวแท้คือสิ้นพยายาม