18 กันยายน 2552 16:19 น.
พี่ดอกแก้ว
เมื่อจุดยืนยึดรากความยโส
ความดื้อก็ใหญ่โตเป็นต้นขวัญ
มีกิ่งก้านกระด้างไปด้วยกัน
ปวงใบนั้นหนาหยาบเพราะอวดดี
มีลมมาแรงหนักก็หักโค่น
เพราะไม่โอนอ่อนตามยามหลีกหนี
ความทะนงทำลายสิ้นชีวี
เราต่างรู้เรื่องนี้กันมานาน
ทั้งที่รู้เราก็อยู่อย่างไม้นั้น
แล้วชีวันก็ไร้สุขสนาน
ความทะนงปิดประตูตัดสะพาน
ไม่สื่อสารอ่อนน้อมถ่อมศักดา
หยิ่งผยองในตนจนผู้อื่น
ไม่กล้ายื่นไมตรีจนแน่นหนา
เกรงกระทบความกระด้างสร้างระอา
ปล่อยคนกล้าให้เสรีวิถีตน
ทั้งที่รู้เราก็อยู่อย่างอวดกล้า
มีเรื่องราวเข้ามาหลายครั้งหน
ยึดถิ่นฐานไม่ถอยสู้อดทน
แต่ไม่ก่อเกิดผลในด้านดี
ทั้งที่รู้เราก็อยู่อย่างไม้แก่
ไม่แยแสคำเตือนเบือนหน้าหนี
ยึดในความสามารถที่ตนมี
ไม่รู้ชี้ข้อแนะนำหรือคำใคร
ทั้งที่รู้เราก็อยู่อย่างประมาท
เพราะเราขาดปัญญามาช่วยไข
ว่าอ่อนน้อมนั้นคือกุศลมัย
หาได้พ่ายแพ้ใครเมื่อถ่อมตน
8 กันยายน 2552 07:51 น.
พี่ดอกแก้ว
เขาสรรเสริญเหลือเกินกับการให้
ใครต่อใครจึงสละละหวงแหน
เที่ยวอุดหนุนต่อผู้ที่ขาดแคลน
บางครั้งทำเหมือนแม้นยัดเยียดกัน
ในการให้ผู้ให้ไม่หวังผล
อนุเคราะห์ผู้คนเพื่อสร้างสรรค์
แม้นพบความเหนื่อยยากไม่รำพัน
ให้ทานนั้นด้วยพยายามยิ่งกำลัง
ในการให้ไม่ใช่เหมือนหมายทิ้ง
ระบายสิ่งของเหลือใช้ในหนหลัง
เป็นการให้ที่ด้อยค่าปราศพลัง
เห็นเป็นของรุงรังไม่ไยดี
ในการให้ควรให้อย่างเหมาะกาล
บำเพ็ญทานสมสนองครองสุขศรี
ให้ในสิ่งที่ผู้รับเกิดยินดี
หรือเป็นที่ต้องการเพราะจำเป็น
ในการให้ควรใฝ่ใจอย่างเปรมปรีดิ์
ภายหลังใจไม่มีความเคืองเข็ญ
เมื่อนึกถึงใจไม่ทุกข์และร่มเย็น
และไม่เห็นเป็นภาระการดูแล
ในการให้ไม่สุดโต่งเกินพอดี
มีความอยากของตนนี้เพิ่มกระแส
เกิดเรื่องราวยุ่งยากตามเป็นแพ
ผู้รับอาจขาดแค่เพียงนิดเดียว
ในการให้มีเงื่อนไขที่สละ
คือเพียรละสิ่งหวงแหนไม่แลเหลียว
เกิดประโยชน์แก่ผู้รับอย่างกลมเกลียว
ทุกส่วนเสี้ยวแห่งการให้ไม่ไร้บุญ
Calendar
Lovers
1 คน เลิฟพี่ดอกแก้ว
หน้าส่วนตัว
3655
