ฝนตก

พี่ดอกแก้ว

ออกเดินทางอย่างชื่นระรื่นจิต 
กับมวลมิตรมุ่งไปตามใจฝัน 
ไปท่องเที่ยวดูฟ้าดูตะวัน 
เฮฮากันสุขใจใต้แสงดาว 

เช้าวันหนึ่งถึงนาทีที่ตากฝน 
แต่ละคนกลัวเปียกและกลัวหนาว 
บางคนมีร่มกางกันชั่วคราว 
บางคนมีเสื้อยาวกันฝนมา 

เหลือเพียงฉันไร้เครื่องกันฝูงเม็ดฝน 
พอร่วงหล่นก็แตะถึงมังสา 
ร่างเปียกปอนหนาวสั่นเหลือคณา 
ไม่อาจแบ่งร่มมาจากผู้ใด 

เป็นความผิดของฝนหรือของฉัน 
หรือว่าของใครกันควรแก้ไข 
ฝนไม่ควรมาตกหรืออย่างไร 
หรือคนอื่นไร้น้ำใจไม่แบ่งปัน 

ตอบคำถามด้วยความไม่ลำเอียง 
เลิกทุ่มเถียงโทษใครให้เดียดฉันท์ 
ไม่รอบคอบตอบใจได้เท่าทัน 
ไม่ตระเตรียมป้องกันเพราะตนเอง 

บางครั้งการเที่ยวโทษโกรธผู้อื่น 
คือคนคิดเพียงตื้นชอบข่มเหง 
ทำผิดซ้ำผิดใหม่ไม่หวั่นเกรง 
ผลของกรรมนักเลงจะถึงตัว