8 สิงหาคม 2548 21:00 น.
				
												
				
								พี่ดอกแก้ว
		
					
				
ม่านผงคลีคลี่คลุมเป็นกลุ่มก้อน 
ลมเร่งร้อนร้อยร่างกลางพื้นหน 
หมุนปะทะคละคลุ้งฟุ้งสกล 
ใบไม้หล่นร่วงพราวคราวลมพรู 
ความอึดอัดกลัดกลุ้มก่อคลุมจิต 
เหมือนนิมิตร้ายรุมสุมตาหู 
ภาพและเสียงเรียงมาไม่น่าดู 
ลมอึงอู้ผงฝุ่นหนุนประดัง 
คำรามเปรี้ยงเสียงฟ้ามาก่อนฝน 
ยิ่งท่วมท้นวิตกปกปิดหวัง 
ใจก็พล่านตามลมที่ตึงตัง 
เฝ้าระวังเรื่องร้ายที่กรายมา 
ใจไร้สุขรุกรนบนเหตุการณ์ 
แล้วฟุ้งซ่านเดาไปในทิศา 
ลุ้นกับทิศทางลมที่โถมพา 
เมื่อใดถึงเวลาที่ฝนโปรย 
เช่นปัญหาครารอวินิจฉัย 
กระทบในลมร้อนซ้อนแห้งโหย 
ความกดดันบีบคั้นให้โอดโอย 
เหมือนแส้โบยสะบัดอึดอัดทรวง 
การรอคอย..ดั่งเครื่องทรมาน 
มีห้วงกาลเป็นกรงห้องขังหลวง 
และนักโทษก็คือใจทั้งดวง 
ที่ผูกพ่วงโซ่ฟุ้งซ่านการระแวง 
ยังไม่รู้ลมพรูในครานี้ 
จะมากมีน้ำฝนล้นระแหง 
หรือเป็นแค่ลมครางสร้างสำแดง 
ความระแวงวาดภาพใจไปเกินการณ์ 
				
			 
			
				5 สิงหาคม 2548 09:27 น.
				
												
				
								พี่ดอกแก้ว
		
					
				
เมื่อความแกร่งแหว่งเว้าเบ้าใจราญ 
ก็คืบคลานเก็บกอบความบอบช้ำ 
ไม่ย้อนคืนกลับไปให้ทรงจำ 
ก่อรอยกรรมสร้างใหม่ในเส้นทาง 
เมื่อร้างมิตรคิดหวนทวนเป้าหมาย 
จากค่ำคืนเคลื่อนกายสู่รุ่งสาง 
เรียงชิ้นส่วนหัวใจที่บอบบาง 
รับอรุณรุ่งรางเพื่อฟื้นตัว 
ขอเดินต่อเสี่ยงตายเป้าหมายนั้น 
แม้นวันนี้มีฝันมืดสลัว 
สักวันหนึ่งคงคลายความมืดมัว 
ผลกรรมชั่วสิ้นแรงไม่แฝงตาม 
ขอรินรดหยดใจไม่ท้อถอย 
คงรูปรอยสายรักให้ไหลหลาม 
เพื่อหล่อเลี้ยงต้นไม้ให้งดงาม 
คือพฤกษ์พันธุ์แห่งความรักจริงใจ 
ใครอาจทิ้งรานกิ่งต้นไม้นี้ 
สิ้นไมตรีโค่นหักหรือผลักไส 
จะดูแลรักษาตลอดไป 
ตราบสิ้นไร้แรงตนบนเส้นทาง 				
			 
			
				2 สิงหาคม 2548 18:57 น.
				
												
				
								พี่ดอกแก้ว
		
					
				
ความทุรนทุรายคล้ายจะคลั่ง 
น้ำตาหลั่งไหลหลากมากกว่าฝน 
เรื่องในโลกเล็กกว่าทุกข์ของตน 
ไม่มีใครสักคนทุกข์เท่าเรา 
ความภาคภูมิลำพองในกองเกียรติ 
ถือยศเหยียดฐานาเหนือกว่าเขา 
เราก็มีศักดิ์ศรีมิใช่เบา 
หากหยามเอาเรื่องกันฉันใหญ่พอ 
เราคิดดีมีไหวพริบปฏิภาณ 
สร้างโครงการยิ่งใหญ่ในพ.ศ. 
แก้ปัญหาเร็วไวไม่รั้งรอ 
ความสำเร็จเกิดก่อเราสำคัญ 
คราวคับแค้นข้องใจในชะตา 
ทำไมเราต้องมาพบโศกศัลย์ 
ต้องผิดหวังพลั้งพลาดขาดสัมพันธ์ 
ไร้คนเข้าใจกันเราปวดใจ 
เมื่อสมหวังครั้งใหญ่ให้ปลาบปลื้ม 
จนหลงลืมทุกข์เก่าที่เผาไหม้ 
ดีใจเอ๋ยดีใจจังครั้งได้ชัย 
มีความสุขเหนือใครคือตัวเรา 
หากสังเกตเหตุผลจะค้นพบ 
และประสบเงื่อนต่อก่อเชื้อเถา 
สุขและทุกข์ที่เยือนถึงเรือนเนาว์ 
เพราะมี.. เรา..เป็นใหญ่ไม่ปล่อยวาง