3 เมษายน 2547 12:53 น.
พู่กันของหูกวาง
..ไม่เข้าใจความรู้สึกแบบนี้..
เหมือนทุกสิ่งดูมีความหมาย
มองเห็นความสวยงามรอบกาย
รอยยิ้มที่ไม่ตั้งใจ..ก็ผลิออกมา
..เหมือนมีอะไรมากอดใจ..
รู้สึกอุ่นไอ..หมดหวั่นไหว ห่วงหา
แววตาคนเหงา..ถูกคนไกลมองเข้ามา
หัวใจมันเต้นแรงกว่า..กว่าที่เคยเข้าใจ
..ถ้อยความที่ส่งถึงความรู้สึก..
ในใจเธอลึกลึก..เธอคงรู้สึกใช่ไหม
รู้สึกเหมือนกับฉัน..ว่าห่วงใยกันมากมาย
นี่หรือคือเสียกเรียกจากหัวใจ..ที่ปิดตายมานาน
..คำตอบของทุกสิ่งที่ได้รับ..
ฉันไม่ได้นอนหลับและเก็บกลับไปฝัน
นี่คือเรื่องจริง..สัมผัสทุกสิ่งจากคืนวัน
ล่วงเลยเวลายาวนาน..ทำให้ฉันเข้าใจ
..เค้าคงเรียกกันว่า...รัก...
คงเป็นความเจ็บปวดนัก..ที่มักเห็นว่ามันเลวร้าย
มุมมองความรู้สึกที่ดีดี..ที่ฉันโชคดีได้เข้าใจ
มันทำให้ฉันไม่อาจลืมอารมณ์อ่อนไหว..
...เวลาที่ต่างคนนั้นได้ใกล้ชิดกัน...
31 มีนาคม 2547 13:13 น.
พู่กันของหูกวาง
คงต้องปล่อยให้มันเป็นไป
ยามสิ้นทุกสิ่งให้กูวาดหวัง
ทนท้อแท้อ่อนแรงอ่อนกำลัง
เมื่อทุกอย่างเป็นไป..อย่างไม่คืน
เมื่อความจริงเวียนวนมาจนตรอก
ใจกูบอกบางสิ่งยิ่งอยากฝืน
ทำไม่ได้กูทุกข์ใจให้กล้ำกลืน
ทุกสิ่งสรรไม่อาจคืนเมื่อยื่นมา
จะเลวร้ายได้ดีไม่มีหวัง
สิ้นทุกอย่างเมื่อเข้าใจไร้กังขา
ซึ้งทุกสิ่งกูสิ้นหวังในแววตา
ระอิดล้าเกินกำลังจะรั้งทาง
กูคิดตามความรู้สึกนึกสงสัย
ทำไงได้..ทำไงดีไม่มีหวัง
อ่อนกำลังลุกขึ้นค้นบนเส้นทาง
ความพ่ายพังบดบังกูดูมืดมัว
กูคงปล่อยลอยใจหากไร้หวัง
มองเส้นทางกูมองเห็นเป็นสลัว
หลับตาเดินสะเทินสู้กูไม่กลัว
มันจะชั่ว มันจะดี..ต้องมีทาง
30 มีนาคม 2547 15:55 น.
พู่กันของหูกวาง
คนที่กำลังเสียใจอยู่ตรงหน้า
รอยอารมณ์ห่วงหา..ที่ยังไม่ห่างหาย
เจ็บปวดอยู่ลึก ลึก..คนที่สำนึกว่าควรทำใจ
เก็บกดความหวั่นไหว..ภายใต้คราบน้ำตา
นี่เรากำลังส่องความรู้สึกตัวเอง
รู้สึกเหมือนลอยเคว้ง..อยู่บนเวหา
ไร้ที่ยืนหยัดพักพิง..กำบังความจริงในแววตา
ซับรอยเจ็บช้ำอ่อนล้า..ให้ผ่อนคลาย
สงสารตัวเองบ้างหรือเปล่า
หาเหตุผลได้ไหมเรา..ทำไมต้องเศร้าต้องร้องไห้
มองสารรูปตัวเอง..ในความวังเวงของหัวใจ
ดูไม่ต่างจากอะไร..กับคนถอดใจพ่ายแพ้ยับเยิน
เช็ดน้ำตาซะเรา..อย่าร้องไห้
อ่อนแอทำไม..อย่าสนใจว่าใครจะห่างเหิน
หากรู้ตัวว่ากำลังเจ็บ..ก็อย่าเจ็บให้มากเกิน
เพระาเรายังต้องก้าวเดิน..บนเส้นทางที่แสนยาวไกล
รักตัวเองให้มาก มาก
มันคงไม่ยาก..ถ้าหากจะลุกขึ้นมาใหม่
อดทนหน่อยเรา..คนขี้เขลาจะได้เข้าใจ
ฉัน..จะต้องมีชีวิตต่อไป..แม้จะเป็นคนอ่อนไหว..แต่ใจจะไม่อ่อนแอ..
29 มีนาคม 2547 17:57 น.
พู่กันของหูกวาง
กับความรู้สึกหนึ่งของใจ
เมื่อเวลาผ่านไปแสนนานอย่างนี้
ฉันไม่เคยเข้าใจ..ในความใยดี
ที่คนซักคนจะมีให้แก่กัน
ฉันไม่เคยรู้สึกอบอุ่นกับความรัก
เฝ้าค้นหามานักต่อนัก..ยังไม่ได้ดังฝัน
วันนี้..ฉันยังคงไม่มีความผูกพัน
เพียงความหงอยเหงาเท่านั้น..ที่มันเข้ามา
แต่เมื่อเวลาผ่านไป
กว่าจะรู้ว่าความห่วงใยที่เคยไฝ่หา
อยู่ใกล้เพียงความรู้สึก..ที่นึกขึ้นมา
ในยามที่บางคนให้คุณค่า..เมื่อโหยหากัน
หากเป็นอย่างที่ฉันเข้าใจ
คงจะรู้สึกได้ว่าวันที่เลยผ่าน
ฉันเข้าใจผิดเอง..ที่คิดเคว้งเงียบงัน
ความรู้สึกที่ปิดกั้นตัวฉัน..ที่มันทำให้ขาดใคร
ยังดี..ที่ได้เข้าใจรัก
มันคงไม่สายเกินไปนัก..ถ้าหากฉันจะรู้สึกใหม่
รู้สึกกับสิ่งที่เข้ามา..ว่านั่นคือห่วงใย
รัก..และเข้าใจ..เจอแล้วสิ่งนี้ที่ฉันสงสัย..และค้นหามานาน
21 มีนาคม 2547 17:45 น.
พู่กันของหูกวาง
ขอโทษทีเถอะครับเพื่อน ๆ ตอนนี้ผมแสนเซ็ง จะบ้าตาย..
เข้าร้านคอมมาชะเอิงเงย..
เบื่อจริงเหวยคอมโคตรช้า
รอหลายสักพัก มันก็ไม่มา
เลยนั่งเหมือนคนบ้า..หน้ามุ่ยม้วนงอ
พอเปิดเข้าได้หน่อย
หนอย...แฮงค์เสียแล้วหนอ
ไอ้เราก็รอ ร๊อ รอ
กว่ามันจะได้อ่านกลอนต่อก็คลิกแทบตาย
คนมันเซ้งมาก ๆ ครับ ตั้งแต่วันที่คอมพ์เจ๊ง เราเองก็กลัวว่าเพื่อน ๆ จะลืมกัน
อุตสาห์มาตลากมาเข้าร้านเน็ต แต่ก็เซ็งกาบ๊วยมาก ๆ เล่นเน็ตได้ไก่เครื่องส่วนที่เหลือ เค้าดันเล่น แรคนาร็อกกัน
ตอบกลอนได้หน่อยก็ติด ๆ ขัด ๆ
แหม..มันน่าซัดคอมร้านเค้า
นึกอีกที..ถ้าเจ๊งก็แพงไม่เบา
แถมเดี๋ยวโดนเจ้าของร้านเหมาพวกรุม
อันนี้บ่นแบบนักเลงครับ ไม่ไหว ทำอะไรไม่ได้เลย นอกจากรอ รอ รอ รอ ทนมาตั้งหลายวันหว่าจะออกนอกบ้านได้สักที ดันมาเจอคอมไม่มีคุณภาพ พู่กันเลยโคตรเซ็ง...
กลัวเพื่อน ๆ ลืมเหมือนกัน
กลัวว่าสักวันตอ้งเข้ามาแบบเหงา ๆ
กล้วทักเค้าแล้วเค้าไม่ทักเรา
กลัวนานไปเราอาจจะไม่รู้จักกัน
ตะก่อนสนิทกันน่าดู
แต่งกลอนจุฮุกกรูดูแข็งขัน
เช้าสายบ่ายเย็นไม่เว้นวัน
นั่งบ้าขบขันอยู่คนเดียว
แต่มาดูตอนนี้สิ 2 วันมาที 5 วันมาที แทบจะบ้าตาย ไม่ใช่ว่าเบื่อหรืออะไรนะครับ ใจจริงอย่าเข้าไปหาทุก ๆ บทกลอนที่ขึ้นอยู่ที่ไทยโพเอ็ม แต่ตอนนี้มันทำไม่ได้แล้ว
อยากบอกเธอว่าคิดถึง
นั่งแต่งกลอนซึ้ง ๆ ก่อนหลับฝัน
ไม่อาจนำมาลงไว้ให้เธออ่านกัน
ได้แต่เก็บไว้อย่างนั้น..กับวันที่ผ่านไป..
น่าน..ชักเศร้าแล้ว มะกี๊ยังโมโหอยู่เลย..เพื่อน ๆ อย่าลืมกันนะครับ ผมอาจจะกลับมาอีกทีก็โน่น....เปิดเทอมที่มหาลัยไหนก็ไม่รุ้..แล้วเราคงได้กลับมาเจอกันอีกนะครับ..
เพราะว่าวันเวลาไม่แน่นอนเช่นไร
ชีวิตเราที่เป็นไปก็ไม่แน่นอนเช่นนั้น
ขอเพียงวันที่ผ่านไปแต่ละวัน
เธอยังจะมีชื่อพู่กัน..ไว้ในความฝันของเธอ
อ้อนเล็ก ๆ ฝากเพื่อน ๆ พี่ ๆ น้อง ๆ ที่มีชื่คำหน้านามปากกาตั้งแต่ A-Z ก-ฮ 1-อินฟินิตี้...
เพราะว่าหากเขียนชื่อไป หากไม่ครบเดี๋ยวจะหาว่าไม่คิดถึงกัน..อิอิ วิธีนี้เป็ฯไงครับ ส่งถึงทุกคนนะครับ เออ นำหน้าด้วยเครือ่งหมายทุกชนิดด้วยนะครับ
แล้วก็ขอบคุณมากที่กรุณาอ่านมาถึงตอนนี้ ไม่อ่านก็ไม่เป็นไรครับ แค่ว่าอยากระบายออกมาเท่านั้นเอง..
บวกกับหวังเล้ก ๆ ว่าเพื่อน ๆ จะอ่านมากึงตรงนี้นะครับ..*-* อิอิอิอิอิอิอิอิอิ
เฮ้ย...ไม่ได้ตอนนี้ยังอารมณ์เสียอยู่นะ...อารมณ์เสีย อารมณ์เสีย อารมณ์เสีย...น่าโมโห มันน่าโมโห ...(เพลง..)
รักกวีทุกคนนะครับ..รวมถึงนักเขียนด้วยนะครับ..ผู้ตั้งกระทู้..สมาชิกทั้งหลาย..พี่ปีกฟ้าผู้ก่อตั้ง..รักคนโน้น รักคนนี้..
เพราะที่นี่ มีแค่คำว่ารักครับ...(ถึงแม้เค้าจะอารมณ์เสียก็ตาม)....อิอิอิอิอิอิ...บ้ามะ..*-*
หน้าส่วนตัว
623
Lovers
0 คน เลิฟพู่กันของหูกวาง
