16 กุมภาพันธ์ 2547 00:20 น.
พู่กันของหูกวาง
ในวันที่มีความหมาย
กุหลาบร้อยใจ..ในความไฝ่ฝัน
อยากให้กับใครสักคน..ที่ผูกพัน
แต่ติดตรงที่เขาคนนั้น..กำลังมีใคร
หัวใจ..และเจ้าดอกกุหลาบ
ควรรับทราบว่าคงเป็นไปไม่ได้
ทั้งทั้งที่เป็นคนธรรมดามีหัวใจ
แต่ไม่อาจสื่อความหมาย..ว่ารักเธอ...
ไม่นานกุหลาบดอกนี้คงแห้งเหี่ยว
ขาดการแลเหลียว..ข้องเกี่ยวอยู่เสมอ
ในโอกาสดีดี..ที่ใจนี้มันอยากจะเจอ
เพื่อระบายสิ่งที่พร่ำเพ้อ..ตลอดมา..
จะทอดทิ้งกุหลาบดอกนี้..ไม่เป็นไร
เธอคงได้รับดอกไม้ช่อใหญ่..ด้วยความห่วงหา
แม้กุหลาบดอกนี้..มันไม่มีราคา
แค่ขอให้เราอยู่ร่วมฟ้า..แม้ว่าเธอไม่มีใจ
16 กุมภาพันธ์ 2547 00:20 น.
พู่กันของหูกวาง
อย่ามาถามฉันว่าเป็นอะไร
เพราะฉันก็ไม่รู้ว่าจะตอบเธอยังไง...เมื่อเราพบหน้า
เจอกันวันนี้...มีเรื่องให้ช่วยหรือแค่ผ่านมา
ฉันไม่หรอกรู้ว่าที่เธอเข้ามา...เธอมีปัญหาอะไร
ไม่ต้องทำเหมือนเป็นห่วงหรอก...ไม่ต้องมาเสแสร้ง
อย่าทำมากลั่นแกล้ง...สิ่งที่เธอแสดงฉันรับไม่ได้
คนที่ไม่มีอะไรดีซักอย่าง...จะทิ้งจะขว้างก็ตามสบาย
เมื่อคนอย่างเธอรักฉันไม่ได้...ก็ไม่ต้องมาสนใจมาดูแล
ฉันเอง...เคยเจ็บปวดมาก่อนเจอเธอซะด้วยซ้ำ
เคยทรมานตอกย้ำ..ลึกถลำเมื่อขาดคนแยแส
ก็มันด้านชามาก่อนอยู่แล้ว...ที่จะไม่มีคนใกล้ชิดดูแล
กับเธอ...ฉันมันก็แค่...ดอกไม้แก่-แก่ริมทาง...
ไปซะ...ก่อนที่ฉันจะเจ็บช้ำจนทนไม่ไหว
เรื่องต่าง-ต่างมากมาย...ก็ขออย่าให้เราติดค้าง
ลืมมันไปเถอะคนใจร้าย...ฉันเองไม่ขอหมดใจแค่กลางทาง
เข้าใจที่พูดแล้วรึยัง...ให้เราจบทุกอย่างด้วยดี
จากนี้ไปเราสอง...ก็คงไม่ต้องมาเกี่ยวข้อง
เรื่องต่าง-ต่างที่อยากขอร้อง...ก็ขออย่ามองมาทางนี้
ไม่เหลือแล้วล่ะ...น้ำใจอย่างว่า ห่วงหา และใยดี
ไปหาเอาข้างหน้าเธอละกันครั้งนี้...กับฉันคนที่มีค่าแค่สิ่งดีดี...ขอตัว...
13 กุมภาพันธ์ 2547 06:51 น.
พู่กันของหูกวาง
ตอนนี้...เธอจะสบายดีไหม
ฉันไม่ได้เห็นหน้าเธอนานเท่าไรแล้ว
วันวาน วันนี้ ไม่มีวี่แวว
ความเหงาเรียงมาเป็นแถว..เพื่อเข้าสู่ใจ
อยากเจอเธอจัง
วันนี้เธอจะยัง..จำฉันได้ไหม
คนที่เธอเคยห่วงใย
ส่งกำลังใจทุกทีที่เสียน้ำตา
ทั้งทั้งที่รู้ว่าเธออยู่ไหน
ก็สุดหัวใจจะไขว่คว้า
รัก..คงเปลี่ยนไปตามกาลเวลา
ไม่อาจค้นหา..ความหมายใด
ฉันเหงาจัง
อยากให้เรื่องทุกอย่าง..หวนมาใหม่
กลับมาเพื่อให้ฉันแก้ไข
ทบทวนเรื่องร้ายร้าย ให้กลายเป็นผูกพัน
จะกลับมาได้รึเปล่า
วันของเรา - และรักนั้น
วอนฟ้า วอนดาว วอนจันทร์
อยากกลับไปฝัน..ถึงวันเดิมเดิม
13 กุมภาพันธ์ 2547 06:42 น.
พู่กันของหูกวาง
แค่วันนี้ฉันอ่อนแอ
เหลือก็เพียงแค่..ความอ่อนไหว
สิ่งต่าง-ต่างก็ร้างหายไป
เพียงเพราะเราไม่ได้ชิดใกล้..เหมือนเดิม
รู้สึกเหมือนถูกทิ้ง
บางสิ่งเหมือนถูกเพิ่ม
ระแวงสงสัย..หัวใจดวงเดิม
ทำให้เริ่ม..ไม่มั่นใจ
เจ็บปวดเพียงลำพัง
ความรักครั้งหลัง..มันสาดใส่
ทิ่มแทงหัวใจ
เจ็บช้ำ..หวั่นไหว..เสียน้ำตา
วันนี้ที่ตัดสินใจถาม
เธอพูดในยามที่อ่อนล้า
*ทำไมเราถึงได้ห่างสายตา*
*คิดถึงกันบ้างบางเวลา..รึเปล่าเธอ*
สะดุดหัวใจตัวเอง
สิ่งที่ฉันวังเวง..คิดไปเองอยู่เสมอ
เหมือนเดิมทุกอย่าง..ตั้งแต่แรกเจอ
ทำไมฉันต้องเพ้อไปเองทุกที
อยากบอกเธอนะ
รักเธอมากกว่าความรู้สึกนี้
หากวันนึงเห็นฉันใจไม่ดี
ก็ให้เข้าใจว่าวันนี้..แค่ไม่มั่นใจ...
10 กุมภาพันธ์ 2547 08:47 น.
พู่กันของหูกวาง
*เมื่อวาน* ฉ่ำย่ำแฉะทั่วแผ่นฟ้า
ฝนหล่นมาแต่เช้าสั่นเทาไหว
พร่ำพร่ำเคลื่นเป็นผืนพัดสะบัดไว
สาดใส่ใจให้ชื่นช้ำระกำเรา
เป็นหนึ่งเช้าร้าวรอนละอ่อนล้า
ลืมตามายังไม่ลาจากความเหงา
มองท้องฟ้าไม่ใยดีมีสีเทา
ให้หมองมัวหมองเศร้าเคล้าจิตใจ
*วันนี้* หนาวจับจิตอิดโรยล้า
ตื่นเช้ามาก็พาสั่นให้หวั่นไหว
ยะเยือกเย็นเป็นน้ำแข็งทิ่มแทงใจ
ให้เจ็บแปลบแสบไส้แทบวายวอน
ลมลอยล่อก็แสนหนาวแทบร้าวไห้
ฝนซาไปลมก็พัดสะบัดร่อน
หลงลมฝนคนขี้หนาวก็ร้าวรอน
หวังวิงวอนวัน *พรุ่งนี้* มีอุ่นใจ
Lovers
0 คน เลิฟพู่กันของหูกวาง
หน้าส่วนตัว
1391
