24 มกราคม 2547 04:33 น.
พู่กันของหูกวาง
เพราะเธอคือคนที่ฉันรักหมดใจ
ไม่อาจให้เธออยู่กับคนที่มีแต่ใจ...อย่างฉัน
สิ่งที่เธอต้องเรียนรู้...ยังมีอยู่มากมายร้อยพัน
อย่าห่วงเลยสำหรับคนอย่างฉัน...ที่มันไม่มีอะไร
สักวันหนึ่งเธอคงจะได้เรียนรู้
ว่าความรักที่มีอยู่...ไม่อาจทำให้เธอยิ้มได้
หากวันนึงเธอไปถึงฝัน...เธอนั้นก็จะเข้าใจ
ว่ารักฉันก็มีเพียงแค่ความห่วงใย...ที่ให้กับเธอ
ได้โปรดอย่าทนกับความรักที่ว่างเปล่า
รักแท้ที่มีแค่ในนิยายเรื่องเล่า...ที่ฉันเอามาพร่ำเพ้อ
สุดท้ายคงจากกัน...จนไกลเกินฝัน-เกินละเมอ
เมื่อฉันไม่สามารถบันดาลสิ่งต่าง-ต่างให้เธอ...ได้ดั่งที่เธอต้องการ
ฉันจะไม่ยอมให้เธอต้องเสียน้ำตา
ไม่อยากให้เธอต้องอ่อนล้า...ในเวลาที่เธอต้องอดทนเพื่อฉัน
ตัดใจเสียเถอะคนดี...เมื่อฉันไม่ดีพอให้เธอรักกัน
แม้ฉันจะเสียใจมากมายเท่ากัน...แต่ฉันยอมให้เธอไป
อยากให้เธอเป็นคนที่ดี...ในสายตาผู้อื่น
ไม่ต้องฝืนอดทนกับฉัน...เพราะรักฉันอาจทำให้เธอเสียหาย
แต่ถึงอย่างไรแม้คนคนนี้...ที่ไม่มีอะไรดีเท่าเจ้าชาย
ยังจะมีรักให้เธอเป็นคนสุดท้าย...หากเธอไม่เหลือใครให้ผูกพัน
23 มกราคม 2547 07:34 น.
พู่กันของหูกวาง
จากวันนั้นที่ฉันได้รับฟังอะไรบาสิ่ง
มันอาจเป็นความจริง...ที่ยิ่งทำให้ผิดหวัง
เธอรู้ไหม...ใจฉันมันแสนอ้างว้าง
สงสัยกับเหตุผลบางอย่าง...ที่เราต้องห่างไกล
ได้แต่ถามฟ้า...ว่าเหตุใดหนาเราจึงเหงา
เหตุใดฉันจึงทนเศร้า...เมื่อรักของเราได้ขาดหาย
ตอกย้ำแต่เรื่องราว...ระหว่างเราที่เก่าเกินไป
เงียบ-เงียบเดียวดาย...อยู่กับใจที่ช้ำระทม
นอนซม...หมกตัวใต้ผ้าห่มผืนหนา
เหมือนว่าเราเองไม่มีค่า...ให้เธอเข้ามาอย่างเหมาะสม
จมอยู่กับตัวเอง...วังเวงกับรอยอารมณ์
หลั่งน้ำตาพรั่งพรม...ปวดร้าวระบมอยู่ในใจ
ฟ้า...เมื่อไรจะแคบลงสักที
เมื่อไรความเหงานี้...จะไม่มีให้อ่อนไหว
ไม่ต้องโง่งม...อยู่กับความทุกข์ระทมเรื่อยไป
พอทีได้ไหม...อย่าให้หัวใจต้องทรมาน
เบื่อลมฝน...ที่โปรยปรายลงมาอย่างนี้
รู้ไหมว่าฉันเหนื่อยเต็มที...ที่จะใยดีกับความรักนั้น
ได้แค่คอยว่าเมื่อไร...ลมฝนจะหายไป...และฉันไม่มีใจให้แก่กัน
อยากเป็นคนดี...ที่มีแค่ความฝัน...*และไม่อยากหันไปมองความจริง*...
23 มกราคม 2547 06:59 น.
พู่กันของหูกวาง
ฉันคนนี้...เป็นเพียงเด็กแว่นธรรมดา
มีรัก-มีห่วงหา-มีอ่อนล้า-มีร้องไห้
มีความรู้สึกทุกอย่าง...คงไม่ต่างจากใคร-ใคร
แต่ที่แตกต่างไป...คือหัวใจในกรอบแว่นตา
ในกรอบแว่น...กลม-กลม-ใส-ใส
ยังคงมีความห่วงใย...ไว้ให้คนตรงหน้า
จ้องมองผ่านกระจกน้อย-น้อย...รอคอยให้เธอหันมา
อยากให้เธอรับรู้ไว้ว่า...มีคนใส่แว่นหนา-หนาแอบมอง
แม้โลกของคนใส่แว่นไม่กว้างขวางสักเท่าไร
พอเหลือบมองไปนอกกรอบใส-ใส ก็หม่นหมอง
เลือนลางอ้างว้าง...กับทุกอย่างที่เห็นมอง
หัวใจในกรอบจึงเรียกร้อง...ให้เธอหันมา
แม้รักนี้...คนใส่แว่นไม่มีสิทธิ์
แต่ฉันก็อยากคิดนิด-นิด...ไม่อยากปกปิดให้มีปัญหา
เพียงแค่ตอนนี้ที่ฉันมอง...หวังเธอจะลองหันมา
เห็นหัวใจใส-ใส ในแววตา...ของคนห่วงหาอาทร
แม้ฉันคนนี้...จะสายตาไม่ดีสักเท่าไร
แต่อยากบอกว่าเมื่อไรที่หัวลงถึงหมอน
กรอบแว่นที่ใส่...ที่ได้ถอดไว้ข้างที่นอน
ยังมีแววตาเฝ้าวิงวอน...ราตรีสวัสดิ์ก่อนนะคนดี...
21 มกราคม 2547 05:27 น.
พู่กันของหูกวาง
เวลา...สิ่งที่ได้นำพาทุกอย่างให้เราได้รู้จัก
นำทางสู่ความรักความห่วงหาที่เคยไฝ่ฝัน
เสกสรรความห่วงใย...ให้เราด้ผูกพัน
ต่างก็เป็นสิ่งที่สองเราต้องการ...แต่งเติมมันต่อไป
อาจมีสิ่งเปลี่ยนแปลงในความรักที่มีอยู่นั้น
เมื่อรู้ว่าต่างก็มีทางที่ต่างกัน...ซึ่งควบคุมมันไม่ไหว
ความรู้สึกที่ไม่ลงรอย...ยิ่งทำให้คอยแต่จะเลิกราไป
และไม่นึกถึงความหลังที่เคยมีเยื่อใย...และเคยรักกันมา
รอยแผลแห่งความเจ็บช้ำกลับยิ่งทวี
ภายใต้รอยร้าวของความใยดี...ที่ดูไม่มีค่า
ลวงหลอกทุกอย่าง...สรรสร้างแป็นภาพมายา
เพื่อหวังว่ารักที่เปลี่ยนไปจะกลับคืนมา...เป็นเหมือนเดิม
กว่าจะรู้ว่ารัก...ได้ห่างหายไป
ทุกสิ่งที่พยายามประคองไว้...ก็ไม่อาจพูนเพิ่ม
ตั้งใจจะให้เหมือนวันวาน...จึงดึงดันที่จะแต่งเติม
สุดท้ายก็กลับเป็นรอยร้าวดังเดิม...เหมือนที่เคยผ่านมา
เวลา...ที่ไม่อาจหวนกลับ
เพียงรอยทางที่ไกลลับ...ยิ่งทำใจให้โหยหา
กับคนสองคนที่ผ่านช่วงหนึ่ง...ของวันเวลา
ยังคงหวังว่าวันวานจะรักษา...ให้ใจที่เจ็บช้ำมา *กลับหายดี*
21 มกราคม 2547 05:15 น.
พู่กันของหูกวาง
ก่อนนั้นไม่เคยมีเธออยู่
ชีวิตเหมือนไม่รู้...ว่าจะไปทางไหน
ต้องยอมเหตุผลของคนอื่นเรื่อยไป
ฝืนทนให้เขาพอใจ...ทั้งที่กดดัน
ไม่เคยรู้ว่าที่ทำ...ทำไปเพื่ออะไร
ยังคงโหยหาความฝันไฝ่-ที่เคยไฝ่ฝัน
แค่ให้ชีวิต...มันผ่านพ้นไปวันวัน
กับที่เงียบเหงาแสนทรมาน...ในหัวใจ
แต่พอเธอเข้ามา
ร่างกายที่เคยอ่อนล้า...กลับลุกขึ้นได้
เธอฉุดดึงเอาแรงกำลังที่เคยผิดพลั้งมากมาย
ประคองฉันเอาไว้...ด้วยความห่วงใยของเธอ
เพราะเธอทำให้ฉันเป็นเหมือนคนใหม่
ทำให้อะไร-อะไร...ดูเปลี่ยนไปจากที่เคยพร่ำเพ้อ
ให้ฉันได้สัมผัสบางอย่าง...ที่เคยไกลร้างไม่ได้พบเจอ
จากเคยหมดหวัง และท้อแท้อยู่เสมอ...พอมีเธอก็เปลี่ยนไป
กับสิ่งดี-ดีที่ฉันได้พบเจอ
อยากขอบคุณเธอที่ทำให้ฉันได้เห็นวันใหม่
จากนี้...ฉันเองยินดีจะไม่ขออะไร
แค่ให้โลกนี้มีเธอเคียงข้างฉันเรื่อยไป...เท่านั้นก็พอ...
Lovers
0 คน เลิฟพู่กันของหูกวาง
หน้าส่วนตัว
1642
