15 มกราคม 2547 07:07 น.
พู่กันของหูกวาง
ตอนนี้...ฉันอาจไม่มีเวลาพอสำหรับเธอ
เพราะฉันยังต้องไปเจอเรื่องราวอีกมาก
ไปสู่ชีวิตที่มีแต่ความผิดหวัง
ด้วยแรงกำลังที่มีอยู่ในใจ..
ฉันนำกำลังใจจากเธอที่นี่
เพื่อเป็นกำลังใจที่ดี...ที่จะต่อสู้กับปัญหาได้
วันนี้...ฉันไม่อาจอยู่เพื่อดูแลใคร-ใคร
แต่ซักวันจะกลับมาใหม่...กลับมาเพื่อใคร-ใคร ทุกทุกคน
จะก็บสิ่งเหล่านี้-ที่นี่ไว้ในใจ
ว่าถึงจะยังไง...แม้ว่าไกลเกินไปทุกแห่งหน
จะกลับมา...เมื่อหมดหน้าที่ที่ต้องอดทน
สู่ความเพ้อฝันอีกหน...กับคนกับกลอน
เธออาจจะลิมฉันได้ในวันนหนึ่ง
ซึ่งความลึกซึ้ง..อาจจะคงไม่เหมือนเก่าก่อน
ด้วยหัวใจที่อ่อนไหว...ฉันไคร่วิงวอน
หากกลับมาอีกครั้ง...อย่าจากจร...เหมือนไม่รู้จักกัน...
เพราะฉันได้หลงรักเธอหมดหัวใจ
เธอทุกคนคือกำลังใจ...ให้ฉันไปถึงฝั่งฝัน
แก้ปัญหาได้เท่าที่มี...เป็นร้อยพัน
ก็เพราะฉันได้กำลังใจ และความรู้สึกดี ดี จากเธอนั้น...ตลอดมา
14 มกราคม 2547 00:21 น.
พู่กันของหูกวาง
รู้ว่าเธอได้จากไป
กว่าจะรู้ก็สายเกินไป...เกินใจจะทนฝืน
เมื่อมันสุดทางตรงนี้...ที่เราได้ยืน
ก็คงจะไม่มีทางได้หวนคืน...กลับมา
ก็จำยอมเข้าใจในทุกสิ่ง
แต่ความรู้สึกที่เจ็บปวดยิ่ง...มันทำให้ใจอ่อนล้า
ทั้งทั้งที่วันนี้...ฉันไม่อยากมีน้ำตา
แต่แล้วมันก็ต้องไหลเอ่อมา...เมื่อเธอมาบอกลาว่าจะไป
ไม่อยากจะฟังถ้อยคำที่เธอบอกกับฉัน
เพราะว่าฉันกลัวเหลือนเกินว่ามัน...จะทนไม่ไหว
ขอทีเถอะเธอ...อย่าพึ่งเอ่ยพร่ำเพ้อ...ถึงถ้อยคำใด
เพราะฉันยังไม่ทันเตรียมใจ...ที่จะรับฟังมัน
ก็ฉัน...ยังไม่ทันได้ตั้งตัวกับความปวดร้าว
เพราะฉันยังรักในเรื่องราว...ระหว่างเธอกับฉัน
จึงไม่อาจทำใจเรื่องที่เธอจะจากไป...ได้ท่วงทัน
ไม่เคยคิดว่าเธอจะลาร้างกัน...ก็เลยไม่ทันได้ทำใจ
ขอเวลาให้ฉันอีกสักหน่อย
รอให้ฉันได้ลบรอย...ความรู้สึกที่รักเธอลงก่อนได้ไหม
ไม่ต้องเร่ง...เพราะฉันเกรงว่าไม่อาจลบภาพเธอได้หมดใจ
แต่เมื่อฉันทำใจไหว...จะมองดูเธอจากไป...**โดยไม่มีน้ำตา***
13 มกราคม 2547 00:48 น.
พู่กันของหูกวาง
ตั้งแต่เช้า...ที่เราจะต้องไป
ค้นหาสิ่งใหม่-ใหม่ที่ดีกว่าเก่า
เหนื่อยล้า-ที่ซ้ำซัดเข้าหาตัวเรา
ผ่านไปแล้วพร้อมกับรอยเงา...ของแสงตะวัน...
อยู่ตรงนี้...เพียงเราสองคน
จะกล่อมให้เธอคลายหมองหม่นยามนอนหลับฝัน
หลับเถอะนะคนดี...ให้คืนนี้เป็นคืนของพระจันทร์
หลับไหลภายให้ความผูกพัน..ของฉันและเธอ
ยังคงมีหมู่ดาวมากมาย
อยู่บนท้องฟ้ากว้างไกลให้เธอเสมอ
พร้อมวางเรียงรายเอาไว้ให้เธอใด้พบเจอ
ตื่นเช้ามาให้หมดความไหวเพ้อ...พร้อมฝากดาวถึงเพื่อนเกลอ **สักดวง**
เหนื่อยมาทั้งวันหลับเถอะคนดี
อยู่กับฉันคืนนี้เธอไม่ต้องห่วง
เรายังมีพระจันทร์เป็นเพื่อนอยู่อีกทั้งดวง
พร้อมขอพรให้เธออยู่ในห้วง...ของความสุขใจ
จับมือฉันไว้ถ้าหากหนาว
ฉันจะกระซิบบอกเธอเบา-เบา...ว่า*ไม่ไปไหน*
จะอยู่กล่อมเธออยู่ตรงนี้...หลับเถอะคนดี...ปล่อยวางเรื่องราวใดใด
ตื่นมาจะได้พร้อมรับวันใหม่...ด้วยกายและใจที่แข็งแรง
12 มกราคม 2547 19:39 น.
พู่กันของหูกวาง
หอม...ดอกไม้กระดาษในแจกันเคลือบใส
เห็นใจ...กับนาฬิกาตาย และตุ๊กตาเปื้อนฝุ่นหนา
คิดถึง...ความทรงจำที่หยิบมาจากส่วนหนึ่งของวันเวลา
ห่วงหา...ในกำแพงสีขาวกับรุ้งยาวที่พาดฟ้าสู่นภาแสนไกล
อบอ่น...กับอยากไย่และตาข่ายแมงมุมที่ดูเหมือนรอยยิ้ม
ชุ่มชื่น...ด้วยสายน้ำที่ปริ่มออกจากแจกันโถใหญ่
เจ็บช้ำ...เมื่อยามแพ้พ่ายในเวลาที่เธอเดินจากไป
กดดัน...อยู่ในกรอบกระจกของหัวใจที่ปิดตายทั้งน้ำตา
เวียนวน...ชีวิตคนซึ่งหมุนคว้างไม่ต่างจากลูกข่าง
อ้างว้าง...เมื่อผิดหวังจากความรักที่แสนปรารถนา
อาทร...ความรักครั้งสุดท้าย และลมหายใจที่ไม่กลับคืนมา
เสียดาย...ทุก-ทุกวันของกาลเวลาที่ไม่อาจย้อนคืน
เหนื่อยอ่อน...จากแรงเหวี่ยงดั่งไฟฟอนของชะตากรรม
บอบช้ำ...กำคำลาซึ่งยากเกินกว่าใจจะทนฝืน
ปล่อยวาง...จากสิ่งต่าง-ต่างที่ดูว่ามันไม่ยั่งยืน
ยื่นคืน...ความขมขื่นที่ไม่เคยเปลี่ยนแปลงไป
โลกนี้...ช่างไร้เดียงสาเสียเหลือเกิน
โลกนี้...ช่างเพลิดเพลินกับชีวิตของคนได้ง่าย-ง่าย
โลกนี้...ช่างมีแต่สิ่งที่ต้องเปลี่ยนแปลงไป
โลกนี้...ก็ยังคงพร้อมที่จะเบื่อหน่าย...และทอดเราทิ้งไป...ในสักวัน...
12 มกราคม 2547 00:08 น.
พู่กันของหูกวาง
เราก็เกิดมาเป็นคนเหมือนกัน
ต่างแค่ความฝัน...ที่ดึงดันกระเสือกกระสน
บ้างล้มลุกคลุกคลาน...เพื่อสร้างวันของตน
มีชีวิตเพื่อสู้ดิ้นรน...และอดทนกับความเป็นไป
เป็นผู้ร่วมเดินผืนดินนี้ด้วยกัน
ขออย่าแบ่งชนชั้นกันจะได้ไหม
จะรวย-จน-ยาก-แค้น...สักเพียงใด
คนก็มีชีวิต มีจิตใจเหมือน-เหมือนกัน
ผืนดินที่กว้างใหญ่
แย่งชิงกันไปก็เท่านั้น
สุดท้ายสิ้นใจ...ก็ได้เพียงเถ้าควัน
ไม่มีใครได้คิดสักวัน...ว่าเราควรจะหันมาให้น้ำใจ
มันเป็นเพียงฟ้าดินกำหนด
จะยากแค้นรันทดสักเพียงไหน
อย่ารังเกียจเดียจฉันท์คนแคลนความห่วงใย
ขอจงส่งใจเป็นเชือกผูกกำลัง
ให้ผู้ล้มลงได้ลุกขึ้นยืน
ปลุกผู้คนที่หลับไหลให้ตื่น...เพื่อสร้างความหวัง
ร่วมเดินไปบนผืนดินนี้ด้วยกำลัง
ปลุกสร้างพลังความสามัคคีด้วยกัน...ล้างรอยเดียดฉันท์ระหว่างผู้คน...
ไม่ว่าที่ใดย่อมเหลือทางเดิน
คงหมดผู้คนหมางเมินทุกแห่งหน
เพราะเราเริ่มเข้าใจ...ในความเป็นคน
คนรวยก็เคยดิ้นรน...คงเข้าใจ...
วันนี้...พรุ่งนี้...และวันข้างหน้า
ฉุดมือผู้อ่อนล้าให้ลุกขึ้นใหม่
รักษาเขา...อย่าให้เขาเป็นอะไร...
เพราะนั่นก็คือชีวิตคนหนึ่งคนนั้นไง(อย่างน้อยที่อยู่ใกล้-ใกล้ ก็เพื่อนเรา)
Lovers
0 คน เลิฟพู่กันของหูกวาง
หน้าส่วนตัว
590
