20 กุมภาพันธ์ 2547 16:03 น.
พู่กันของหูกวาง
เหลือชีวิต ริดรอน จากก่อนนั้น
ไร้ตะวัน พยุงฝัน ครั้นอ่อนไหว
วันที่โลก ได้หายร้าง อ้างว้างใจ
ที่วาดไว้ ก็กลายกลับ ดับภวังค์
หมดเรี่ยวแรง แล้งถิ่น ปานสิ้นจิต
เมฆหมอกมิด ปิดบัง ใจยังหวัง
คลื่นซัดโหม โถมกระหน่ำ ซ้ำกำลัง
รอรุ่งสาง เมื่อย่างเยือน ไว้เตือนใจ
เหมือนดอกไม้ ใกล้บาน ในวันหน้า
ฝนอาจซ้ำ หล่นพรำมา ในหล้าได้
ครั้นยามฟ้า มีเพียงรุ้ง กลางทุ่งใด
ก็เปรียบได้ เหมือนไร้มาร มาผลาญผจญ
ชีวิตบาน เหมือนวันดอก ได้ออกผลิ
งดงามได้ แม้โลกนี้ ยังมีฝน
เพราะอุปสรรค มักมาพร้อม รายล้อมคน
ให้สู้ทน บนกำลัง คอยหยั่งใจ
แม้ไม่นาน ดอกพลันงาม ตามอายุ
ก็ยังดี ที่ได้อยู่ สู้ทนไหว
แม้ไม่มี ให้ได้หวัง กำลังใจ
เพราะดอกไม้ จำต้องบาน เพื่อวันของตน
19 กุมภาพันธ์ 2547 18:30 น.
พู่กันของหูกวาง
แม้โลก ยังพัดโบก ชะตากรรม
กงเกวียน เวียนย้ำ จำหวนไห้
ชีวิตคน บนทาง ที่ยาวไกล
มีจุดหมาย คือใจสิ้น ชั่วนิรันดร์
ความหมดมอด ถอดฝัน วันเวลา
รอยน้ำตา ควาทรงจำ แลความฝัน
อยากกลับคืน ยืนกับเรา ตราบเท่านาน
ลบเลือนล้าง รอยวังวัน เงียบงันใจ
ฤาชะตา ตลกหลอก กลับกลอกคน
เกิดมาทน ก็ทุกข์ล้น แสนอ่อนไหว
แค่นี้หรือ คือชีวิน ต้องสิ้นใจ
จากกันไป ตลอดไป ตลอดกาล
เกิดแก่ เจ็บตาย ไม่วายจาก
มันแยกพราก อายุขัย ใจอาสัญ
เช้ายังเห็น เย็นจากไป แสนไกลกัน
อยากบอกลา ว่าวันนั้น อย่าหวั่นใจ
หลับนิรันตร์ วันคืนจบ พบพอแล้ว
คงไม่แคล้ว เป็นธุลี เถ้าที่ใส่
โกฐกระดูก ผูกคืนวัน ที่ผันไป
การจากไป และไฟฟอน ที่รอนราญ
19 กุมภาพันธ์ 2547 04:45 น.
พู่กันของหูกวาง
กับเรื่องเก่า..เก่า..เดิม..เดิม
เมื่อแรกเริ่ม..วัยฝัน..
รู้จัก..ซึ่งความสัมพันธ์
สั้น..สั้น..ของวัน..วันนึง
กลับผูกพัน..กันมาก
หากเราต้องจาก..คงคิดถึง
สิ่งที่ย้ำ..จะจดจำ..คำนึง
ไม่มีถ้อยคำ..ซึ้ง..ซึ้ง..ใด..ใด
วันเก่า..เก่า
มีแต่ทำให้เหงา..แล้วร้องไห้
ไม่รู้ว่าเวลา..จะหวนมา..เมื่อไร
รอยทางแสนไกล..เหลือเกิน
ย้อนกลับ..ไม่ได้
จากไป..ใจยังไม่ห่างเหิน
ทางเดิม..ที่เคยเดิน
จะไม่ไกลเกิน..มองหากัน
โบกมือ..อำลา
น้ำตา..ของวันนั้น
ทำให้วันนี้..ไม่มีความเงียบงัน
จากกัน..ด้วยคำว่า..*โชคดี*...
16 กุมภาพันธ์ 2547 00:20 น.
พู่กันของหูกวาง
ในวันที่มีความหมาย
กุหลาบร้อยใจ..ในความไฝ่ฝัน
อยากให้กับใครสักคน..ที่ผูกพัน
แต่ติดตรงที่เขาคนนั้น..กำลังมีใคร
หัวใจ..และเจ้าดอกกุหลาบ
ควรรับทราบว่าคงเป็นไปไม่ได้
ทั้งทั้งที่เป็นคนธรรมดามีหัวใจ
แต่ไม่อาจสื่อความหมาย..ว่ารักเธอ...
ไม่นานกุหลาบดอกนี้คงแห้งเหี่ยว
ขาดการแลเหลียว..ข้องเกี่ยวอยู่เสมอ
ในโอกาสดีดี..ที่ใจนี้มันอยากจะเจอ
เพื่อระบายสิ่งที่พร่ำเพ้อ..ตลอดมา..
จะทอดทิ้งกุหลาบดอกนี้..ไม่เป็นไร
เธอคงได้รับดอกไม้ช่อใหญ่..ด้วยความห่วงหา
แม้กุหลาบดอกนี้..มันไม่มีราคา
แค่ขอให้เราอยู่ร่วมฟ้า..แม้ว่าเธอไม่มีใจ
16 กุมภาพันธ์ 2547 00:20 น.
พู่กันของหูกวาง
อย่ามาถามฉันว่าเป็นอะไร
เพราะฉันก็ไม่รู้ว่าจะตอบเธอยังไง...เมื่อเราพบหน้า
เจอกันวันนี้...มีเรื่องให้ช่วยหรือแค่ผ่านมา
ฉันไม่หรอกรู้ว่าที่เธอเข้ามา...เธอมีปัญหาอะไร
ไม่ต้องทำเหมือนเป็นห่วงหรอก...ไม่ต้องมาเสแสร้ง
อย่าทำมากลั่นแกล้ง...สิ่งที่เธอแสดงฉันรับไม่ได้
คนที่ไม่มีอะไรดีซักอย่าง...จะทิ้งจะขว้างก็ตามสบาย
เมื่อคนอย่างเธอรักฉันไม่ได้...ก็ไม่ต้องมาสนใจมาดูแล
ฉันเอง...เคยเจ็บปวดมาก่อนเจอเธอซะด้วยซ้ำ
เคยทรมานตอกย้ำ..ลึกถลำเมื่อขาดคนแยแส
ก็มันด้านชามาก่อนอยู่แล้ว...ที่จะไม่มีคนใกล้ชิดดูแล
กับเธอ...ฉันมันก็แค่...ดอกไม้แก่-แก่ริมทาง...
ไปซะ...ก่อนที่ฉันจะเจ็บช้ำจนทนไม่ไหว
เรื่องต่าง-ต่างมากมาย...ก็ขออย่าให้เราติดค้าง
ลืมมันไปเถอะคนใจร้าย...ฉันเองไม่ขอหมดใจแค่กลางทาง
เข้าใจที่พูดแล้วรึยัง...ให้เราจบทุกอย่างด้วยดี
จากนี้ไปเราสอง...ก็คงไม่ต้องมาเกี่ยวข้อง
เรื่องต่าง-ต่างที่อยากขอร้อง...ก็ขออย่ามองมาทางนี้
ไม่เหลือแล้วล่ะ...น้ำใจอย่างว่า ห่วงหา และใยดี
ไปหาเอาข้างหน้าเธอละกันครั้งนี้...กับฉันคนที่มีค่าแค่สิ่งดีดี...ขอตัว...
Lovers
0 คน เลิฟพู่กันของหูกวาง
หน้าส่วนตัว
1000
