16 เมษายน 2547 17:56 น.
พู่กันของหูกวาง
ฉันรู้เรื่องราวทุกอย่าง
ความรู้สึกระหว่างเธอและฉัน
ไม่อาจลึกซึ้งเกินกว่า..คำว่าเพื่อนกัน
รู้ไว้เรื่องนั้น..มันก็ทำให้ฉันเข้าใจ
แต่ถ้าฉันจะรักใครสักคน
เรื่องของเหตุผล..ฉันทนที่จะเจ็บไม่ไหว
ให้รักเธออย่างนี้..แม้บางทีจะโง่งมงาย
ฉันก็ยังได้รักตามหัวใจ..
แค่ได้รักคนไกล-ไกล..ที่ไม่เคยมีใจ..อย่างเธอ
16 เมษายน 2547 16:59 น.
พู่กันของหูกวาง
อยากจะหลับกลับหลังเป็นอย่างเก่า
ครั้งตัวเรายังเฮฮาประสาหวาน
อยู่เหงาเหงาเฝ้าคิดถึงคำนึงนาน
ไม่เดือดร้อนวอนวานให้สั่นทรวง
คนมีรักก็มักเจ็บเก็บมาเพ้อ
มัวมองเหม่อมองเฝ้าเราหึงหวง
เห็นแต่หล่อนค้อนขวับกลับมาลวง
โธ่ ยอดดวงไม่เคยเห็นเป็นคู่ใจ
กลับมานึกตรึกอยู่ไม่รู้พัก
คนมากรักมักทิ้งทอดให้อ่อนไหว
ฟังน้ำคำย้ำว่าทิ้งยิ่งเสียใจ
ต้องทนเจ็บเก็บร้องไห้ไว้ลำพัง
อยากเวียนวันผันเวลาก่อนหน้านี้
ก่อนจะมีรักที่ช้ำย้ำความหลัง
วันเก่าเก่าเราเคยอยู่ผู้ลำพัง
ไม่ต้องหวังว่าใครเขารักเราจริง
เป็นคนเดิมงดเติมใจไม่ใคร่รัก
อยู่เป็นหลักเย็นใสไร้ไฟผิง
ไร้หญิงงามตามมอบใจให้แอบอิง
ความเป็นจริงแสนชอกช้ำยากจำนรร...
13 เมษายน 2547 17:38 น.
พู่กันของหูกวาง
แล้วจัดเก็บเหน็บหมอนไว้กอดก่อน
ค่อยออดอ้อนวอนเฝ้าเคล้ายิหวา
ราตรีหนึ่งคิดถึงนางที่จากมา
นอนมองฟ้าหายอดชู้อยู่หนใด
แม้นกายหนาวเกล็ดน้ำค้างก็พร่างหยด
มันร่วงรดความฝันให้หวั่นไหว
ลืมตาขึ้นตื่นจากอุ่นคอยกรุ่นกาย
ฝันสลายอดได้พิงแม่อิงอร
ลมแรงพัดซัดเอาหนาวมากราวใกล้
ขาดหัวใจกอดให้อุ่นยามหนุนหมอน
ใจยิ่งสั่นมันเหว่ว้าขาดอาทร
เลยวิงวอนดวงจันทร์ช่วยฉันที
ลองหลับตาหน้าพริ้มยิ้มรับฟ้า
ปิดหูตาจมภวังค์วางแสงสี
ในอ้อมกอดยอดจันทราด้วยอารี
จะนอนหลับฝันดีสักทีเรา
แล้วกอดหมอนร่อนผ้าเอามาห่ม
ที่ทุกข์ตรมขาดหญิงอิงแก้เหงา
รอก่อนเถิดฉันเกิดหลับกลับสู่เงา
จะกอดเจ้าในฝันงามยามราตรี..
12 เมษายน 2547 18:56 น.
พู่กันของหูกวาง
ฉันรักเธอเพ้อจิตคิดไหวหวั่น
กลัวสักวันฉันร่ำร้องหม่นหมองสิ้น
เธอเพียรจากพรากลาน้ำตาริน
มิได้ยินแม้เพียงใจให้รับฟัง
ปล่อยฉันเศร้าเคล้าอาลัยในความรัก
เจ็บปวดนักรักหลอกใจให้สิ้นหวัง
หมดเรี่ยวแรงแย่งกลับคืนสู่ภวังค์
จะเหนี่ยวรั้งรักไว้ให้อาวรณ์
แม้นหัวใจมีปลายปีกแหวกหลีกฟ้า
อกปักษาจักต้องตายด้วยปลายศร
เจ็บเหลือรักจักรักษาด้วยอาทร
จำม้วยมรณ์กร่อนเสียสิ้นกลิ่นชีวา
ก่อนหมดลมห่มหายใจใคร่ฝากรัก
ฉันก็จักบินลัดข้ามด้วยความล้า
สู่อ้อมตักผู้ภักดิ์ดีด้วยชีวา
มองใบหน้ายอดยุพินก่อนสิ้นใจ...
11 เมษายน 2547 14:49 น.
พู่กันของหูกวาง
หนาวสั่นในความเยียบเย็น
มุมหัวใจที่ซ่อนเร้น..เธอเห็นฉันบ้างไหม
ยามที่เธอเหงา..บอกได้รึเปล่าว่าคิดถึงใคร
ฉันยังอยากรู้ความในใจ..เพียงแค่ถามไถ่กัน..
ขอเป็นสายลมพัดอ่อน
เฝ้าเคียงอ้อน..เหมือนตอนที่เธอเพ้อฝัน
ยินดีมอบให้..แม้ว่าเธอไม่ต้องการ
เพียงอยากเป็นคนคนนั้น..ที่เธอไฝ่ฝันสุดหัวใจ
อยู่ปลอบเธอเวลาที่เธอเศร้า
ยามที่เธอสุดเหงา..ฉันจะเอารอยยิ้มมาให้
เป็นคนคนนั้น..ในวันที่เธอไม่มีใคร
ให้ฉันรักเธอได้ไหม..
ให้เหมือนความจริงในใจ..ที่ฉันแอบเก็บไว้เรื่อยมา
หน้าส่วนตัว
821
Lovers
0 คน เลิฟพู่กันของหูกวาง
