14 มกราคม 2554 20:23 น.
ภัทราภา
ครั้งแล้วครั้งเล่า
ฉันพลาดพลั้ง
กับความรู้สึก
ของตัวเอง
ดวงตาของเธอ
มองฉัน
มันว่างเปล่า
เว้ง---ว้าง
รอยยิ้ม
เลือนหาย
ไปจากฉัน
ทีละน้อย
ใกล้กัน
สุด----แสนไกล
เพียงเอื้อม
สุด----เอื้อม
ใจฉันเต็มเปี่ยม
ใจเธอว่างเปล่า
ฉันมองไป
เธอไม่อาจสัมผัสถึง
เพียงอากาศ
รอบกาย
เหน็บหนาว
ยาว----นาน
ความรู้สึก
เพียงเธอ
พบผ่าน
บางคราว
เธอคงลืม
ความจริง
บางครั้ง
ที่เธอรู้สึก
เธอไม่ได้ตั้งใจ
สิ่งที่เกิดขึ้น
เธอคงฝัน
หลงลืม
เธอตื่นแล้ว
ฉันหลับอยู่
เธอพบความจริง
ฉันพบความฝัน
ในฝัน
ฉันพบเธอ
เธอไม่พบฉัน
มัน “ว่างเปล่า”
ภัทราภา
14 ม.ค. 53
แค่บทความธรรมดา ที่อยากเขียนและบอกกับตัวเอง..ไม่ได้หวังให้คุณเจอบทความที่สวยหรู เพียงแค่ให้คุณเข้าใจความรู้สึกของบทกวีเท่านั้น
9 มกราคม 2554 17:59 น.
ภัทราภา
เมื่ออาทิตย์เริ่มลับขอบฟ้า
นกบินกลับรัง
ใจฉันเริ่มกลับสู่ภวังค์ของความเหงา
ท้องฟ้าดูเศร้าทันใด
ท้องฟ้ากว้างใหญ่
ดูห่างไกล-----จากตัวฉัน
ทำไมน่ะ---ท้องฟ้ายามเย็น
ถึงทำให้คนรู้สึกอ้างว้างได้ขนาดนี้
หรือเป็นเพราะใจคน
ฉันไม่รู้คำตอบ
ความมืดคืบคลาน
เงียบเชียบ!
ยามค่ำคืน
ฉันนั่งนิ่ง
เผชิญกับความอ้างว้างและโดดเดี่ยว
จิตใต้สำนึกเริ่มสั่งการ
ความทรงจำเริ่มหวนกลับ
ถึงใครสักคน
ยินเสียงความคิดและหัวใจของฉัน
ชัดเจนในความมืด
มันพูดกับฉันแผ่วเบา
แต่ดังก้องในใจ
คิดถึง ..คิดถึง...คิดถึง
------เนิ่นนาน----
กลางคืน
มีความสุข
กลางคืน
มีความทุกข์
ฉันอ่อนไหวเกินไป
และลึกในห้วงอารมณ์
ฉันเริ่มฝัน
ในความมืด
ฝันที่ยาวนาน…
ร้องไห้ในความฝัน
เหนื่อยล้า
ท่ามกลางเวลาของความมืด
ภัทราภา จำแนกวุฒิ
8 มกราคม 2554 21:52 น.
ภัทราภา
สายน้ำไหลไม่หยุดยั้ง
และไม่หวนกลับ
ใบไม้ร่วง
ล่องลอยไปกับสายน้ำ
เหมือนเรือใบลำน้อย
ลอยจากฉันไป
ลับสายตา
สู่ดินแดนใหม่
ปฏิทินบนโต๊ะ
ยังวางอยู่
มันไม่เคลื่อนไหว
แต่วันเวลาเดินไปเรื่อยเรื่อย
ฉันอยู่ตรงนี้
แต่เธอเดินจากฉันไป
สายน้ำยังบรรจบกัน
เธอยังพบฉัน
เรือใบลำน้อย
ลอยจากไปแล้ว
เธอก็เช่นกัน
กำลังจากฉันไป
ฉันไม่อาจห้าม
สายน้ำให้หยุดไหล
เหมือนเวลาเดินไป
ใครสามารถหมุนกลับ
รอวันลาลับ
เธอไม่ย้อนคืนมา
เพียงความห่วงหา
ที่หวนมาเสมอ
ฉัน คิดถึง เธอ
เธอลาจากไป
ห่างไกลกัน
ตามสายธารเวลา
ภัทราภา จำแนกวุฒิ
15 ธ.ค. 53
22:26 น.
31 มีนาคม 2553 08:11 น.
ภัทราภา
๏ธรรมชาติผาดผ่องส่องบริสุทธิ์
คือวิมุตสัจธรรมนำวิถี
เงียบสงบพบเส้นทางสู่ความดี
หลีกเร้นหนีวายวุ่นให้กรุ่นใจ
๏หยุดปรุงแต่งแกร่งก้าวร้าวชีวิต
เป็นผู้คิดติดธรรมนำวิสัย
สรรพสิ่งจริงแท้อยู่แก่ใจ
ไม่มีใครพ้นทุกข์สุขนิรันดร์
๏โลกมนุษย์โลมรันกันว้าวุ่น
บ้างยังกรุ่นในกามยามกระสัน
มีตัณหาพาจิตคิดฆ่าฟัน
เบียดเบียนกันเจียนตายให้วายไป
๏บ้างได้ลาภบาปบุญคุณไม่เห็น
บ้างคิดเป็นความสุขสนุกใหญ่
บ้างได้ยศหมดทุกข์สุขใดใด
บ้างหลงในกระแสมนุษย์สุดมายา
๏ให้มองเห็นเป็นจริงทุกสิ่งเถิด
ล้วนตายเกิดในวังวนเกินทนหา
จงมีศีลสมาธิและปัญญา
จะนำพาหาธรรมนำนิพพาน
26 ตุลาคม 2552 19:39 น.
ภัทราภา
๏พวงประดิษฐ์ติดช่อชะลอร่วง
คล้ายลองรวงปวงลมให้ชมสี
พวงประดิษฐ์ติดดอกออกมาลี
คล้ายพงพีนี้พราวดาวดึงส์
๏ด้วยเผ่าพันธุ์สรรค์สร้างหรือพลางแน่
ดั่งเทพแปรแลเปลี่ยนให้เวียนถึง
จึงงามงดจดหล้าพาตลึง
เป็นเอกหนึ่งในดวงพวงมาลา
๏ทั้งกิ่งก้านพานแตกแทรกระยับ
เป็นเถาทับจับเกาะเลาะพฤกษา
พวงประดิษฐ์ใบเดี่ยวเปลี่ยวพนา
ให้ตรึงตราแต่งแต้มแรมไพรี
๏พวงประดิษฐ์ติดช่อลออกิ่ง
ดั่งแอบอิงพิงพวงไม่ร่วงหนี
ดอกชมพูดูม่วงลวงภูมี
แดดอ่อนสีหนีดอกออกตระการ
๏ช่างงามเอ๋ยเอยดอกพวงประดิษฐ์
ยากจะติดเติมต่อหรือก่อสาน
เพียงได้ชมยมโฉมโรมสะคราญ
ฤดูกาลธันวา – เมษายน
ต้น
พวงประดิษฐ์เป็นไม้เลื้อยมีเถาใหญ่ เถาอ่อนเป็นสี่เหลี่ยม กิ่งก้านของพวงประดิษฐ์ จะค่อนข้างเหนียวและแตกกิ่งมาก มักจะเลื่อยพันต้นไม้อื่น ขึ้นไปคลุมยอดไม้จนเกือบมิด จะมีขนละเอียดขึ้นปกคลุมอยู่ตามยอดและกิ่งก้านของพวงประดิษฐ์ และเถาของพวงประดิษฐ์ จะสามารถเลื้อยไปได้ไกลถึงประมาณกว่า 30 ฟุต
ใบ
พวงประดิษฐ์เป็นไม้ใบเดี่ยว ออกใบเป็นคู่ตามข้อกิ่ง ใบแต่ละคู่จะออกสลับทางกัน ลักษณะใบจะเป็น รูปไข่แกมรี ปลายใบแหลมเป็นติ่งสั้นโคนใบมน ผิวใบสากระคายมือ เมื่อจับดูใบจะมีความยาวไม่เกิน 6 นิ้ว และกว้างประมาณ 2-5 นิ้ว
ดอก
พวงประดิษฐ์จะออกดอกเป็นช่อตามปลายกิ่ง ช่อดอกประกอบด้วยช่อยย่อยเป็นกระจุกมี 4-7 ดอก ช่อ หนึ่ง ๆ จะมีความยาวโดยประมาณ 10-18 นิ้ว ดอกสีชมพูอมม่วง สีม่วงอ่อนหรือสีขาวเงินยวง มีใบประ ดับรองรับฐานดอก 3 ใบ ลักษณะเป็นรูปไข่ กลีบขอบขนาน ดอกจะเป็นกลีบแข็ง 3 กลีบ ซึ่งแต่ละกลีบ จะยาวประมาณ 2 เซนติเมตร พวงประดิษฐ์เป็นไม้ที่มี ดอกบานทน และออกดอกดกมาก เวลาดอกพวงประดิษฐ์บานจะสะพรั่งไปทั้งต้น จนมองไม่เห็นใบแลดูสวยงามมาก
ฤดูกาลออกดอก
พวงประดิษฐ์จะออกดอก ในช่วงเดือนธันวาคม – เมษายนของทุกปี
ภัทราภา
๒๖ ตุลาคม ๒๕๕๒
หน้าส่วนตัว
7488
