27 มีนาคม 2551 15:10 น.
ภันเต
ขอบคุณอุ่นไอในความรัก
ขอบคุณมากทุกสิ่งที่มีให้
ขอบคุณเพื่อนมิตรกลอนห่วงใย
ขอบคุณน้ำใจและไมตรี
ยามที่ท้อยังเห็นเพื่อนกลอนคอยปลอบ
ยามจนกรอบยังเห็นเพื่อนร่วมวิถี
ยามที่ท้อจากนี้จะรู้ที
ยามจากนี้ไม่ท้อไม่ท้อท่องให้จำ
27 มีนาคม 2551 14:37 น.
ภันเต
ที่ตัวฉัน รักเธอ ในวันนี้
เป็นสิ่งที่ บริสุทธิ์ มองให้เห็น
รักของฉัน คือรัก ไม่ร้อนและไม่เย็น
รักของฉัน ขอเติม เต็มใจเธอ
ความรัก กับความจริง มักสวนทาง
ทุกก้าวย่าง ทางเดิน หาคู่ฝัน
มักจะมี หลายสิ่ง ที่ต่างกัน
ทำให้เธอ กับฉัน ต้องอับจน
เจ็บไม่เจ็บ ก็ไม่ต่าง ไปจากเดิม
ที่เพิ่มเติม คือความเหงา เข้ามาหา
ใจมันเจ็บ แต่อดทน จนชินชา
ลืมแล้วว่า เสียน้ำตา ไปเท่าไร
23 มีนาคม 2551 12:57 น.
ภันเต
มองความหวังที่ว่างเปล่าจากตรงนี้
กับนาทีที่ผ่านไปของชีวิต
สักกี่ครั้งกับความหวังที่พลาดผิด
ย่ำมาคิดสะกิดลึกให้รู้จำ
ไม่ใช่ละครนิยายหนังน้ำเน่า
แต่ความเศร้าซ้ำซ้อนตอนความช้ำ
บทคนเศร้าเจ้าทุกข์มากมีกรรม
เคราะห์ร่วมซ้ำกรรมร่วเสริมดวงชะตา
เหมือนคนใกล้จะตายมลายดับ
ไม่อยากรับรู้เรื่องราวเขากล่าวว่า
หมดเรี่ยวแรงจะก้าวเดินไปข้างหน้า
รอเวลาวิญญาณ์ดับลับสมใจ
23 มีนาคม 2551 11:51 น.
ภันเต
ชมป่าดงพงพนากลางไพรพฤก
ลงลืมนึกคึกใจในวิเวก
พันธุ์ไม้งามตามชมสวรรค์เสก
ให้ปัจเจกเอกใจเปลี่ยนแปรปรวน
ชมหอมกลิ่นชมงามกิ่งก้านดอก
ไม่ต้องบอกบรรยายให้คิดหวน
หลงชื่นฟื้นคืนตื่นกลิ่นอบอวล
เหล่าหมู่มวลพฤกไพรในดงดาน
สกุณายังหลงชมดอกไม้
ภมรไต่ต่อต้นบนกลิ่บก้าน
ลมลอยล่องผ่องแผ่วพาดพัดผ่าน
ยวดยิ่งยานหอมปนกลิ่นไพรสน
ไหวยอดหญ้าระริ้วปลิ้วดั่งคลื่น
ระรอกกลืนหายไปในฉงน
มองดอกไม้แช่มชื่นมื่นกมล
แต่มองคนหม่นหมองระแหงใจ
23 มีนาคม 2551 10:58 น.
ภันเต
จากไกลมาห่วงใจคนไกลห่าง
ระยะทางทรมานใจให้ยากยิ่ง
เวลาคอยเนินนานไปทุกสิ่ง
คิดถึงจริงคิดถึงเธออยากเจอจัง
ตอนนี้อยู่อย่างไรเป็นไงบ้าง
ฉันจะวางใจคอยรอความหวัง
คอยแต่คิดถึงเธอไม่เว้นวาง
คนปลายทางจะคิดถึงเหมือนไหมเธอ
หน้าส่วนตัว
1350
