19 เมษายน 2551 19:32 น.
ภันเต
โดนดุด่าว่ามาน่าเสียหาย
ก็น้อยใจที่ฉันเป็นแบบนี้
ไม่ได้ดีมีอะไรอย่างเขามี
แค่ศักดิ์ศรีที่ถูก ๆ ให้เธอมอง
เธอจะหวังอะไรได้ในตัวฉัน
แค่วันวันไม่เคยมีที่ถูกต้อง
ดูรำคาญส่วนเกินไม่น่ามอง
ใจมันฟ้องภาพที่เห็นสายตาเธอ
เธอคงมีหน้าที่แค่คนรัก
ไม่ได้อยากรักจริงดังพร่ำเพ้อ
อยู่เพราะอยู่ไม่มีใจอยากเจอ
ไม่ใช่เบอร์ที่เธอเลือกอยากต้องการ
แต่จะมีฉันอยู่ไว้ทำไม
เมื่อฉันไม่ใช่คนที่เธอหวาน
หยุดใช้คำว่ารักทรมาน
เพื่อเป็นการใช้มีฉันไปวันวัน
ฉันก็เจ็บมีหัวใจรับรู้สึก
มันลงลึกปักใจในตัวฉัน
ฉันมันแย่เลิกตอแยหยุดประจาร
เลิกป่วยการกับฉันหยุดเสียที
ไปมองหาคนใหม่ทีดีพร้อม
คงจะหอมหวานมันมากกว่านี้
สิ้นสุดรักเมื่อใจไม่เคยมี
ฉันไม่มีค่าแล้วในใจเธอ
19 เมษายน 2551 19:00 น.
ภันเต
กลอนนี้ไม่เพราะไพเราะหวาน ใครได้อ่านอาจฟังรำคาญหู
ไม่ได้แต่งแข่งขันประชันสู้ แค่แต่งดูเพียงเพื่อบอกบรรยาย
ถึงความเศร้าร้าวรนในดวงจิต รักเป็นพิษขื่นข่มระทมไห้
ใจมันปวดปวดที่ตรงเป็นหัวใจ บอกบรรยายอย่าไงไม่เท่าลอง
รักเอ๋ยรักยากนักมากนักหรือ อะไรคือความรักที่ถูกต้อง
รักคือความบริสุทธิ์ใจในครอบครอง แต่มัวหมองหมางเมินเกินทนใจ
รักคือรักปรารถนาให้ต่อกัน แต่ตัวฉันกลับให้ไม่เคยได้
ให้ความรักห่วงหาอาทรใจ ความห่วงใยไมตรีตลอดมา
ให้รักไปได้น้ำตาเป็นค่ากลับ ฉันได้รับคืนมาเสียเต็มหน้า
คำทุกคำฟังเธอพูดมันออกมา ฉันมันบ้าคิดไปเองว่ารักกัน
เมื่อไหร่ใจจะหยุดหลุดเลิกรัก ต้องลำบากยากใจความดื้นรั้น
ห้ามไม่รักยากกว่าบอกรักกัน คิดวันนั้นไม่น่ารักเลือกเลยเรา
ถ้าไม่มีวันที่รักคงไม่เจ็บ ไม่ต้องเก็บความทุกข์ความโศกเศร้า
ไม่ต้องมีน้ำตาเพื่อนแก้เหงา ไม่ต้องเอาตัวเองไปยอมใคร
แต่รู้ตัวก็สายไปเสียแล้ว ออกนอกแถวเปลี่ยนแนวอีกไม่ได้
เลือกไปแล้วมีแต่ต้องทำใจ ประคองไปถึงที่สุดเท่าที่ทน
จะรองรับความเจ็บเก็บฝั่งไว้ จนกว่าใจเกินทานจะต้านท้น
ยอมรับช้ำความระกำให้ทับถม ให้ใจจมน้ำตาตายจากใจ
11 เมษายน 2551 23:03 น.
ภันเต
เพียงเวลาพามาให้รู้จัก
เข้ามาทักทายใจให้หวั่นไหว
เสี้ยววูบหนึ่งสั่นรั่วไปทั้งใจ
เหมือนคนใช่ตามหามาแสนนาน
เก็บเศษฝันมาต่อเป็นเรื่องยาว
เป็นเรื่องเล่านิทานก่อนหลับฝัน
สร้างเรื่องเสริมเติมแต่งแห่งตำนาน
รสความหวานเพิ่มใส่ให้ดั่งใจ
กาลเวลาครั้งหนึ่งมีเจ้าหญิง
ถูกทอดทิ้งกลางป่าในดงใหญ่
หลงทางลึกทึมมืดไม่ปลอดภัย
อันตรายมากมายไม่รู้ตัว
เหตุน้องสาวกลั่นแกล้งแย่งสมบัติ
เพื่อขจัดตัวกั้นวางแผนชั่ว
ใส่ยาพิษฤทธิ์หลับไม่รู้ตัว
แต่ยังกลัวไม่ยอมฆ่าให้ดับไป
ใส่เรือลอยปล่อยว้างกลางทะเล
ลมพัดลมเพมาถึงฝั่งนี้จนได้
เมื่อตื่นมาหลงป่านี่แห่งใด
มองไหนไปไม่เห็นเป็นผู้คน
คิดถึงบ้านเมืองวังปรางค์ปราสาท
ที่วิลาศวิไลใจหมองหม่น
ต้องมาพักพลัดถิ่นภัยผจญ
หญิงหนึ่งคนจะต้านได้อย่างไร
ขอกล่าวถึงบุรุษหนึ่งออกล่าสัตว์
ถูกขืนขัดมัดหมั่นวิวาห์ใหญ่
หวังยิงนกให้หายกลุ้มชุ่มฤทัย
เพียงเพราะไม่อยากทำคำต้องการ
จังหวะเหมาะนกเกาะบนกิ่งไม้
เห็นร่ำไรนั่นใช่นกไม่รอนาน
ตั้งคันศรจองเนตรด้วยเก่งงาน
ชำนาญหาญคันธนูแผลงออกไป
แต่หาไม่ใช่นกวิหกเหิน
กลับบังเอินเป็นหญิงหลงป่าใหญ่
ถูกลูกศรปักลงล้มร้องว้าย
เสียงจากไหนใจระทึกอะไรกัน
เราว่านกอะไรหว้าเสียผู้หญิง
เอะ แปลกจริงหรือหญิงเปล่งเสียงนั่น
ถูกศรปักแน่แท้อยู่ไหนกัน
เข้าไปพลั่นหวั่นใจคงไม่ตาย
.....โปรดติดตามตอนต่อไป (ช่วยแต่งต่อก็ได้ครับ)
11 เมษายน 2551 16:06 น.
ภันเต
เหนื่อยยากเพียงไหนในหัวใจที่รับรู้.....ทนอดสูสู่ช้ำซ้ำรอยเก่า
คราบน้ำตากี่เจ็บไม่บรรเทา..................โลกดูเศร้าร้าวรวดปวดดวงใจ
ยากมากนักครองหลักประคองรัก...........ให้ตั้งหลักปักแน่นไม่สั่นไหว
ฝืนขืนขัดจัดแต่งจนเหนื่อยใจ................ผลที่ได้เหมือนโยนหินลงทะเล
เหลือเพียงคลืนส่งกลับกระทบฝั่ง............รอความหวังสูญเปล่าใจหว้าเหว่
แล้วค่อยนิ่งคืนกลับน้ำทะเล...................ไม่ถ่ายเทลับลืมสูญความจำ
ถมทะเลไม่เต็มก็เช่นใจ........................เติมเท่าไหร่ก็ไม่เต็มมีแต่ช้ำ
ทนเพราะรักรักต้องทนที่ต้องจำ.............นี่คือคำสั่งใจให้สู้ทน
จะดีร้ายเหลวแหลกยังแบกใจ..............เมื่อยังใคร่ครวญคิดไม่หลุดพ้น
คำที่ดีที่สุดคือต้องทน............................เพื่อหนึ่งคนที่เรารักสุดหัวใจ
สุดทางใจไม่อาจวางขีดกำหนด.............เกินสะกดสะกัดกลั้นในใจได้
สิ่งที่หวังครั้งสุดท้ายคงไม่สาย...............รับรู้ไหมหัวใจคนเย็นชา
...(ยังไม่จบ)
11 เมษายน 2551 10:53 น.
ภันเต
แย่เหลือเกินใช่ไหมในตัวฉัน
ดูอัดอั้นในใจที่บอกเล่า
ทำดีไปกลายกลับเป็นสูญเปล่า
ทำเธอเอามาคิดอยากแยกกัน
หาเหตุผลค้นความคิดเอามาอ้าง
บอกช่องทางความเป็นมาเกิดจากฉัน
ไม่รู้หรอกว่าทำอะไรกัน
เธอถึงบั่นทรใจให้แตกกัน
เป็นเพราะสิ่งที่ทำยังน้อยไหม
หรืออะไรให้คิดว่าเป็นฉัน
ดีที่ทำทำไมไม่เห็นมัน
ทุกอย่างนั้นทำเพื่อใครก็เพื่อเรา
เสียดายรักความรู้สึกที่มีให้
ต้องหมดไปหมดใจเป็นว่างเปล่า
เจ็บกี่เจ็บน้ำตาไม่บรรเทา
น้อยใจเราทำไปกลับร้ายกลายเข้าตัว
ไม่เคยวางว่างเว้นความห่วงหา
จะยาตรามาไหนไปคิดถึงทั่ว
คิดระลึกนึกถึงก็แต่ตัว
กลับเป็นชั่วมัวพิษในอารมณ์
เบื่อกันแล้วง่ายง่ายไม่ต้องอ้าง
ยอมปล่อยวางไม่ขว้างยอมขื่นข่ม
ไม่ต้องหาเหตุผลบาดอารมณ์
ฉันขอจมน้ำตาแค่นี้พอ
ไปเถอะไปอยากไปก็ไปเถอะ
ขอไปเจอะเจอกันอีกแล้วหนอ
รักมันกลายมลายเหลือแต่ตอ
ไม่มีหน่อแตกแล้วความรักเอย
หน้าส่วนตัว
733
