10 สิงหาคม 2552 16:02 น.

อนุสาวรีย์ "หลบสายตา"

ภัลจิล

เก็บกากเดน หลบสายตา  	
ก่อเป็นปฏิมาความเหนียม
เป็นอนุสาวรีย์ประชดใจเจียม	
เพื่อหยุดเขียมสายตาระอาอาย
ใยต้องทรยศความรู้สึก	
ใยทิ้งสำนึกแรกหล่นหาย
ปรุงแต่งปารถนาจนกลับกลาย	
จากลำไผ่สุดท้ายไม้จิ้มฟัน
บิดเบือนเพียงนิดก็ผิดแล้ว	
จากส่วนลึกใจแน่วก็แผ่วผัน
ดูซิ! ปารถนาของใครกัน	
ที่ตัวฉันทำลงไปใครตอบที

ปล. เคยได้อ่านงานของปราบดา หยุ่น และสะดุดคำว่า "กากเดนหลบสายตา" จำได้ไม่แน่นอนเหมือนกันแต่เหมือนจะอยู่ใน "ความน่าจะเป็น"				
29 มิถุนายน 2552 15:16 น.

รู้ว่า “เลี่ยน” ก็สุขแม้ “แค่ห่วงใย”

ภัลจิล

เคยรักมากกับ รักแรก มาแปลกจิต	
หลังโดนพิษ รักแรก มาแปลกเปลี่ยน
เธอเชิญชายอื่นเชยเผยบทเรียน	
รักกลาย เลี่ยน เหลือหรอแหล แค่ ห่วงใย	 
เคยเพ้อพร่ำรำพันวันคู่คี่ 	
บัดเดี๋ยวนี้เผลอพะวงยังสงสัย
หากรักเป็นเช่นฝนฟ้าสุราลัย 	
กลับแปลกไปกลิ่นประปามาราวี
หนึ่งน้ำผึ้งเดือนห้าเป็นยาจืด	
สองพะอืดสามพะอมสี่ขมปี๋
ห้าสำรอกออกหกเล็ดเจ็ดยับยี 
ผ่านนานปีลืมโหยหากลับมาหนึ่ง
ได้อะไรหลังรักแรกมาแปลกจิต	
รู้อะไรหลังรักแรกมาแปลกเปลี่ยน
ได้เจ็บช้ำกำสรดเป็นบทเรียน		
รู้ว่า เลี่ยน ก็สุขแม้ แค่ห่วงใย				
24 เมษายน 2552 16:13 น.

ณ ขณะสิ้นสติสมประดี

ภัลจิล

ณ ขณะสิ้นสติสมประดี 
มวลวจีหล่นกระจายคลับคล้ายฝัน
เหมือนรู้เหมือนไม่รู้สู้ประจัน 
เหมือนฝันเหมือนจริงจนจางคลาย
จนขณะฟื้นตื่นก็กลืนหาย 
มวลวจีหล่นกระจายหายไปไหน
หรือเพียงกล้าเอ่ยเอื้อนเมื่อเลือนฤทัย 
ฤาหัวใจอั้นอัด...ขัด...คลายเอง				
23 กุมภาพันธ์ 2552 12:12 น.

...ชาตินี้มันไม่มั่นใจจัญไรจริง...

ภัลจิล

ทำอย่างไรเราจะได้รู้ใจกัน
แม้เธอฉันห่างกันก็เพียงก้าว
แต่ผ่านมาเธอใช่หนึ่งในเรื่องราว
เพียงอุ่นใจเมื่อคราวสบตากัน
เธอยืนห่างฉันยืนหดสะกดกล้า
เธอหันมาทำเป็นว่าไม่เห็นหัน
แม้จะเกิดความกล้าสบตากัน
ก็หลบตาไปพลันไม่ทันซึ้ง
จะเข้าไปเปิดใจดีไหมนะ
จะเข้าไปวิสาสะกลัวเคียดขึง
ดูตัวรึดั่งหอนหาวดาวดึงส์
แค่ยืนพึ่งบุญบุพเพฯ...เท่ห์ (ทรมาน)
จบแล้ว! ...พึ่งใจเหล็กเพชรกล้า
หันมาพึ่งแรงสัจจาอธิษฐาน
ก่อนจะลาลับโลกอันโศกนาน
ชาติหน้าขอพบพานเพาะสัมพันธ์ ...ชาตินี้มันไม่มั่นใจจัญไรจริง. 
				
13 กุมภาพันธ์ 2552 15:14 น.

เก็บความคิดถึงไว้ใต้หมอน

ภัลจิล

ความคิดถึงที่มีให้
ข้าจะเก็บมันไว้ใต้หมอน
เผื่อว่าเวลานอน 
ความคิดถึงจะไม่จรไปจากไกล
เผื่อว่าเวลาหลับ
ความคิดถึงตามสำทับให้ไม่หวั่นไหว
ให้คิดถึงเธอผู้อยู่ห่างไกล
ดุแลใจในฝันก่อนวันเจอ
ไม่ห่างไกลไม่นับดาวจนสับสน
ไม่นั่งนับเม้ดฝนจนเพลินเผลอ
ไม่นั่งนับเม็ดทรายละม้ายละเมอ
แต่ก่อนไม่ไกลเธอไม่เห็นเป็น...ไม่...เห็น...เป็น.				
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟภัลจิล
Lovings  ภัลจิล เลิฟ 0 คน
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟภัลจิล
Lovings  ภัลจิล เลิฟ 0 คน
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟภัลจิล
Lovings  ภัลจิล เลิฟ 0 คน
ไม่มีข้อความส่งถึงภัลจิล