23 กุมภาพันธ์ 2552 12:12 น.
ภัลจิล
ทำอย่างไรเราจะได้รู้ใจกัน
แม้เธอฉันห่างกันก็เพียงก้าว
แต่ผ่านมาเธอใช่หนึ่งในเรื่องราว
เพียงอุ่นใจเมื่อคราวสบตากัน
เธอยืนห่างฉันยืนหดสะกดกล้า
เธอหันมาทำเป็นว่าไม่เห็นหัน
แม้จะเกิดความกล้าสบตากัน
ก็หลบตาไปพลันไม่ทันซึ้ง
จะเข้าไปเปิดใจดีไหมนะ
จะเข้าไปวิสาสะกลัวเคียดขึง
ดูตัวรึดั่งหอนหาวดาวดึงส์
แค่ยืนพึ่งบุญบุพเพฯ...เท่ห์ (ทรมาน)
จบแล้ว! ...พึ่งใจเหล็กเพชรกล้า
หันมาพึ่งแรงสัจจาอธิษฐาน
ก่อนจะลาลับโลกอันโศกนาน
ชาติหน้าขอพบพานเพาะสัมพันธ์ ...ชาตินี้มันไม่มั่นใจจัญไรจริง.
13 กุมภาพันธ์ 2552 15:14 น.
ภัลจิล
ความคิดถึงที่มีให้
ข้าจะเก็บมันไว้ใต้หมอน
เผื่อว่าเวลานอน
ความคิดถึงจะไม่จรไปจากไกล
เผื่อว่าเวลาหลับ
ความคิดถึงตามสำทับให้ไม่หวั่นไหว
ให้คิดถึงเธอผู้อยู่ห่างไกล
ดุแลใจในฝันก่อนวันเจอ
ไม่ห่างไกลไม่นับดาวจนสับสน
ไม่นั่งนับเม้ดฝนจนเพลินเผลอ
ไม่นั่งนับเม็ดทรายละม้ายละเมอ
แต่ก่อนไม่ไกลเธอไม่เห็นเป็น...ไม่...เห็น...เป็น.
หน้าส่วนตัว
1307
