20 ธันวาคม 2548 16:00 น.
ภาวิดา
๏วันแล้ววันเล่าที่โลกร้าย
เป็นวันสุดท้ายที่โลกเร้า
บีบเค้นเข่นคั้นหัวใจเรา
วันนี้ฉันเข้าไปลุยเพลิง
๏รีบร้อนรอนรอนมิผ่อนร้อน
ลุยโลกละครมิหลุดเหลิง
ลงเล่นราคาพาระเริง
ช่วงชิงชั้นเชิงบันเทิงทา
๏หลุดโลกโลกรั้งพะวังหลุด
ยังอยากมิยั้งหยุดจะไฝ่หา
ยังยอกแย้มย้ำไว้ในวาจา
ติดฟ้าฟากฝากฟ้าถลาลม
๏ข่มใจโง่ข่มเขลาบรรเทาแรง
ข่มท่าเข้มแข็งแสร้งมิขม
สุขซ่านหวานลิ้นต้องสิ้นลม
สิ้นแสงสุขสมระงมงาม
๏กลั่นใจแกล้งกลั่นมิหลั่นลด
กลอยใจเจ้าหมดความเกรงขาม
เกลียวใจกลืนกล้ำในคำความ
กลางใจวาบหวามในความจริง
๏วันผ่านกาลยุดให้หยุดคิด
วูบผ่านชีวิตที่ปลิดทิ้ง
วันหวานปานหอมยอมประวิง
ทำลายสรรพสิ่งมิกริ่งเกรง
๏ถูกแท้ทิ้งทวนให้ครวญคิด
ถูกแล้วทางผิดให้ถอยเร่ง
ถูกแท้ถูกถ้อยค่อยบรรเลง
ถูกทิ้งลอยเท้งอยู่ท้ายลม
๏สุขชั่วเวลาประกาศิต
สุขวันละนิดประสิทธิ์สม
สุขนิดทุกข์น้อยชม้อยชม
สุขเคล้าระทมผสมพอ
1 ธันวาคม 2548 23:29 น.
ภาวิดา
๏ รวมประชาประนมและน้อมประนต
สรวมคุณานภาจรด
ณ พื้นดิน
๏ เทิดพระคุณชละชโลมระริน
ประทานประทับฤทัยมิสิ้น
ประชากร
๏ ราชดำริทะนุบำรุงนคร
ธ เตือนคติพสกนิกร
ระรื่นเย็น
๏ ทั้งเสด็จประพาสพระบาทลำเค็ญ
จะทุกข์ ฤ ร้อน ธ ผ่อนทุกข์เข็ญ
กระเซ็นสาย
๏ ทรงมิเหน็ดมิเหนื่อยพระวรกาย
พระหัตถ์กระทบเม็ดเหงื่อเม็ดทราย
ซร้องสรรเสริญ
๏ ขอพระองค์บิดาทรงพระเจริญ
สถิตหทัยสยามเทอญ
ยิ่งยืนนาน
หน้าส่วนตัว
1750
