17 พฤษภาคม 2548 11:22 น.
ภูวดินทร์
รักเธอนางพญาผมขาว ภาค ๒
คุณธรรมอธรรมแตกต่างกัน
ถึงกระนั้นรักเธอเสมอใจ
รักก่อนเก่าเราแยกแตกกันไป
เป็นเพราะใจรู้ผิดปิดทางตัน
เธอจากไกลใจเหงาเศร้าว้าเหว่
ต้องซวนเซตามรักหักใจนั่น
ยังเฝ้ารอรักอยู่ทุกคืนวัน
ใจฉันนั้นมิผันแปรแน่รักจริง
จะเฝ้ารอเธออยู่ที่ตรงนี้
ที่ที่มีเหน็บหนาวปวดร้าวสิง
หิมะโปรยโรยมาใจประวิง
มองทุกสิ่งรอบข้างอ้างว้างใจ
จะรักษายาดีมีให้เธอ
อย่าให้เก้อเส้นผมเธอเป็นขาวใส
ถ้าได้กินสิ้นขาวเปลี่ยนดำไป
รอเธอได้โปรดเข้าใจฉันสักที
ยาดีนี้หมื่นปีมีสักหน
จะทุกข์ทนรอเธอให้สุขขี
จะเฝ้ารอยึดมั่นและภักดี
ไม่เปลี่ยนที่นี้ไปไกลลับตา
นางพญารู้สิ้นกลิ่นไอรัก
ได้ประจักษ์รักรอง้อร่ำหา
ขอยึดมั่นในรักปักอุรา
รื่นปรีดารักมั่นสุขสันต์จริง
ผมที่ขาวพราวพร่าน่าฉงน
เหมือนมีมนต์เสกเป่าให้เข้าสิง
กลับเป็นดำเงางามวาบหวามจริง
ในตัวยิ่งเพ่งดูชูง่างาม
รักหวนคืนฟื้นสู่คู่รักนั้น
รักมีอันหวานชื่นรื่นล้นหลาม
รัดใดใดในโลกล้วนงดงาม
ขอทำตามใจรักจักไม่ตรม.
จบนางพญาผมขาวภาคที่ ๒
ภูวดินทร์
๑๗ พฤษภาคม ๒๕๔๘
17 พฤษภาคม 2548 11:20 น.
ภูวดินทร์
รักเธอนางพญาผมขาว ภาค ๑
คุณธรรมอธรรมแตกต่างกัน
รักกีดกั้นแบ่งชั้นจากผู้ใหญ่
ดีชั่วนั้นสำคัญอยู่ที่ใจ
รักไม่ใฝ่ในชั่วขั้วทางดี
สตรีหนึ่งซึ่งงามผุดผาดนัก
งามประจักษ์สมสง่ามีราศี
ถือกำเนิดเกิดมาตรงข้ามดี
จึงเป็นที่หมายปองของผู้ชาย
นางไม่มีจิตใจให้ชายอื่น
ทุกวันคืนชื่นรักชายที่หมาย
ซึ่งกำเนิดเกิดทางดีมิเสื่อมคลาย
มีรักได้ร้ายดีไม่แบ่งกัน
รักไม่มีแบ่งชั้นชันนษา
ศาสนามิอาจว่ามาปิดกั้น
อีกทั้งมีรักแตกแปลกผิวพรรณ
พรมแดนนั้นมิกั้นชั้นรักใด
จะมีเพียงเข้าใจในรักผิด
แยกคู่ชิดบิดเบือนเฉือนไปได้
รักของเธอมีอันต้องเป็นไป
ทางผู้ใหญ่มิชอบมอบรักกัน
ใช้อุบายย้ายแยกให้ทั้งสอง
ผิดครรลองหมองใจไม่สุขสันต์
ทั้งเล่ห์เหลี่ยมเหี้ยมใจใช้ออกพลัน
วิธีนั้นกีดกันทุกวันคืน
รักสะเทือนเหมือนสะท้านต้านเธอนั้น
สีผมพลันจากดำทำขาวดื่น
สะเทือนใจไร้รักชั่วข้ามคืน
รักไม่ชื่นหมื่นท้อขอลาไกล.
จบนางพญาผมขาวภาคที่ ๑
ภูวดินทร์
๑๗ พฤษภาคม ๒๕๔๘
16 พฤษภาคม 2548 15:25 น.
ภูวดินทร์
มาลัยคนจน
น่าสงสารเด็กน้อยร้อยมาลัย
ทำงานไปขายมาลัยตามฟุตบาท
เขานั้นหรือเยาวชนคนของชาติ
พวงสิบบาทขายได้ไล่ความจน
ตัวมอมแมมแก้มคล้ำน้ำตาคลอ
ยืนเฝ้ารอสัญญาณไฟไม่สับสน
ต้องขวนขวายสายตามองรถยนต์
ถามผู้คนสนใจมาลัยงาม
พวงละสิบหยิบให้ขอได้ซื้อ
มือก็ถือมาลัยตะโกนถาม
ขออุดหนุนจุนเจือพวงงามงาม
ห้อยไว้ตามหน้ารถสดชื่นใจ
ขาก้าวเดินปากป่าวร้องมองสอดส่าย
ดูเหงื่อไคลย้อยแย้มบนแก้มใส
เข้าออดอ้อนวอนคุณสุนทานใป
รีบก้าวไวซื้อมาลัยของหนูที
ถึงแดดร้อนไหม้เกรียมเจียมตนอยู่
ฝนตกซู่รู้จนชนวิถี
เพียงเศษตังค์ยั้งอยู่ชูชีวี
เป็นเช่นนี้เพราะจนหนทางไป
ขอเมตตาสักนิดคิดสงสาร
อย่ารำคาญได้โปรดยกโทษให้
ขายมาลัยหากสร้างขุ่นเคืองใจ
ขออภัยได้โปรดยกโทษกัน.
ภูวดินทร์
๑๖ พฤษภาคม ๒๕๔๘
13 พฤษภาคม 2548 14:37 น.
ภูวดินทร์
ฝืนยิ้มทั้ง ๆ ที่ร้องไห้
เดินผ่านธารทีไรให้เศร้าสร้อย
ใจเหงาหงอยลอยไปในสายน้ำ
คอยสะท้อนย้อนภาพที่ฝังจำ
กดขย้ำน้ำตาไหลมาพลัน
น้ำใสใสไหลลงพรมอาบแก้ม
จำฝืนแย้มแข็งใจไม่ได้นั่น
สะอึกในใจสะอื้นให้โรมรัน
โอ้ฉันนั้นอ่อนแอแย่จริงจริง
อยากร้องโฮออกไปให้เสียงดัง
ใครผ่านฟังว่าบ้าผีป่าสิง
ต้องก้มหน้าซบดินสิ้นใจจริง
มองทุกสิ่งทอดอาลัยใจเลื่อนลอย
ลุกขึ้นยืนฝืนยิ้มผู้พบเห็น
ยังคงเป็นเช่นเดิมไม่เสื่อมถอย
ทอดสายตาไปข้างหน้าตาลอยลอย
ซึมเศร้าสร้อยน้อยใจในตัวเอง
สูดหายใจเข้าในให้ลึกลึก
ทิ้งรู้สึกซึมเศร้าไม่วังเวง
เริ่มต้นใหม่ชีวิตลิขิตเอง
ร้องบรรเลงเพลงรื่นชื่นใจไป
ฝืนไม่ซึมทึมทึกไม่นึกเศร้า
วาดภาพเราให้สนุกสุขสดใส
รักตนเองเพื่อตนเองใช่ตัวใคร
สุขสันต์ไว้ไร้น้ำตาอาบใจตน.
ภูวดินทร์ร้องไห้ก็เป็นด้วยครับ แฮ่....^_^
คงไม่มีใครอยากเห็นน้ำตาผู้ชายอะนะ
อ่อนแอขี้แยอย่างกับใครหลายๆ คนในนี้เลย ใช่ไหม ?
ผมก็รู้นะว่าหลาย ๆ คนแอบร้องไห้ ขี้มูกโป่งด้วย อิอิอิ...
12 พฤษภาคม 2548 15:44 น.
ภูวดินทร์
อลวนสายชลวนรัก
นั่งเหม่อมองลำน้ำเมื่อยามบ่าย
แลเห็นสายน้ำวนชลไหลเชี่ยว
ท้นเป็นทางกลางน้ำทำเป็นเกลียว
วนลัดเลี้ยวไปมาอาดูรใจ
น้ำไหลรินกินใจในรู้สึก
เจ็บลึกลึกความหลังครั้งสดใส
อดีตรักงดงามวาบหวามใจ
สุขฤทัยครั้งเก่าเราสองคน
ภาพอดีตกรีดซ้ำขย้ำจิต
ให้หวนคิดรักเก่าเข้าสับสน
เคยขับร้องบรรเลงเพลงสองคน
รักท่วมท้นวนมาคราที่ตรม
มาบัดนี้ใจเหงาเศร้าโดดเดี่ยว
มองน้ำเชี่ยวเปลี่ยวใจให้ขื่นขม
หมดแรงล้าว้าเหว่ต้องซานซม
ฝืนอกตรมอ้างว้างดังสายชล
อยากมีรักสักครั้งวาดหวังไว้
เพียงเข้าใจในรักสักเพียงหน
รักจริงใจใฝ่รักสักเพียงคน
จะสุขล้นพ้นทางรักวางวาย.
ภูวดินทร์
๑๒ พฤษภาคม ๒๕๔๘
หน้าส่วนตัว
1001
