16 พฤษภาคม 2552 22:05 น.
มณีจันทร์
แสนปวดใจปั่นปวนจวนเจียนขาด
เปรียบกระดาษถูกมีดกรีดเป็นแผล
เธอทิ่มแทงใจซ้ำช้ำอ่อนแอ
เธอไม่แคร์พูดย้ำคำอำลา
แต่ก่อนเคยร่วมเรียงและเคียงข้าง
เคยร่วมสร้างรักนี้ที่ใฝ่หา
เคยเคล้าคลอหยอกเล่นเช่นผ่านมา
เธอกลับลาจากไปเหมือนไม่แคร์
ปวดหัวใจแทบดิ้นสิ้นตรงนี้
ถูกคนดีเคยรักสลักแผล
ถูกความรักปวดช้ำทำรังแก
ใจอ่อนแอแพ้รักสุดหักลง
คนต้นเหตุอยู่ในใจของเรา
ทำไมเฝ้ารักเขาไม่ลืมหลง
แผลบาดลึกในใจไม่คิดปลง
บาดแผลตรงใจเน่าใครเล่าทำ
เพราะต้นเหตุทำช้ำระกำลึก
ใจยังนึกถึงเธอเพ้อถลำ
ยังหลอกหลอนทุกครั้งยังจดจำ
ใครเล่าทำช้ำนี้ไม่มีลืม
3 พฤษภาคม 2552 00:52 น.
มณีจันทร์
จากไปแล้วซานซมลมรำเพย
โอ้อกเอ๋ยไปลับไม่กลับหลัง
เหมือนทิวาราตรีที่เวงวัง
นั้นก็ยังลืมแสงแห่งตะวัน
ดังดาราแวววับจับขอบฟ้า
ลืมนภากว้างใหญ่ใจเปลี่ยนผัน
เหมือนหนทางร้างไกลหลายร้อยพัน
ไร้คนสัญจรเดินเมินหนทาง
จากไปแล้วหวังดีที่มีให้
ความห่วงใยไมตรีมิอ้างว้าง
แว่นเสื้อผ้ายูกยาถูกปล่อยวาง
ดูเลือนลางร้างใจใครดูแล
เพียงน้ำคำอำลาคราเข้มแข็ง
แต่อ่อนแรงเหลือใจไร้แยแส
ความจำเจทำใจให้งอแง
สุดท้อแท้จำพรากจากอำลา
ความห่างเหินเนิ่นนานพาลคิดถึง
อาจลึกซึ้งยามใจได้ห่วงหา
จึงตัดใจกล้ำกลืนฝืนจากมา
กาลเวลาช่วยให้ใจคะนึง
เหม่อมองคอยเมื่อใดได้ใจคืน
ฝืนสะอื้นครานี้ที่คิดถึง
กลัวสับสนดวงจิตติดตราตรึง
จากเพื่อซึ้งหรือเหงาเล่าคนดี
หน้าส่วนตัว
1125
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟมณีจันทร์
