4 สิงหาคม 2547 17:15 น.
มะปรางหวาน5
อยู่ห่าง ๆ กันแบบนี้
คิดถึงเธอคนดีเสมอ
แม้ว่านานแค่ไหนสำหรับเธอ
ฉันยังจดจำเสมอไม่เคยลืม
เพราะว่าฉันนั้นยังรัก
และภักดีต่อเธอเสมอ
ถึงแม้ว่าจะอยู่ไกลจากเธอ
ขอให้เธอรู้ไว้เสมอไปเปลี่ยนไป
4 สิงหาคม 2547 17:09 น.
มะปรางหวาน5
อยากรักเธอเหมือนกัน
แต่เธอนั้นใจดำมากรู้ไหม
ชอบปล่อยตัวตามอำเภอใจ
ก็เลยต้องถึงขั้นร้องไห้กลับมา
อยากจะบอกเธอว่ารัก
แต่มักเกินหักใจให้อ่อนล้า
เพราะว่าเธอนั้นไม่ตอบรักกลับมา
ฉันเลยต้องมีน้ำตา เป็นเพื่อนใจ
4 สิงหาคม 2547 17:03 น.
มะปรางหวาน5
หากว่าใจต้องเจ้บ
ขออย่าเก็บไว้ได้ไหม
เพราะวาเธอไม่รักกัน
ฉันจึงต้องลืมวันที่ผ่านมา
จะไม่ลืมว่าเคยรัก
จะไม่จำว่าเธอเฉย
อยากให้เธอเป็นที่หนึ่งเหมือนอย่างเคย
เพราะว่าฉันรักเธอเสมอเลยไม่เปลี่ยนแปลง
3 สิงหาคม 2547 17:30 น.
มะปรางหวาน5
แม่จ๋าแม่......ลูกแลไปทางไหน
ล้วนเยื่อใยความรักประจักษ์นันท์
รักของแม่รักแท้ไม่แปรปราน
เป็นรักล้วนธรรมชาติปราศมารยา
ตั้งแต่แรกปฎิสนธิจนสมภพ
แม่ประสบทุกภัยใหญ่หนักหนา
ฉวยพลาดพลั้งอาจพิการพาลมรณา
โบราณว่าศึกสตรี
มีมลูพร้อม คลอจากครรภ์จวบจนวันลูกเติบใหญ่
แม่ต้องใฝ่อุ้มชูถนุถนอม
อดตาหลับอับอุดอู่แม่สู้ยอม
ยามอดออมลูกอิ่มแม่อิ่มใจ
อย่าว่าแต่อาหารแม่จะหวง
เลือดในทรวงแม่ยังยอมให้ลูกดื่มได้
รักของแม่ไม่แพ้รักใดใด
แม้ชีวิตก็ให้ได้ไม่เสียดาย
3 สิงหาคม 2547 17:12 น.
มะปรางหวาน5
หอมหนังสือใหม่
กลิ่นเหงื่อของพ่อแม่
ติดมาแต่ทุ่งนาไร่
ปนกลิ่นสาบโคลนไคล
ติดกายใจตลอดเวลา
สาบควายหายไปสิ้น
เหลือแต่กลิ่นน้ำมันสะท้าน
สาบรถไถ่นาทรมาน
กลบกลิ่นบ้านวิญญาณไทย
ฝนปรายโปรยหมายมั่น
บอกถึงวันสงหว่านไถ
น้ำตาฝนอาลัยเปิดเทอมใหม่ใจสะท้อน
หอมข้าวปลูกลูกพันธ์
เจือกลิ่นนั้นโชยอ่อน
กลางแดดแผดทินกร
กลางหนาวร้อนฝนทนเอา
หอมกลิ่นหนังสือใหม่
หอมอะไรก็ไม่เท่า
สาบหมึกผนึกเอา
กลิ่นโคลนเคล้าเร้าวิญญาณ
หอมดินกลิ่นอักษร
มิคลายคลอนเสนห์หา
ทุ่งอักษรนี้โสภา
เหมือนทุ่งนางามพืชพันธ์
พ่อแม่อ่านข้าวกล้า
ลูกอ่านวิชาไหมนั่น
ทุ่งคือหนังสืออนันต์
อ่านชั่วกัลกัปดำรงณ์
ลูกอ่านหนังสือกระดาษ
ให้รู้ศาสตร์ศิลป์สูงส่ง
อ่านใจให้มั่นคง
ให้เห็นใจให้เห็นตน
อ่านหนังสือคืออ่านโลก
รู้โศกสรรพสากล
อ่านยากยิ่งอ่านคน
อ่านไม่จบจริง ๆ เชียว
หน้าส่วนตัว
636
