14 สิงหาคม 2547 21:45 น.
มะปรางหวาน5
มองดูเดือนและดาวพร่างพราวฟ้า
ให้หวนหาพาคำนึงถึงความหลัง
ก่อนมีพี่ประคองคู่ชูกำลัง
สองเรานั่งนับดาวงามยามราตรี
สองเราต่างสดชื่นค่ำคืนนั้น
แสงพระจันทร์แจ่มกระจ่างช่างหลากสี
พี่ชื่นชมน้องหลีกเลี่ยงเอียงอายนัก
มีความรักเหมือนสวรรค์ชั้นวิมาน
แต่คืนนี้ไม่มีพี่น้องเมองเศร้า
ใยพี่เจ้าจากน้องไปไม่สงสาร
ไปอยู่ดีหรือมีภัยยอดชายชาญ
ไม่พบพานตัวพี่นี้นับปีคอย
14 สิงหาคม 2547 21:30 น.
มะปรางหวาน5
ขอขอบคุณ thaipoem ที่แห่งนี้
ที่ให้ฉันพักคลายความเหงา
เพราะตอนนี้ชีวิตฉันช่างแสนเศร้า
ต้องซมเซาเพราะเขาเมินเหินห่างไป
จากผู้ชายคนดีที่ฉันรัก
เฝ้าฟูมฟักรักนายมากเพียงไหน
นายกลับทำเหมือนคนไม่สนใจ
แล้วตีจากฉันไปไม่ใยดี
เธอรู้ไหมใจฉันสุดช้ำชอก
สะใจไหมที่หลอกกันในวันนี้
ต้องล้มเหลวเกินปรับกลับเป็นดี
ความใฝ่ฝันที่เคยมีจบสิ้นลง
14 สิงหาคม 2547 19:04 น.
มะปรางหวาน5
หากพรุ่งนี้มีแต่ความเศร้า
มีแต่เราเพียงผู้เดียวเปลี่ยวใจหนาว
ต้องเจอะเจอมากน้อยร้อยเรื่องราว
คงเจี๊ยวจ๊าวด้วยคำคนให้ใจชา
ก่อนพรุ่งนี้ที่จะถึงจึงอยากเลี่ยง
ไม่อยากเสี่ยงกับความเหงาเศร้าหนักหนา
ขอใช้สื่อตรงกลางทาง web มา
เพื่อค้นหาเพื่อนดี ๆ ที่จริงใจ
จะมีไหมใครคนนั้นที่ฉันหวัง
ที่จริงจังจริงใจไมตรีให้
เป็นเพื่อนกันมั่นคงตรงที่ใจ
จะมีไหมใครคนนั้นที่ฉันคอย
14 สิงหาคม 2547 18:56 น.
มะปรางหวาน5
คนเคยรักเคยหวงก็ลาจาก
เหลือเพียงซากความช้ำที่เศร้าหมอง
เหลือเพียงซากความช้ำที่เศร้าหมอง
รักเราสองจึงเป็นเช่นฝันไป
คำสัญญาก็เป็นแค่ลมปาก
ไม่มีรากยึดมั่นก็หวั่นไหว
พบหญิงอื่นดีกว่าก็ลาไกล
ทิ้งเราไว้พร้อมกับคราบน้ำตา
รักเราสองบัดนี้ถึงจุดจบ
เมื่อเธอพบรักใหม่ไม่ห่วงหา
ลืมคำหวานรักเก่าที่ผ่านมา
เรานี้หนากลืนน้ำตาขอลาไกล
รู้ทั้งรู้ศักดิ์ศรีไกลกันนัก
คำว่ารักจะมีค่าก็หาไม่
เธอเดินจากไปไม่เหลือแม้เยื่อใย
ทิ้งเหลือไว้อดีตช้ำกับน้ำตา
11 สิงหาคม 2547 22:26 น.
มะปรางหวาน5
พ่อเป็นชาวนา งานหนักนักหนา แต่เช้าจนค่ำ
เหน็ดเหนื่อยเพียงไหน ไม่บ่นสักคำ สู้ทนไถทำ ส่งฉันเล่าเรียน
พ่อสอนฉันไว้ ว่าให้ตั้งใจ ขยันอ่านเขียน
จะยากเพียงใด ขอให้พากเพียร อย่าคิดผิดเพี้ยน มั่วสุมอบาย
เติบโตขึ้นมา จะได้มีหน้า เป็นเจ้าเป็นนาย
ทรัพย์สินพ่อนี้ ไม่มีมอบหมาย เจ้าต้องเลี้ยงกาย ด้วยตัวเจ้าเอง
ฟังคำพ่อสอน ฉันไม่อาทร เรียนอย่างคร่ำเคร่ง
เรื่องใดที่ผิด ฉันคิดหวั่นเกรง ไม่เป็นนักเลง เรียนเก่งครูชม
ตั้งใจศึกษา ตามวันเวลา จากชั้นประถม
เติบดตตามขั้น ชั้นมัธยม เรียนจบอุดม สุขสมฤทัย
ฉันมิรอช้า รีบคืนท้องนา สู่บ้านทันใด
รับปริญญา กลับมาใบหนึ่ง พ่อคงดีใจ ยิ้มชื่นตื้นตัน
การณ์กลับเลวร้าย สิ่งที่มุ่งหมาย ไม่เป็นดังฝัน
เมื่อพ่อล้มป่วย หมอช่วยไม่ทัน ด่วนสิ้นชีวัน ก่อนฉันกลับมา
บ้านเรือนเงียบเหงา ไอ้ทุยยืนเศร้า คล้ายหลั่งน้ำตา
เหลือเพียงเคียวเหน็บ เก็บไว้ข้างฝา มองไถมองนา อ้างว้างอาวรณ์
ปริญญาที่ได้ ฉันเก็บเอาไว้ เป็นอนุสรณ์
มุ่งทำนาไร่ หว่านไถเกษตรกร ตั้งใจแน่นอน ถอดครุยลุยโคลน
หน้าส่วนตัว
581
