20 มกราคม 2547 00:17 น.
มัทนา
_สิ่งรังสรรค์ ธรรมชาติ สร้างเป็นคู่
ชนต่างรู้ ตระหนักถึง จึ่งกล่าวขาน
ขอเปรียบเปรย เอ่ยซ้ำ ย้อนตำนาน
ร่วมสืบสาน สิ่งคู่กัน พลันเกี่ยวดอง
ชายกับหญิงสิ่งประจักษ์รู้รักแท้
ภมรแล บุปผชาติ ประกาศก้อง
เหล่าพฤกษาพึ่งพาดินกลิ่นละออง
นภา พร้อง คู่วิหก ผกโผบิน
มีปากกา ถ้าไร้หมึก นึกคิดถึง
คราใดบึ้ง อาจหัวเราะ น่าถวิล
มีอดอยาก คงถึงคราว มีข้าวกิน
ความเศร้าสิ้น เพราะความสุข ได้เกิดมา
สายลมพัด คลื่นซัดฝั่ง ดังโหยหวน
เร้ารัญจวนสายน้ำกับหมู่มัจฉา
หยดน้ำค้าง ค้างอยู่ ยอดหญ้าคา
ดาวบนฟ้า ประกายแสง แข่งกับเดือน
เมื่อมีจันทร์ ก็ต้องมี พระอาทิตย์
มีมืดมิด ต้องมีแสง แจ้งเสมือน
ศาสนา กับอธรรม ตอกย้ำเตือน
อย่าบิดเบือน ความจริง สิ่งไม่ตาย
มีภาษา ฤๅไม่มี ซึ่งคำแผลง
มีของแพง ก็ต้องมี ของถูกขาย
มีคนเกิด แน่นอนต้อง มีคนตาย
สงครามร้าย สงบไป สันติคืน
=>เมื่อมองโลก สองด้าน ได้แง่คิด
หากดวงจิต โศกเศร้า เคล้าคำขืน
อย่าลืมเมื่อ ล้มแล้ว ต้องกล้ายืน
แม้กล้ำกลืน จักฟันฝ่า ท้าแรงลม
16 มกราคม 2547 23:17 น.
มัทนา
๏ยินเสียงอุทกไหล........................ดุจใจมิแห้งมิแล้ง
สายน้ำลุสำแดง..............................สกุณาระร้องขะขานฯ
๏กลางสวน บุหลันเลือน.............วยุเคลื่อนหทัยสราญ
แลทินกรฉาน.................................ภมรินก็บินและไปฯ
๏หมู่มัจฉะแหวกว่าย.....................บ่มิคลายวิจิตรวิไล
เคล้าเสาวคนธ์ได้...........................ดนุชื่นระรื่นฤดีฯ
๏ครวญถึงพระพี่เจ้า......................ยุวเนา คะนึงทวี
จดจำอดีตมี......................................ประณิธานประหนึ่ง ปะชัยฯ
๏ลมโชยก็โชยหาย.........................ยุพคลายระร้อนฤทัย
แต่รักจะพ้นภัย................................ตละแนบสนิทระลึกฯ
15 มกราคม 2547 22:59 น.
มัทนา
ค่าของครูอยู่ที่ไหนใครรู้บ้าง
เพียงเรือจ้างแค่ส่งศิษย์เท่านั้นหรือ
จรรยาบรรณหมั่นเพียรเพื่อฝึกปรือ
เหล่านี้คือพระคุณครูหรืออะไร
คอยสั่งสอนศิษย์น้อยกลอยใจนัก
สอนด้วยรักตีด้วยใจจงรู้ไว้
แต่วันนี้เด็กเรียนเอง เคร่งทำไม?..
ตีมิได้ ต้องถนอม ครูตรอมทำ
เด็กศูนย์กลาง การเรียน เลยเป็นสูญ
หวังเพิ่มพูน ความรู้ อย่าเรียนซ้ำ
ต้องค้นหา ขวนขวายเอง เร่งจดจำ
บ้างก็ทำ ได้ผล ครูดีใจ
แต่บางคน ก็ไม่รู้ ครูสอนเถิด
จักบังเกิด ผลดี อันยิ่งใหญ่
เพราะศิษย์เอง จะไปค้น จากที่ใด
จะถามใคร อยู่บ้านนา ในป่าดอย
เลิกการเอ็นท์ เย็นใจ เด็กชนบท
ที่รัฐลด ความเครียดที่ เบียดเต็มร้อย
จีพีเอ เพิ่มขึ้น พวกเราคอย
เพราะอย่างน้อย ไม่ต้องเรียน พิเศษเปลือง
หัวอกของ ความเป็นครู เธอรู้ไหม
ยากจะหา คนเข้าใจอย่าง ปราดเปรื่อง
มิกล้าเอ่ย มิกล้าขัด ด้วยกลัวเคือง
หลายหลายเรื่อง ครูหนักใจ ทำไงดี
ฉันคนหนึ่ง เห็นหลายสิ่ง ผ่านมามาก
ก็ไม่อยาก จะโทษใคร เดี๋ยวโดนซี้
เห็นชีวิต คุณครูมา หลายสิบปี
ขอโทษทีถ้าแต่งกลอน กระทบใคร..
14 มกราคม 2547 21:59 น.
มัทนา
_เธออาจมองค่ำนี้________มืดมิด.....สนิทนัก
ฟ้าหม่นมัวหมองจิต_______จึ่งเศร้า
ความเหงาก่อเกินคิด______ครวญใคร่.....จินต์ถึง
ข้าฯอยู่เคียงใจเจ้า________โปรดแจ้งในใจ
_ถึงเราสองห่างร้าง_______ไกลกัน
ก็แต่เพียงทางคั่น________แบ่งไว้
ใจฝากที่เธอนั้น__________คงมั่น.....พี่ยา
มิสร่างรักดุจได้__________ชิดใกล้ดวงใจ
14 มกราคม 2547 00:19 น.
มัทนา
_ด้วยเหตุเราห่างร้าง..........ไกลกัน...คิดถึง
อดีตก่อนเคยจำนรรจ์.........ห่อนรู้
ผูกพันห่างเพียงนั้น...........ใจอยู่.....มิคลาย
ด้วยรักฝ่าฟันสู้....................รักแท้เพื่อเธอ
หน้าส่วนตัว
812
