๐ดึกปลอบเมื่อดาวลางอันร้างเดือน ใจเลื่อนเคลื่อนเหงาเข้าเงาหม่น ราตรีนี้คล้ายทุรายและทุรน พะว้าพะวงวนจนวุ่นภวังค์ฝัน ๐อารมณ์หวั่นรายเรียงขึ้นเคียงหมอน ข่มตานอนย้อนคะนึงถึงบุหลัน ค่ำคืนหนึ่งซึ้งซ่านม่านแสงจันทร์ แล้วลับพลันเลือนลายกับสายสุรีย์ ๐อาวรณ์เป็นนิตย์ให้คิดถึง ห่วงหาจึงเรียกร่ำพร่ำรัศมี ใช่ห่มผ้าหนาวจักหายคลายฤดี ก็หนาวใจทวีท้นจนล้นทรวง ๐อ่อนไหวกับสายหมอกที่หยอกหญ้า ตื้นเต็มกับอุราที่หนักหน่วง ยากแท้แค่คำน้อยถ้อยแทนดวง หนอเมื่อใดจักทวงถามซึ่งความในฯ
หน้าส่วนตัว
1134
