12 มกราคม 2552 00:01 น.
มาเรียณัฐ
ตื่นเต้นน้อยน้อยคอยเพื่อนเพื่อน
พรุ่งนี้เตือนวันหวานอันสดใส
วันแห่งความงดงามของใจ
พรุ่งนี้จะไปวาดรูปริมทะเล
งานการยุ่งมานานแล้ว
ใจแน่แน่วนัดหมายไม่ไขว้เขว
รอเพื่อนเพื่อนว่างมาเตร่
แล้วเราจึงเร่ร่อนเลาะเลือยเรื่อยทาง
มิตรภาพแน่นแฟ้นไม่มีหาย
คำว่าเพื่อนไม่มีที่เมินหมาง
ร่วมเดินในเส้นบางบาง
เพื่อนร่วมทางสนิทมิตรที่ดี
จะเล่นน้ำ ว่ายผุดสุดแสน
จะทดแทนงานหนักที่ล้นปลี่
อ่านหนังสือดีดีแล้ววางแผน
กลับมาเป็นแฟนคนในไทยโพม....
ไปเที่ยวแล้วนะเพื่อนๆบายๆ.....
10 มกราคม 2552 00:06 น.
มาเรียณัฐ
สมองโปร่งโล่งสบายคล้ายบางเบา
ไม่ต้องเหงาเศร้าทรวงให้ขื่นขม
กาลเวลาพาใจให้สุขสม
ลืมลงความหมองเศร้าที่เคยมี
ผ่านไปแล้วผ่านไป
เจ้าดวงใจข่างแสนสุขล้นปรี่
ความเข้มแข็งเข้ามาทดแทนที่
คนคนนี้จึงไม่ข้ำอีกต่อไป
กาลเวลาพาให้ใจสดชื่น
เคยขมขื่นกลับหายไปไหน
ผ่านไปแล้วแล้วกันไป
ฉันจะไม่เสียใจเพียงเพราะเธอ
ยังเดินทางอีกไกลแสน
ไม่มาดแม้นค้นหาหนทางอย่างไม่พลั้งเผลอ
ออกก้าวเดินห่างเหินเธอ
สักวันฉันคงเจอสิ่งดีดวง
สบายใจมากมากที่สุด
เหมือนดังหลุดพ้นมองเห็นแดนสรวง
สว่างไสวดังจันทร์เต็มดวง
สดชื่นหมดห่วงไม่คร่ำครวญ
8 มกราคม 2552 21:14 น.
มาเรียณัฐ
ใครใครเคยบอกรักคนที่เขารักเราดีกว่า
ใครใครว่าคนที่เรารักเขานั้นทุกข์แสน
เพราะเขาไม่สนใจเราเท่าเป็นแฟน
ต้องรอนแรนรอร้างลางเลือน
ใครคนหนึ่งซึ่งรักฉันมาก
แม้ต้องจากไกลแสนยังเป็นเสมือน
คนคอยย้ำห่วงใยไม่แชเชือน
โทรตามเตือนสอนใจให้รักดี
เพียงแค่ความห่างราวขอบฟ้าทะเลกั้น
เขาห่วงฉันเสมอทุกวันวี่
ไม่ละเลยอย่างคนที่
เรารักรี่ผูกใจไว้ให้ตรม
รักคนที่เขารักเราดีกว่า
ทุกความว่าที่ใครสอนจึงสุขสม
คนรักเราเอาใจไม่ให้ระทม
มีแต่สั่งสมความรักความภักดี
แล้วจะโง่งมวิ่งตามเขาที่รัก
ให้เป็นหนักร้าวรานถาถมฤดีศรี
เลิกเถิดนาคนที่เขาไม่ใยดี
สนคนที่รักเราไม่เศร้าทรวง
7 มกราคม 2552 22:30 น.
มาเรียณัฐ
เก็บดวงใจดวงนี้ไว้ดีกว่า
เคยให้มารักหนึ่งซึ่งเธอแล้ว
แต่มิอาจรักษาเราจึงแคล้ว
หรือมิใช่แน่วแท้คู้ครอง
เก็บดวงใจดวงน้อยาร้อยสวาท
อย่าหมายมาดจะให้เธออีกครั้งที่สอง
เธอมิใช่คนที่ใช่มาใฝ่ปอง
รักจึงต้องระทมจมน้ำตา
เก็บดวงใจดวงฝันฉันคนนี้
เก็บไว้ที่ที่มีความหวังว่า
สักวันหนึ่งซึ่งแข็งแกร่งดังเหล็กกล้า
แล้วจะฟันฝ่าฝนหนาวที่ร้าวไป
เก็บแล้วดวงใจของฉันนี้
เก็บไว้ที่ธนาคารอันยิ่งใหญ่
เก็บประจำตลอดไป
อย่าหมายใจว่าจะคืนดี...
7 มกราคม 2552 21:12 น.
มาเรียณัฐ
แรกรู้จักเอาใจนักดูแลดี
พอพ้นปีกลับหน้าเป็นหลัง
ไม่มีแม้ความรักจริงจัง
แล้วหันหลังให้ใจระทม
ตัวตนคนเราเปลี่ยนไม่ได้
ถามทำไมจะไม่ขื่นขม
นำความร้าวเศร้าทุกข์ระบม
เอามาถมหัวใจให้ร้าวราน
สิ่งใดไม่เคยเห็นก็ได้เห็น
สิ่งใดที่ซ่อนเร้นเผยเหมือนเปิดม่าน
ต้องทำใจไม่ให้เจ็บให้ผันผ่าน
แม้จะทรมาร...ก็ต้องไป...
หน้าส่วนตัว
799
