23 มกราคม 2552 23:23 น.
มาเรียณัฐ
สองปีมาแล้วที่เราไปที่นั่น
ดังภาพฝันงามงดสดใส
ธรรมชาติบนเขาใหญ่
งามเพียงใดใจรู้ดี
ทิวทัศน์สูงสวยสุดฟ้า
มองเห็นโค้งขอบอ้อมแขนพี่
สองเราเที่ยวป่าเขาแสนเปรมปรี
บ้านน้อยหลังนี้...เคยมีเรา
วันนี้ฉันมาคนเดียว
หลบเธอมาเที่ยวเปลี่ยวเหงา
ไม่รู้สึกสุขแสนขาดอ้อมแขนเขา
ฉันจึงเศร้าเหงาทรวงดวงฤดี
ไม่เป็นไรหรอกที่มาที่นี่
เพื่อทบทวนครั้งที่มีเธอรักล้นปรี่
ด้วยระยะทางห่างกันไปทุกที
เธอจึงมีใครคนใหม่...ไม่ใส่ใจเรา
คิดทบทวนวันหนึ่งซึ่งมีเธอ
สองเราเจอธรรมชาติสวยเคล้า
ดอกไม้งามสดใสหวิวไหวเบาเบา
และสองเรานั่งมองหมู่ดาว
เธอดื่มเบียร์เคลียร์เพลงเพราะ
แสนไพเราะยามรักหวานหวาว
อ้อมแขนอุ่นละมุลโอบมองดูดาว
รักยามหนาวอุ่นไอใจจากเธอ
คืนนี้ฉันมีเพียงผ้าห่ม
นอนสมสมคนเดียวเปลี่ยวละเหนอ
เพราะน้อยใจในรักทำขื่นขม
ฉันจึงซมซานมา....ข้าคนเดียว....
23 มกราคม 2552 12:21 น.
มาเรียณัฐ
ตอบครับ ครับ ทุกคำย้ำอยู่นั่น
บอกทุกวันแต่ไม่เคยทำได้
รู้แล้ว รู้แล้วรู้หมดอดไหมใจ
บอกอะไรครับ ครับ รับฟัง
สามนาทีที่เหมือนเดิม
แล้วยังเพิ่มความเข้มข้นจนทนไม่หวัง
อย่ามาตอบอีกเลยเฉลยว่ายัง
เหมือนกับครั้งก่อนเก่าที่เล่ามา
เลิกแล้วครับ ไม่เจ้าชู้ประตูดิน
เลิกแล้วชินชาสัญญาอีกครั้งหน้า
ไม่แล้วไม่เจ้าชู้และเลิกลา
ผมจะดอกฟ้าเพียงคนเดียว
และแล้วก็เหมือนเดิม
ซ้ำยังเพิ่มผู้หญิงยิ่งเป็นเหลียว
มองทางไหนตาหวานฉ่ำใส่หญิงเชียว
บอกเลิกเที่ยวแต่เจ้าชู้ประตู....บาน...
22 มกราคม 2552 23:05 น.
มาเรียณัฐ
สายลมแรงพัดสาดคลื่น
ลมระรื่นแรงร่าน่าพิศวง
ทะเลนี้มิเคยเป็นเช่นนี้ชม
มีสายลมแรงจริงยิ่งหนาวกาย
หลบผู้คนหลบงานมาฟังเสียง
ทะเลเคียงขอบฟ้าที่โค้งสาย
เตียงผ้าใบ หนังสือถือข้างมิห่างกราย
นอนฟังเสียงคล้าย คล้ายทะเลโกรธคน
เหมือนฉันคนนี้ที่หนีมา
หอบเสื้อผ้า หนังสือ ภู่กัน ระบายสีข้น
วาดภาพรักเกาะเกี่ยวแขนคู่คน
เดินเวียนวนบนชายหาด...ไม่คลาดกัน
ฉันหลบเธอมาคนเดียวที่นี่
ไม่อยากมีเธอมาให้ใจเจ็บนั้น
และต้องขอขอบคุณสวรรค์
เธอห่างฉัน...คงสบายดังสายลม
นอนฟังเสียงคลื่นระรื่นนัก
อยากลมคนรักที่หลบหน้าพาขื่นขม
ไม่อยากอยู่ใกล้ใจระทม
จึงต้องข่มดวงใจให้คลาย...คลาย..
ไม่อยากกลับบ้านแล้วตอนนี้
อยากอยู่ที่นี่...มีความสุขไม่หน่าย
ห่างเพียงเคียงเธอเคยข้างกาย
แสนสบาย...มีหนังสืออ่านทั้งวัน...
21 มกราคม 2552 22:27 น.
มาเรียณัฐ
รู้จักกันมานานพอรู้ใจ
แต่ยังไม่รู้อะไรมากไปกว่า
เท่าที่เห็นเป็นเธอมา
แสนดีหนาที่รักจักเอาใจ
วันเวลาเลื่อนเหมือนไม่มี
เธอเปลี่ยนไปอย่างที่หนีไปไหน
ทุกอย่างแปลงเปลี่ยนเพราะอะไร
และฉันไม่เข้าใจ...อะไรคือเรา..
อยู่เงียบ เงียบ แบบนี้ดีแล้วหนอ
คนไม่รู้จักพอ....หาไปต่อเถอะพอแล้วเศร้า
อยู่เงียบ เงียบแบบของเรา
คงไม่เฉา...ไม่มีเธอ...ไม่เป็นไร....
เธอไม่น่ามารู้จักฉัน
ไม่ควรมาผูกพันอย่างที่ให้
ทั้งโกหก ทั้งหลอกลวงแม้ใครต่อใคร
ทั้งที่ใจของฉันนั้นไม่เคย
ยอมแพ้แล้วทุกสิ่ง
อยู่นิ่ง นิ่งอย่างนี้ดีแล้วเฉย
ยอมให้เธอทำอะไรที่เธอเคย
ไปได้ไปเลยคนไม่รักดี..
18 มกราคม 2552 22:59 น.
มาเรียณัฐ
พาตัวเองไปไกลความวุ่นวาย
แสนจะสบายมีเวลาคิดโน่นนี่
ห่างไกลความสับสนสิ้นดี
ไม่มีใครมารบกวนชวนเศร้าใจ
มีเวลาอ่านหนังสือที่ตัวชอบ
ไม่กรอบมาขีดเส้นให้
ตื่นตอนไหนก็ไปนั่งชมลมทะเล
ฟังเสียงเพลงเสียงคลื่นรื่นฤทัย
ใช้เวลาใตร่ตรองครองสืทธิ
ใช้สมาธิทีมีเปรื่องเรื่องสดใส
ไม่มีคนมากวนทวนความใน
ตัดสินใจปล่อยเวลาที่ผ่านเลย
ไม่ตอบไม่สนคำไม่รับรู้
เพราะรอดูใจเข้มแข็งแรงเฉลย
ที่ผ่านมามันเปล่าเลย
เธอไม่เคยสักนิดคิดภิรมณ์
มาวันนี้เราไม่คุยไม่โต้ตอบ
ใจเราขอบคุณความว่างหวาน..อย่างสาสม
วันนี้ เดี๋ยวนี้ใจนิ่งทุกสิ่งน่าชม
ไม่ช้ำตรมที่เธอไม่โทรมา...
หน้าส่วนตัว
870
