27 ตุลาคม 2546 09:01 น.
มู่หลาน
หยุด ไผ่ หยุดเดี๋ยว นี่ ฟังเรานะ เราเป็นเพื่อนกัน เราไม่เคยคิดอะไรกับไผ่ เข้าใจไหม ได้ผล กำปั้นน้อยๆชะงักลงทันที แต่แรงสะอื้นยังคงดังแข่งกับสายลม ที่พัดโชยอ่อนๆ
ได้ ตกลง เราเป็นเพื่อนกัน ต่อจากนี้ไป เราจะไม่มาให้นายเห็นหน้าอีก เราเกลียดนาย เธอวิ่งจากไป พร้อมๆกับหัวใจของเขาที่หลุดลอยไปด้วย
เราขอโทษ เรารักเธอนะ แต่เสียงที่หลุดรอดออกมาจากปากเขา คงไม่มีความหมายต่อไปอีกแล้ว และนับจากวันนั้น เขาก็ไม่เคยเห็นหน้าเธออีกเลย จนกระทั่งวันหนึ่งที่แม่ของเธอวิ่งกระหืดกระหอบมาพร้อมกับหยาดน้ำตา
เร็ว จ้อย ไปกับแม่ ไปด้วยกันเดี๋ยวนี้ หญิงสูงวัย ที่ดูแข็งแรงกระฉับกระเฉงในอดีต บัดนี้ความแข็งแรงนั้นได้จางหายไปพร้อมกับกาลเวลา ผมสีดอกเลาเป็นกระพุ่ม ตามแบบฉบับของคนสูงวัยทั่วไป กำลังเร่งให้เขารีบลงจากเรือน
มีอะไรเหรอครับ
ไผ่ ไผ่ เธอพูดได้เพียงแค่นั้น น้ำตาก็พร่างพรูลงมาทันที
เขาตกใจไม่น้อยกับสิ่งที่เห็น มันเกิดอะไรขึ้น สาวน้อยสดใสที่อยู่ในหัวใจเขาตลอดเวลา เป็นอะไร
แม่ไม่มีเวลาอธิบายหรอกนะ ไปกับแม่ก่อน แล้วจ้อยก็จะเข้าใจทุกอย่าง
เขาเอาผ้าขาวม้าคาดเอว แล้วรีบลงจากเรือนทันที
หญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียง มีเพียงลมหายใจแผ่วเบา ร่างที่ซูบผอม ผิวที่เคยขาวเนียนสวยยามต้องแสงจันทร์ บัดนี้มันซีดราวไก่ที่ลงไปอยู่ในหม้อต้ม เสียงที่เล็ดลอดออกมาจากริมฝีปาก สั่นระริก เมื่อหันมามองเห็นเขา และหยดน้ำตาก็ไหลลงมาอาบแก้มของหญิงสาว
มันเกิดอะไรขึ้นครับแม่ เขาเขย่าร่างหญิงสูงวัย อย่างลืมตัว เขาอยากรู้เพียงอย่างเดียวว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับหญิงสาวที่นอนหายใจรวยระรินตรงหน้าเขา
ไผ่ ไผ่ หญิงสูงวัยพูดได้แค่นั้น เธอก็ไม่อาจจะทนเห็นสภาพลูกสาวตรงหน้าได้
ในที่สุด เราก็ได้พบนายอีก เราดีใจ เพราะมันคงจะเป็นวันสุดท้ายของชีวิตเราแล้ว
เสียงเบาๆที่เล็ดลอดออกมาจากปากของเธอ ทำให้เขาถึงกับเข่าอ่อน ทรุดลงตรงขอบเตียง หยาดน้ำใสๆของลูกผู้ชายกำลังไหลรินลงมา อย่างไม่อายใคร เขาเขยิบมาช้อนศีรษะของหญิงสาว ให้มาซบอยู่ที่ไหล่กว้างของเขา
ทำไมไผ่พูดแบบนี้
เราอยากบอกกับนายว่า เรารักนาย รักมานาน ในหัวใจเราไม่เคยมีใคร นายจำคำพูดของเราไว้นะ เสียงแหบแห้ง ดังลอดออกมาๆเบาอีกเช่นเคย
เราคงไม่ได้อยู่ดูพระอาทิตย์ตกกับนายอีกแล้ว
ไผ่เป็นอะไร เสียงเขาสั่นเครือ จนอยากที่จะควบคุมได้
เราเป็นมะเร็งระยะสุดท้ายแล้ว นายทำอะไรให้เราอย่างได้ไหม วันนี้เราอย่างดูพระอาทิตย์ตกเป็นครั้งสุดท้าย ไม่มีเสียงตอบจากชายหนุ่ม นอกจากร่างบอบบางที่ลอยขึ้นมาอยู่ในอ้อมกอดของชายหนุ่ม
วันนี้พระอาทิตย์สวยจัง เราง่วงนอนแล้วล่ะ รู้ไหม วันนี้เป็นวันที่เรามีความสุขที่สุด เธอพูดพร้อมกับดวงตาที่กำลังหรี่ลงเรื่อยๆ แต่เสียงนั้นก็ยังคงก้องกังวานอยู่ในหัวใจเขา
เราหลับล่ะนะ จำคำพูดเราไว้นะ เรารักนายคนเดียว ในหัวใจเรา ไม่เคยมีใครแทนทีนายได้
เราก็รักเธอไผ่ รักมาก รักมากได้ยินไหม แล้วหยดน้ำก็ไหลลงมา อย่างห้ามไม่อยู่ มันคงสายไปแล้ว เธอคงไม่ได้ยินเสียงที่ดังมาจากหัวใจลูกผู้ชายอย่างเขา ถ้าเขารู้ว่าคืนวันที่ผ่านมาจะแสนสั้นแบบนี้ เขาจะไม่มีวันปล่อยให้คนที่เขารักที่สุดของหัวใจ จากไปอย่างไม่มีวันกลับแบบนี้ เขาจะทำทุกอย่าง ทำทุกอย่างที่เธอต้องการ
ควันที่ลอยสูง หายไปในอากาศ พร้อมกับไผ่กอสุดท้ายที่ตายลงไปพร้อมกับหัวใจของเขา และตายลงไปพร้อมกับลมหายใจของเธอ เขาหวังแต่เพียงว่าควันที่ลอยสูงขึ้นไปนั้น คงจะพาเธอไปเป็นดาวดวงน้อยอยู่บนฟากฟ้า และคอยมองดูเขาอยู่ด้วยรัก
รอฉันนะ สักวันฉันจะตามเธอไปบอกกับเธอว่า ในหัวใจของผู้ชายคนนี้ ไม่มีใครมาแทนที่เธอได้เช่นกัน
15 กันยายน 2546 16:41 น.
มู่หลาน
ไผ่ ตอนที่ 2
เมื่อไผ่ต้นเก่าตาย ต้นใหม่ก็จะขึ้นมาแทนที ก็เปรียบกับคนเมื่อวันเก่าผ่านไป วันใหม่ก็ก้าวเข้ามา นี่คงเป็นวัฐจักรของช่วงชีวิตที่ทุกคนไม่อาจหนีไปได้
ใครนะ เป็นสาวเป็นนาง มืดค่ำมานั่งอยู่เรือนผู้ชายได้ยังไง
สาวผมยาวสลวย ผิวที่ขับผ่องกับแสงนวลของดวงจันทร์ เปล่งรัศมีความงามไม่น้อย ทำให้หัวใจของชายหนุ่มกระตุกไปไม่น้อย เมื่อสาวน้อยหันหน้ามาให้เขามองอย่างแจ่มชัด
ไผ่ ไผ่ใช่ไหม เสียงชายหนุ่มทักอย่างกระตือรือร้น
กลับมาเมื่อไร เรียนจบแล้วใช่ไหม ไผ่ผอมไปนะ คำทักทายที่พรั่งพรูออกมาจากปากเขา ทำให้สาวน้อยตรงหน้าหัวเราะ เห็นฟันขาวราวกับมุก
นี่จะให้เราตอบคำถามไหนก่อนดีล่ะ เล่นถามเป็นชุดแบบนี้ ตอบไม่ถูกหรอก เสียงหัวเราะยังคงดังแข่งกับเสียงจักจั่นเรไร ไม่ขาดสาย
ขำอะไร ก็คนมันดีใจที่เพื่อนเก่ากลับมา ชายหนุ่มแกล้งตัดพ้อ เพื่อกลบความเขินอายและเสียงเต้นของหัวใจ ที่มันเต้นไม่เป็นส่ำด้วยความดีใจ
เราเรียนจบแล้ว และก็กลับมาพัฒนาท้องถิ่นของเรา เราจะกลับมานั่งดูพระอาทิตย์กับนาย
สาวน้อยที่อยู่ในหัวใจของเขาตลอดมา ยังคงเล่าเรื่องราวในกรุงเทพให้เขาฟังอย่างไม่ขาดสาย
กลับบ้านก่อนเถอะไผ่ นี่มันดึกแล้ว เดี๋ยวเราเดินไปส่ง
ไม่เป็นไร เดี๋ยวเราเดินกลับเอง
สาวน้อยลุกขึ้นและหมุนตัวลงจากเรือนไปอย่างเร็ว ทิ้งไว้เพียงเสียงเต้นของหัวใจกับรอยยิ้มที่ผุดผาด คืนนี้ชายหนุ่มคงนอนหลับด้วยหัวใจที่เปี่ยมสุข แต่ความสุขของเขาคงหมดเพียงแค่นี้ เพราะเขาสัญญากับตัวเองแล้วว่า ความลับที่อยู่ในใจ มันจะซุกตัว อย่างเงียบสงบภายใน 4 ห้องว่างนี้เท่านั้น
หญิงสาวยังคงแวะเวียนมาหาเขาทุกวัน เธอมักจะเล่าเรื่องราวการพัฒนาหมู่บ้านให้เขาฟังเสมอ และเขาก็มีความสุขที่ได้รับรู้และเป็นแรงใจให้กับเธอ
นี่ วันนี้มีนายอำเภอย้ายมาใหม่ สูง สมาร์ท เหมือนพระเอกในหนังไทยเลย
ก็ดี หัวใจของชายหนุ่มกระตุกเล็กน้อย คล้ายๆกับกำลังจะถูกแย่งของรักไป แต่นั้นคงจะเป็นการดีที่สุด ที่เขาจะผลักดันให้หญิงสาวไปพบเจอกับคนที่มีฐานะคู่ควรและสามารถเลี้ยงเธอให้สุขสบายได้ตลอดชีวิต และหญิงสาวคงจะมีพระเอกตัวจริง ที่จะพาไปนั่งดูพระอาทิตย์ตกดิน หลังจากนี้ไป เขาควรทำอะไรบางอย่างเพื่อคนที่เขารักเสียที
เรามาหานายทุกวัน ทำไมเห็นบ้านปิดเงียบทุกทีเลย นายตั้งใจหลบหน้าเราใช่ไหม
เสียงที่ดังมาจากข้างหลัง ทำให้เขาสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะหันกลับไปมอง หยาดน้ำใสๆไหลลงมาจากดวงตาของสาวน้อยตรงหน้า เขาอยากจะยื่นมือออกไปปาดหยดน้ำนั้น แต่ความรู้สึกก็สั่งห้าม มือแข็งแรงหยาบกร้าน ไม่ให้ยื่นออกไป
มีธุระอะไรกับเราเหรอ ชายหนุ่มพยายามบังคับเสียงให้ห้วนที่สุดเท่าที่จะทำได้
เราต้องมีธุระใช่ไหม นายถึงจะยอมคุยกับเรา ทำไม ทำไม นายก็รู้ว่าเรารู้สึกยังไงกับนาย ทำไม นายไม่เคยยอมรับความรู้สึกของเรา เธอพูดด้วยเสียงที่สะอึกสะอื้น หยดน้ำยังคงไหลลงมาไม่ขาดสาย จากตาคู่สวยคู่นั้น พร้อมกับกำปั้นที่รัวลงมาที่อกของเขาอย่างไม่ยั้งมือ
27 สิงหาคม 2546 14:43 น.
มู่หลาน
ไผ่ ตอนที่ 1
เสียงกอไผ่เสียดสี ยามที่ต้องลม ฟังแล้วมันช่างเสียดแทงหัวใจไอ้หนุ่มบ้านนอกอย่างเขาเหลือเกิน ถึงเวลาจะล่วงเลยไปแล้ว 2 ปี แต่ความเจ็บปวด มันยังคงฝั่งรากลึกอยู่ในหัวใจ จนไม่มีทางจะเยียวยาได้แล้ว เม็ดฝนกำลังเริ่มโรยตัวลงสู่กอไผ่ ยิ่งสร้างความหนาวเหน็บในหัวใจยิ่งขึ้น แล้วภาพเก่าๆก็ปรากฏอย่างแจ่มชัด เหมือนมันเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อสองวันที่ผ่านมา
ไผ่ รอเดี๋ยวนะ ผีเสื้อตัวนี้สวยมากเลย ปากพูดพร้อมกับสวิงในมือที่ไล่ตะครุบผีเสื้อเป็นพัลวัน
ปล่อยมันไปเถอะจ้อย ให้มันบินอยู่กับกอไผ่นะดีแล้ว เราชอบเห็นเวลามันบิน
เด็กหนุ่มหยุดวิ่ง พร้อมหันไปมองหน้าสาวน้อย ไม่เข้าใจว่าเธอกำลังคิดอะไร รู้แต่ว่าสิ่งใด ที่เป็นความต้องการของเธอ เขาพร้อมและยินดีทำให้เสมอ
ตะวันกำลังจะลาลับขอบฟ้า แสงสีส้มส่องสว่างไปทั่วทุ่งไผ่ มันกำลังเคลื่อนตัวลงอย่างช้าๆ
เดี๋ยวค่อยกลับนะไผ่ ขอเราดูพระอาทิตย์ตกก่อน
ฮืม เราก็ชอบนะ แต่ไม่รู้ว่าหลังจากนี้ เราจะมีโอกาสจะได้ดูพระอาทิตย์ตกอีกไหม
ทำไมล่ะ ชายหนุ่มละสายตาจาก แสงสีส้ม หันมามองหน้าสาวน้อยทันที
แม่จะส่งเราไปเรียนต่อที่กรุงเทพฯ เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่เศร้า
พ่อของเธอเป็นนายอำเภอเล็กๆในจังหวัดปราจีนบุรี ส่วนแม่ของเธอเป็นครูสอนหนังสือในตัวเมือง เธอเคยเล่าให้ฟังว่า แม่ของเธอต้องการให้เธอเป็นนักพัฒนาท้องถิ่น ดังนั้นเมื่อจบ ม.6 เธอจึงต้องเดินทางเข้าสู่กรุงเทพ เพื่อสอบแข่งขันเข้าสู่รั้วมหาวิทยาลัยตามที่แม่ของเธอใฝ่ฝันไว้ ส่วนเขาเป็นเพียงลูกชาวบ้านจนๆคนหนึ่ง พ่อทำสวนไผ่ ส่วนแม่ก็รับจ้างรีดผ้าไปวันๆ รายได้ส่วนใหญ่มาจากการเก็บหน่อไม้ไปขาย ซึ่งมันก็ไม่ได้มากมายพอที่จะส่งให้ชายหนุ่มเรียนได้สูงถึงขั้นมหาวิทยาลัย ดังนั้นความฝันที่เขาเคยบอกไว้กับสาวน้อย ที่นั่งข้างๆ จึงเป็นเพียงความฝันลมๆแล้งๆ ที่มันไม่มีวันเป็นจริงได้
เสียงลมพัดเข้ามาทำลายความเงียบ เสียงไผ่ที่เสียดสีกัน คล้ายกับสัญญาณบอกลา ที่กำลังจะมาถึงในไม่ช้าไม่นาน
เราจะไปพรุ่งนี้แล้วนะ
ทำไมเร็วนักล่ะ ชายหนุ่มบอกด้วยน้ำเสียงที่ตกใจไม่น้อย
โชคดีแล้วกัน เราคงไม่ได้ไปส่งหรอกนะ พรุ่งนี้เราต้องเข้าไปตัดหน่อไม้ในป่ากับพ่อ
ไปส่งเราหน่อยไม่ได้เหรอ อีกหลายปีนะ กว่าเราจะกลับมานั่งดูพระอาทิตย์ตกกับนายอีก
ใครเลยจะรู้ว่า ในใจลึกๆ เขาแอบชอบผู้หญิงตรงหน้ามากแค่ไหน แต่มันเป็นเพียงความในใจ
ที่เขาไม่กล้าจะพูดมันออกมา
ไม่เป็นไรหรอก ยังไงเธอก็ต้องไปอยู่ดี เราจะไปส่งหรือไม่ส่งก็ไม่สำคัญไม่ใช่เหรอ
ทำไมพูดแบบนี้ล่ะ เธอพูดจบก็กระโดดลงจากแคร่ แล้ววิ่งกลับไป
ขากำลังจะวิ่งตามไป เพื่ออธิบายสิ่งที่ค้างคาในใจ แต่แล้วความรู้สึก มันกับสั่งให้นั่งอยู่ที่เดิม ปล่อยให้เธอเข้าใจผิดๆดีแล้ว ชีวิตของเธอจะสวยงามกว่านี้ เขาไม่อยากจะรั้งเธอไว้ด้วยคำว่า รัก ปล่อยให้เธอไปเจอกับคนที่มีฐานะที่คู่ควรกับเธอคงจะดีกว่า ถึงแม้จะรักแค่ไหน แต่ก็ต้องตัดใจ
อะไรที่เป็นความสุขของเธอ ฉันทำให้ได้เสมอ แม้เธอจะไม่ได้ยินในสิ่งที่เขาพูด แต่มันก็เป็นสิ่งเดียวที่เขาจะทำให้เธอได้
หน้าส่วนตัว
787
