27 เมษายน 2547 20:51 น.
ยโส
วันคืนที่ปวดร้าว
เพราะใครบางคนไม่อยู่ที่นี่
มีเพียงฉันกับความเหงา เดิมเดิม
คนเดียวเท่านั้น
ในราตรีที่มืดมิด
เงียบสงัด
จิตใจที่หดหู่ ท้อแท้จริงจริง
ในยามไม่มีใครบางคน เช่นนี้
หากโลกเป็นแหล่งพักพิงสุดท้าย
ฉันคงรู้สึกผิด
ที่ไม่ยอมให้ใครบางคน
ได้พบหน้า ยามคิดถึง
ในอดีตอันยาวนาน
ฉันเป็นได้ทุกทุกสิ่ง
ที่เธอต้องการ
ให้ฉันเป็น
เป็นเพื่อน
คนคุ้นเคย
หรือเพียงแค่คนเคยรู้จักคนหนึ่ง
ไม่มีอะไรลึกซึ้งมากมาย
ปัจจุบันฉันก็ยังเป็น
อย่างที่เธอต้องการให้เป็น
สิ่งหนึ่งที่ฉันไม่อาจทำใจได้
นั่นคือ คำลวง!
เพราะฉันและเธอ
ต่างก็ได้รับบทเรียน
ที่ต่างคนมอบให้กันและกัน
ในยามจากกัน ครั้งนั้น
ฉันจึงมาหาเธอ
เพื่อพบและบอก
ในสิ่งที่ต้องการจะบอก
ฉันยังเป็นฉันคนเดิม
ไม่มีเปลี่ยนแปลง
แม้แต่เวลาและใจของฉัน
ที่ยังยึดมั่นต่อใครบางคน
ที่ฉันเคยพบและเคยรู้จักมานาน
เวลาและวันคืน
คงทำให้ใครสักคนหนึ่ง
คิดถึงอีกคนบ้าง
แม้เพียงเสี้ยวหนึ่งในห้วงความคิดคำนึง
สักกี่ร้อน กี่หนาว กี่ฝน
ที่ใครสักคนจะสมหวัง
กับความใฝ่ฝันที่มืดมน
บนหนทางแห่งความสับสน
หุบเหวแห่งความเศร้า
มีไว้เพื่อคนท้อแท้
แต่สำหรับใครคนหนึ่ง
มันเป็นที่หลบซ่อนความระทมทุกข์
อย่าเพิ่งหัวเราะเยาะ
เพราะสักวัน
ใครบางคนก็คงได้ลิ้มลอง
ความผิดหวังเช่นฉันบ้าง
อรินครับ
25 เมษายน 2547 19:33 น.
ยโส
บ้านคือสิ่งที่อรินคิดถึง
มีแม่ พ่อ พี่ และ น้อง ๆ ซึ่งเป็นที่รัก
มีคนบางคนที่ยังห่วงใย
ท้องทุ่งนาอันกว้างใหญ่
กันดาร แล้ง แห้งผากไปทุกหย่อมหญ้า
ถึงคราหน้าฝน น้ำเจิ่งนองไปทุกทั่วถิ่นระแหง
อาทิตย์ยามอรุโณทัยส่องแสง
และจากไปเมื่อคราอัสดง
ภูเขาสูงเฉียดฟ้า ป่าพงไพร
มีดอกหญ้าอยู่บนยอดเขา ชูช่อสั่นไหวเอนลู่ลม
สายน้ำ สายลม ต้นไม้ สัตว์ป่า นานา
เป็นสมบัติอันล้ำค่าของผู้คนแถวนั้น
ชีวิตที่เรียบง่าย ไม่วุ่นวายของผู้คน แต่ก็เป็นสุขตามอัตภาพ
ไม้ฟุ้งเฟ้อ ไม่ทะเยอทะยาน
ชีวิตคน เพื่อนบ้าน สัตว์เลี้ยง และสัตว์ป่า
สมบัติ ข้าวของ เงินทองหาใช่สิ่งจำเป็นไม่
น้ำใจของคนเปี่ยมล้น มิตรภาพ ภราดร ผองเพื่อน
ลงแขกเกี่ยวข้าวยามฤดูเก็บเกี่ยวมาถึง
ไปวัดทำบุญ เลื่อมใส ด้วยศรัทธาหลั่งล้น
บุญข้าวจี่ บุญสงกรานต์ บุญบั้งไฟ
บุญงานบวช งานแต่ง ช่วยกันด้วยความเต็มใจสนุกสนาน
.... บ้าน ... จากมานานคิดถึงจังเลย ...
ได้รับแรงดลใจจาก คิดถึงบ้าน บทเพลงของ พงษ์เทพ กระโดนชำนาญ
หน้าส่วนตัว
915
