19 มีนาคม 2546 09:12 น.
ราม ลิขิต
การได้มองดูเรียนรู้โลก
เป็นโชคงามเถียรดั่งเทียนไข
วับแวมเมื่อสร้างระหว่างวัย
ต่อยอดสุกใสเมื่อปลายทาง
คงทนด้นคมในลมเสื่อม
หากเชื่อมเปลวใจอุทัยสาง
มอดลงเย็นชืดในมืดพราง
หากจิตพิษพร่างสรรพางค์พา
สำรวยสวยสั้นในวันหนึ่ง
เขลายาวจักตรึงถึงวันหน้า
เรียนรู้เหลวไหลในเวลา
วิญญาณ์เปล่าเปลืองเคืองระคาย
ตรึกตรองมองชั้นบันไดด้าว
ย่างก้าวกังวลจะหล่นหาย
เหยียบหัวตัวกลั่นอันตราย
ถีบถัดปัดป่ายตะกายกัน
แย่งชิงวิ่งพล่านแต่การพร่า
รอยยิ้มปริ่มหน้าแต่ง่าขรรค์
รุ่มร้อนในหล้าที่อาธรรม์
ณ วันสังคมระทมธรรม
จึงการเรียนรู้อันคู่โลก
คือโยคตัวตนพิมลขำ
แทงสิ้นวิญญาณตัดก้านกรรม
หนุนนำนรเศรษฐ์ประเวศชน
จึงชอบกอปรรู้ไปสู่สุข
ปลอบปลุกเมตตาสง่าผล
สมค่ามนุษย์พุทธพล
เผาตนแต่งเทียนเสถียรงาม
คงแค่กระดาษอันปราศค่า
ปริญญากลืนใจจนใครหยาม
หยิบชี้ตีแผ่แย่นิยาม
ขนแต่งไก่ตามความนิยม
บัณฑิตคิดอ่านใช่การโอ่
เติบโตไต่คั่วแค่ตัวสม
เป็นหวังลอยหายในสายลม
เป็นตมหลงตัวว่าบัวบาน
สู่การเรียนรู้ประตูโลก
งามโชคแจ่มชัดพิพัฒน์ขาน
เสียงสวดบรรลุสาธุการ
กล่อมเทียนแท่งธารละลานเปลว/.
17 มีนาคม 2546 23:48 น.
ราม ลิขิต
ในวิถีของคนอันล้นค่า
ต่างมีความปรารถนาที่บ่าไหล
บ้างอุทกตกถั่งประดังไป
บ้างลาไลเอื่อยรินกระสินธุ์มา
มุ่งมาดวาดที่ชีวีสุข
เกลียดทุกข์รุกถมระดมหา
เติบใหญ่ในกร้านกาลเวลา
เล็กลงอ่อนล้าในอารมณ์
ค้นหาความหมายในสายหมอก
คืนค่ำจ้ำออกเก็บดอกฉม
กุหลาบอาจหายพระพายพรม
คว้าได้ลั่นทมมาล้มทรวง
นั่นใครกันหนอดูหงอหงอย
กะหร่องกองกอยตาคอยสรวง
ใช่คนหรือเปล่าเหมือนเราปวง
หลายคนหลีกล่วงตะขวงใจ
ปากท้องเขาหาโหยอาหาร
เห็นจานว่างเปล่าข้าวอยู่ไหน
ตีนถีบปากกัดเหมือนหมัดไร
เล็กแท้แค่ไพร่ในนคร
บ้านเขาเรือนชานกระดานเก่า
หลังคาฝาเสาดุจเงาหลอน
ผ้าผวยเสื่อขาดที่พาดนอน
มุ้งหมอนที่มีคือที่มาร
เรือนกายเขาผอมถนอมสอด
เสื้อผ้าผุตอดตลอดฐาน
ปกจุดอุดกะกันประจาน
อุจาดชัดจ้านเป็นประจำ
เจ็บไข้ได้ป่วยคือห้วยปลัก
เงินทองกองตักหนักถนำ
หยูกยากะเกณฑ์แต่เวรกรรม
คะมำเมื่อใดให้มันมา
คือคนคนหนึ่งซึ่งเป็นอยู่
อย่าดูชี้ตายคนกลายหมา
ไม่ต้องสมเพชเวทนา
แค่ไม่หมิ่นค่าประชาจน
ไม่เหยียดเดียดหยามก็งามยิ่ง
ใจจริงแผ่บ้างสล้างผล
ไม่กอดยากลุปุถุชน
กอดคนรู้คนว่าคือใคร/.
17 มีนาคม 2546 12:41 น.
ราม ลิขิต
โรงเรียนเก่า
ซุ้มแก้วของเราเจ้าอยู่นั่น
แดดสายทายทักรักตะวัน
ผุดผ่องผิวอันพรรณราย
พระเกี้ยวตราตรูดูสง่า
ประดับค่าควรเมืองเมลืองฉาย
ประดนใจใครชื่นนับหมื่นชาย
ประดุจกายสังกรที่ซ้อนกัน
โรงเรือนสองชั้นอันสงบ
เขาลบออกไปอยู่ในฝัน
เปลี่ยนตึกใหญ่โตอักโขครัน
คิดถึงเธอนั้นแทบขาดใจ
เสาธงวงกลมเคยข่มเข้ม
ครูตีแรงเต็มน้ำตาไหล
กลางเพื่อนนับร้อยรอยอาลัย
กิ่งสนหวดให้เจ้าไปดี
สนามกีฬาใจกล้าหาญ
ฤดูกาลบรรลุจตุสี
เหงื่อผุดพร่างพราวราวนที
ละหยดบ่งชี้น้ำใจชม
เสียงระฆังกังสดาลฟังหวานแว่ว
แต่ละแก๊งปานแก้ววาวแววถม
อาขยานลอยเลื่อนมาเตือนตรม
โรงเรียนเลิกเหมือนลมบรรเลงราน
โรงเรียนเก่า
ซุ้มแก้วของเราเจ้าอ่อนหวาน
จักยืนอยู่เนาในไปตราบนาน
ร้อยสายบ่ายผ่านคงขานใจ/.
....................................................................
จากศิษย์เก่าโรงเรียนชายประจำจังหวัดคนหนึ่ง
ขอคิดถึง โรงเรียนเบญจมราชูทิศ จ.จันทบุรี
หน่อยนะครับ
16 มีนาคม 2546 01:42 น.
ราม ลิขิต
เขาย่อกายรัดกุมสุขุมก้าว
กระดืบด้าวรุกถอยร้อยวิถี
สายตาจับจิตจ้องหาช่องตี
ข้างหน้ามีดัสกรมุ่งรอนราน
แหลมของปี่หยีหยอยทยอยยั่ว
กระหึ่มกลั้วตึงโตนตะโพนขาน
กระหน่ำฉิ่งกริ๊งฉับวับกังวาน
เขาเร่งการราวีให้ตีรัน
ประดุจเสือสมิงพรายมีลายพาด
ปะทะราชสีห์ศักดิ์พยัคฆ์ขวัญ
นพอาวุธผุดออกเข้าตอกกัน
โจนประจัญจวกจี้ไม่มีเกรง
แต่ละยกฟกช้ำกระหน่ำเชือด
ศอกเฉาะเลือดฉูดพุ่งสะดุ้งเหยง
ตวัดเข่าเข้าโค้งโก่งทุกเพลง
เท้าบรรเลงกวาดดีตีลังกา
รอบเวทีอึงอลคนแออัด
นิ้วสะบัดชูร่ายคอยส่ายหา
เป็นสัญญาณคู่นี้มีราคา
วางสัญญาต่อรองจ้องพนัน
บนเวทีเร่าร้อนว่อนอาวุธ
ล่างเร่งรุดเงินตราอย่างน่าขัน
บนเวทีตีต่อยถอยประจัญ
ล่างออกตัวสารพันสวรรค์ใคร
ลูกผู้ชายชาติเชื้อไม่เถือศักดิ์
เมื่อปักหลักแลกแล้วไม่แจวไหน
คนละเชียะเพียะฉาดฟาดเข้าไป
สำแดงไทยกริบคมไม่ล้มมวย/.
13 มีนาคม 2546 18:26 น.
ราม ลิขิต
สองมือล้วงกระเป๋าอย่างเหงาเงียบ
สองเท้าก้าวเทียบบาทวิถี
สองตาอ้างว้างร้างรวี
วางตนในที่ไม่มีใคร
อาทิตย์ยามเที่ยงเผดียงทาบ
เหงื่อโซมกำซาบผุดภาพใส
นิ่งลมรำเพยจะเชยไพร
ป่าคอนกรีตไกลไปทุกที
ค้นหาความรักที่หล่นหาย
มิตรภาพตกตายระบายสี
ปากจริงตรงใจผู้ใดดี
มือเท้ายื่นมีหัวใจมา
คืนค่ำตำรามาวางรอบ
สุภาพตามระบอบระบบบ้า
สุชนวนพงศ์ในดงกา
ภาพเด็กเดียงสาอยู่ที่ใด
ไกลถิ่นบินไปใจกระจอก
หัวใจไหวออกจะบอกให้
ละเมาะรื่นชื่นพรรณแค่ฝันไป
ช่างไกลเหลือเกินการเดินทาง
ทุกข์ทนบนที่วิถีเถ้า
ทุกข์ใจใครเล่าจะเข้าถาง
หนามร้ายคายคมเคืองระคาง
ฝูงพรานอำพรางคอยง้างปืน
มาเถิดภรตาผู้ว้าเหว่
ภควันต์ชี้เหทะเลหืน
ไปแกะทุรกรรมที่กล้ำกลืน
หัวใจจักตื่นจากฝันร้าย/.
หน้าส่วนตัว
1086
