31 มกราคม 2548 19:46 น.
ลมรำเพย
ดึกดื่นคืนนี้มองฟ้าไกลแสนไกล
แสงจันทร์ส่องแสงไสวสวยงาม
ปล่อยความเหงาให้ล่องลอยไปตาม
สายลมพัดลอยผ่านพาความเหงาไป
ดึกดื่นคืนนี้อยากอยู่ข้างข้างเธอ
หัวใจละเมอเธอคิดถึงกันไหม
อยากรู้เพราะรักรักเธอทั้งหัวใจ
ไม่เคยคิดถึงใครนอกจากเธอ
มองดวงดาวที่บนฟากฟ้าไกล
ในดวงใจก็ยังเฝ้าอาวรณ์เสมอ
ทุกค่ำคืนก็ยังเฝ้าคอยละเมอ
อยากพบเธอรักเธอเคียงข้างเธอ
ดึกดื่นคืนนี้เงียบเหงาเหงาวังเวง
กอดตัวเองนอนวังเวงเหงาหัวใจ
ไม่รู้ว่าเธอนั้นจะเฝ้าคิดถึงใคร
แต่หัวใจดวงนี้คิดถึงเธอ
มองจันทร์ดวงนั้นช่างสูงเกินเอื้อมมา
เหมือนดวงตาเธอที่ช่างไกลแสนไกล
ทำไมหนอฟ้าต้องสร้างให้หัวใจ
สองดวงต้องไกลห่างกันเหลือเกิน
หากความรักล่องลอยตามสายลมผ่าน
เธอคงพบพานว่าใครรักเสมอ
ค่ำคืนนี้ยังมีใครเฝ้าละเมอ
คอยเพ้อหาเธออยู่ทุกค่ำคืน
31 มกราคม 2548 19:40 น.
ลมรำเพย
มองฟ้าคืนนี้มีฝนพรำ
หัวใจร่ำเรียกหาความรักเสมอ
เธอคนนั้นจะเป็นใครให้เฝ้าเพ้อ
อยากรักเธอมีเธอตลอดกาล
ไม่ว่าเธอจะอยู่แห่งหนใด
จะมีใครอยู่เคียงข้างทุกสถาน
จะมีรักที่คงอยู่ทุกวันวาร
ขอพบพานเธอคนนี้แม้ทุกข์ทน
มองฟ้าช่างแสนไกลเกินค้นหา
มองดาราที่ส่องสว่างทุกแห่งหน
อยากให้รู้ว่าคนนี้มีตัวตน
อย่าปล่อยคนคนนี้ต้องร้าวราน
ต่อให้ฟ้าหรือเขตแดนใดใดกั้น
ไม่หวาดหวั่นแม้พรมแดนแสนไพศาล
จะเฝ้ารอแม้ต้องรอแสนเนิ่นนาน
ขอเพียงพานพบเธอเข้าสักวัน
ลมพัดหวนชวนให้นอนหลับไหล
พัดพาใจที่ยังเศร้าเคล้าโศกศันย์
ให้ฟื้นคืนชีวิตชีวาพลัน
ขอยืนยันว่าใจฉันจะเฝ้ารอ
31 มกราคม 2548 19:35 น.
ลมรำเพย
แสงตะวันสุดฟ้าสาดแสงแรงกล้า
บนแผ่นฟ้าทอฝันวันสุดสวย
กลิ่นดอกไม่หอมฟุ้งรินระรวย
แว่วลมผวยผ่านพัดรักลอยไป
ขอลมนี้ช่วยพัดพามอบความรัก
ขอลมนี้ช่วยรักษ์แม้นอยู่ไหน
ขอลมนี้ช่วยปัดเป่าแม้นโพยภัย
ขอลมให้กระซิบรักพักดวงมาลย์
ยามค่ำคืนสงบเงียบแว่วเสียงรัก
หัวใจพักฟังเสียงสเน่หา
มองบนฟ้าดั่งเหมือนได้สบตา
ใจร่ำหาฝากสายลมช่วยบอกเธอ
แม้นยามนอนหลับฝันรำพันนึก
ใจระลึกถึงภาพเราเคียงเสมอ
หากดวงดาวยังคงมองเห็นเธอ
ฝากดาวเพ้อบอกรักเธอทุกค่ำคืน
31 มกราคม 2548 19:27 น.
ลมรำเพย
หากความรักเป็นเช่นดั่งพื้นทราย
คงมิคลายโอบทะเลไว้เสมอ
หากความรักที่ส่งให้ไปถึงเธอ
คงพบเจอว่ารักนี้โอบหัวใจ
หากความรักเป็นดั่งสายลมผ่าน
คงพบพานว่ารักนี้ที่สดใส
ยังคงพัดพาความเหงาล่องลอยไป
ช่วยกล่อมให้หลับฝันดีทุกค่ำคืน
หากความรักเป็นเช่นสายน้ำไหล
รินหลั่งไปไม่มีวันไหลกลับผัน
จะมอบรักทั้งหัวใจมิมีวัน
ที่รักนั้นจะรินหลั่งไหลกลับคืน
หากความรักเป็นดั่งกาลเวลา
เดินทางพาเอาวันคืนผ่านไปเสมอ
หากความรักเป็นเช่นกาลคงพบเจอ
ว่ารักเธอชั่วนิรันดร์เช่นเวลา
31 มกราคม 2548 19:19 น.
ลมรำเพย
ลมพัดพริ้วปลิวมาพาเหงาใจ
เสียงน้ำไหลรินหลั่งลงเป็นสาย
คิดถึงเธอเผลอใจมิเคยคลาย
โอ้ใจหายห่างไกลไม่รู้ทาง
เธออยู่แห่งหนใดให้เฝ้าเพ้อ
ยังรักเธอ รักเธอ จนรุ่งสาง
วันพรุ่งนี้ดูมืดมนไร้หนทาง
ใจอ้างว้างวังเวงเคว้งคว้างพลัน
ตั้งแต่วันที่ไม่มีเธอเคียงใกล้
ดั่งดวงใจไม่อยู่คู่กับฉัน
ดั่งดวงดาวไม่อยู่คู่กับจันทร์
ในความฝันยังมีเธออยู่ทุกคืน
ใจที่เคยเข้มแข็งเคยแข็งแกร่ง
กลับอ่อนแรงอ่อนล้าหาทางฝืน
ความฝันนั้นไม่มีวันผันกลับคืน
เวลาตื่นเวลานอนถอนท้อใจ
แม้ไม่รู้เธออยู่ที่แห่งใด
แม้ไม่รู้เธอนั้นอยู่ที่แห่งไหน
แม้ไม่รู้วันพรุ่งนี้เป็นเช่นไร
แต่ที่รู้หัวใจจะมีเธอ
หากท้องฟ้ายังมีตะวันส่อง
หากสายลมยังลอยล่องอยู่ทุกหน
หากพรุ่งนี้ฉันยังมีตัวตน
ใจของคนคนนี้จะมีเธอ
ลมพัดพริ้วปลิวมาพาใจสั่น
แสงตะวันยังสาดแสงแรงเสมอ
ความรักฉันเช่นดั่งเขาที่พบเจอ
จะมั่นคงมีแต่เธอชั่วนิรันดร์
หน้าส่วนตัว
1384
