14 กุมภาพันธ์ 2548 17:26 น.
ลมรำเพย
รักรงรองรจนาดั่งวาดเขียน
รัญจวนเจียนป่วนใจใดใดเหมือน
รักรงรองรุ่งเรืองดั่งดวงเดือน
รักมิเลือนล่องลอยลงจากใจ
รักโศภินพิศโสภากว่าสิ่งไหน
รักแผ่วไหวติดหูมิรู้หาย
รักตรึงจิตติดตรึงใจมิรู้คลาย
รักคือสายน้ำไหลหลั่งรินมา
ยามรักร้าวเศร้าระทดกำสรดเศร้า
ยามรักเราเศร้าระทวยป่วยใจหนา
ยามรักราเลิกร้างร่ำจากลา
ใจร่ำหาหักหาญห้องหัวใจ
ยามราตรีศกุนีบินลาลับ
ตะวันดับดวงดาวพราวสดใส
แต่รักห่างโหยเศร้าสลดกาย
รักห่างหายไกลเกินเหินห่างตา
14 กุมภาพันธ์ 2548 17:15 น.
ลมรำเพย
สิ่งสร้างสรรค์สะสวยเป็นธรรมดา
สิ่งใดหนาสะสวยกว่าทุกสิ่งสรรค์
หนึ่งคือดีดีงามกว่าทุกสิ่งอัน
สองคือรักรักนั้นงามสร้างสังคม
หากมองคนควรมองความดีเถิด
หากคิดเกิดมองสตรีที่ใดสม
หนึ่งคือมองที่ความดีใช่หลงลม
สองนั้นคมความรักชักนำพา
หญิงจะงามงามน้ำใจใช่ทุกสิ่ง
ความรักจริงยิ่งประเสริฐสุดสรรหา
ความรักแท้แม้อุปสรรคจักนำพา
ความรักหนาจะนำพามาพบเจอ
จะรักเธอรักที่ใจใช่ทุกสิ่ง
จะรักจริงยิ่งกว่าใครใดเสมอ
จะรักแท้แม้อุปสรรคจะรักเธอ
ไม่เลิศเลอแต่รักจริงยิ่งกว่าใคร
1 กุมภาพันธ์ 2548 21:31 น.
ลมรำเพย
มองดูดาวพราวดั่งดวงตาเจ้า
เคยพะเน้าพะนอทอเสียงหวาน
เคยหนุนนอนเคียงตักเจ้าอุ่นดวงมาลย์
สุขวันวานล้นเหลือเต็มดวงใจ
เสียงแว่วแว่วลอยมายินข้างหู
เจ้าจะรู้ไหมใจข้าอยู่แห่งไหน
เจ้าจะรู้บ้างไหมว่าคนใด
เฝ้าคิดถึงทรามวัยใจละเมอ
กลิ่นดอกไม้ลอยตามลมชวนหวนหา
เหมือนเกศากลิ่นผมเจ้าจดจำเสมอ
แม้นกลิ่นหอมใดใดที่เลิศเลอ
มิเทียบเจ้าข้าเฝ้าเพ้อกว่าสิ่งใด
หวังสักวันจะได้อิงแอบแนบชิด
คอยเฝ้าคิดคำนึงใจหวั่นไหว
แม้วันคืนเวลาผ่านไปวันใด
ยังรักเจ้าจอมใจมิเสื่อมคลาย
1 กุมภาพันธ์ 2548 21:25 น.
ลมรำเพย
แสงอ่อนอ่อนลอดผ่านหน้าต่างมา
เริ่มลับตาทิ้งไว้เพียงความเงียบเหงา
วันพรุ่งนี้ไม่มีแม้สองเรา
ปล่อยความเศร้าลอยลอดล่องลอยลมไป
มองบนฟ้ามีดาวพราวส่องแสง
ดาวอ่อนแรงไร้กำลังเหมือนฉันไหม
แม้ดวงจันทร์ก็เหมือนกำลังร้องไห้
ต้นไม้ไหลน้ำค้างรินน้ำตาใจ
ยินเสียงเพลงจักจั่นเรไรร้อง
ใบไม้พร้องกวัดแกว่งแลไหวไหว
เป็นดนตรีบรรเลงกล่อมหัวใจ
เพลงใดใดจะเศร้าเท่าเพลงรำพัน
ลมเย็นเย็นพัดปลอบลูบใจข้า
เช็ดน้ำตาปลอบหัวใจที่โศกศัลย์
เป็นบทเพลงกล่อมบรรเลงรักรำพัน
นอนหลับฝันถึงคนดีที่ห่างไกล
1 กุมภาพันธ์ 2548 21:18 น.
ลมรำเพย
ถนนสายเดิมที่เราเคยเดินเคียง
ฟังสำเนียงเสียงรักแว่วแว่วหวาน
วันเวลาผ่านไปช่างเนิ่นนาน
วันคืนผ่านเหลือเพียงภาพความทรงจำ
เดินเดินผ่านทางเดิมเดิมที่เคยรัก
ช่างเหงานักรักของเราเคยดื่มด่ำ
แต่บัดนี้มีเพียงภาพความทรงจำ
อยากนำวันสำคัญนั้นคืนมา
สายลมผ่านพัดพริ้วปลิวดอกไม้
หอมชื่นใจสายลมเย็นถวิลหา
แว่วเสียงรักผ่านสายลมโบกโบยมา
ถิ่นใดหนาจะสุขเท่าถิ่นของเรา...
ถนนสายเดิม
หน้าส่วนตัว
901
