10 มกราคม 2547 23:34 น.
ลมหนาวที่พัดผ่าน
คืนนี้อากาศหนาว ฉันเดินเพียงลำพังบนถนนเล็กๆที่แยกออกจากถนนใหญ่ ถนนสายนั้นมีไฟทางอยู่ประปราย และ เป็นทางดินลูกรัง ยามใดที่สายลมพัดผ่านตัวฉัน มันทำให้ฉันต้องกระชับเสื้อกันหนาวที่คนผู้นั้นซื้อให้ฉันให้แนบแน่นกับตัวของฉันมากขึ้น และ ยังทำให้หวนนึกถึงคืนวัน ที่ฉันเคย เคยมีคนที่รักฉัน กอดฉันเมื่อยามที่ฉันหนาว ปวดร้าว และ เศร้าใจ แต่บัดนี้ ไม่มีอีกแล้ว ไม่มีแม้แต่ร่องรอยของเขาคนนั้น ยิ่งนานวันขึ้นเท่าใด กาลเวลาก็ยิ่งสร้างความปวดร้าว ในความทรงจำของฉันมากขึ้นเท่านั้น ความเจ็บปวดยิ่งรุนแรง จนยากเกินจะเยียวยารักษาแผลในใจ ฉันไม่เคยโหยหาหรือต้องการใคร เพราะ... เพราะไม่มีผู้ใด ดีเท่าเขา ไม่มีผู้ใดแทนเขาได้ ไม่มีใครที่ให้ฉันโดยไม่หวังอะไรตอบแทนเช่นเขา เขาไม่เคยร้องขอเค๊กวันเกิด ไม่ต้องการการ์ดอวยพรปีใหม่ ไม่เคยขอของขวัญในวันคริสต์มาส เขาขอเพียงแต่... ให้ฉัน... เป็นคนดี...ของทุกคน เท่านั้น เท่านั้นจริงๆ คนคนนั้น คือ พ่อ พ่อของฉัน พ่อซึ่งเป็นพ่อที่ดีที่สุดในโลก พ่อไม่เคยหวังอะไรจากฉัน พ่อเคยบอกว่า "พ่อคิดว่าพ่อยังมีลูก ลูกที่เป็นของขวัญที่ประเสริฐที่สุด อะไรๆในโลกนี้ก็เทียบไม่ได้กับลูกของพ่อคนเดียว ต่อให้พ่อตายไปหรือไม่ว่ามีใครให้เงินพ่อสักกี่พันล้าน เพื่อแลกกับลูกคนนี้ของพ่อ พ่อก็ไม่ยอมหรอกนะ " ทุกครั้งที่ฉันนึกถึงคำพูดนี้ มันทำให้ฉัน ร้องไห้ น้ำตาไหลเป็นทาง วันที่ 31 กันยา 2538 วันที่ฉันเสียพ่อไป วันที่ฉันไม่เคยลืม ฉันเสียพ่อไปเพราะโรคร้าย
10 มกราคม 2547 22:25 น.
ลมหนาวที่พัดผ่าน
คืนนี้อากาศหนาว ฉันเดินเพียงลำพังบนถนนเล็กๆ
หน้าส่วนตัว
871
