8 กรกฎาคม 2552 14:23 น.
ลุงเอง
โครก โครก โครก โก่งคอไอสียงแห้ง
ชั่งสุดแสนรำคราญพาลโมโห
ทั้งเจ็บคอรอหมอมาปลอบโย
ที่สุดโธ่ โอ้เราเศร้ารอคอย
ไม่เห็นหน้าก็ชั่งได้ยินเสียง
รอจนเดี้ยงเยี่ยงเราให้เหงาหงอย
ก่อนจะตายใจหมายพบเจ้ากลอย
ทนอีกหน่อยหวังเจ้าโทรเข้ามา
โทรไปหา ตู๊ดตู๊ด ดูไม่รับ
หวังโทรกลับกับเงียบเปรียบภูผา
ไม่สะทกสะท้านเลยกานดา
ดวงหยีหวามาทำให้ช้ำใจ
โครก โครก โครก โปรดด้วยช่วยโทรหา
ก่อนชีวาลาลับให้ตักษัย
ไม่รักเราไม่ว่าขอทรามวัย
โทรมาถามว่าใจใครรอคอย
555555555555555555555555555555 อย่าคิดมากแค่แก้เซ็ง
2 กรกฎาคม 2552 22:14 น.
ลุงเอง
เกือบสี่ทุ่ม ณ มุมหนึ่งที่เหงาจิต
ฉันนั่งคิดทบทวนหวนความหลัง
เด็้กคนหนึ่งนั่งเศร้าอยู่ลำพัง
ใจเขานั้นคิดอะไรอยากรู้จริง
ตัดสินใจให้รู้ดูกระจ่าง
พร้อมก้าวเท้ามานั่งพูดสุงสิง
ใบหน้าเขาน้ำตาอาบไหลริน
พร้อมกับนิ่งก้มหน้าปากสั่นรัว
เป็นอะไรบอกครูอยากรู้แจ้ง
อย่าแอบแฝงความทุกข์บอกรู้ทั่ว
ครูยินดีพร้อมช่วยอย่าได้กลัว
บอกถ้วนทั่วความจริงยิ่งสำคัญ
เด็กคนนั้นเงยหน้าผวากอด
พร้อมกับบอกแม่ตายกระทันหัน
อยากกลับบ้านกราบเท้าแม่เร็วพลัด
ให้ได้ทันปิดตาแม่ลงโลง
ใจฉันร้าวดุจราวแก้วกระทบ
ดึงเด็กมาแนบซบใจกรวงโบ๋
บอกอย่าห่วงเตรียมตัวอีกขั่วโมง
ทำใจโปร่งอย่าร้องต้องได้ไป
ความสูญเสียยิ่งใหญ่ใจของเด็ก
เหมือนถูกเด็ดดวงใจให้สั่นไหว
ลุงแทนเคยประสบแทบขาดใจ
น้ำตาไหลอาบแก้มไม่รู้ตัว
29 มิถุนายน 2552 19:42 น.
ลุงเอง
เพลียอะไรไม่เท่าเพลียหัวใจ
ทุกอย่างใช้สมองตรองปัญหา
งานราบรื่นชื่นสุขในวิญญา
มีปัญหาทุกอย่างช่างเหนื่อยใจ
ต้องอดทนแม้ว่างานนั้นหนัก
แม่ยามพักยังต้องตรองแก้ไข
ปัญหาใหญ่ให้เล็กเสร็จทันใด
ทุกอย่างใช้สติและอดทน
ไม่เคยบ่นว่างานยามวิกฤต
หลายชีวิตมารอต้องฝึกฝน
ให้ปรับเปลี่ยนพฤติกรรมเยาวชน
แม้ต้องข่มจำยอมพร้อมดุดัน
จะมีใครเข้าใจในชีวิต
ที่อุทิศจิตน้อมพร้อมมุ่งมั่น
แม้ถูกด่าถูกว่าใช่สำคัญ
ด้วยงานนั้นหน้าที่คือสร้างคน
28 มิถุนายน 2552 22:57 น.
ลุงเอง
หลังฝนซายามค่ำระกำจิต
ทั่วทุกทิศมืดมนทนเศร้าหมอง
เสียงจั๊กจั่นเรไรที่ร่ำร้อง
อึ่งอ่างพร้อมน้อมผสานกานท์ดนตรี
เสียงสายลมผสมกลิ่นไอฝน
หอมระคนมนฑาไร้แสงสี
มีเพียงดาวพราวนภายามราตรี
ไร้จันทร์ที่ส่องแสงแล้งเหงาทรวง
แว่นยินเสียงเพรียกพร่ำร่ำกรีดปีก
เจ้าจิ้งหรีดกรีดปีกกรี๊ดกรี๊ดสวน
ยามราตรีที่เหงาเศร้านั่งครวญ
เวลาล่วงผ่านกาลยามค่ำคืน
นั่งพิงเสาเรานี้เพียงเอกา
หนาวอุราพาใจให้ข่มขืน
อยากลบภาพอดีตที่เคยชื่น
ยากจะลืมความหลังที่ฝังใจ
22 มิถุนายน 2552 20:53 น.
ลุงเอง
อีกคืนหนึ่งที่เหงาเศร้าดวงจิต
มองแสงดาวกระพริบกลางเวหา
ไร้แสงเดือนเมฆามาบังตา
สายลมพาหนาวเหน็บให้เจ็บทรวง
มองรอบกายเปล่าเปลี่ยวเหลี่ยวแลหา
ไร้เพื่อนมาเป็นเพื่อนเหมือนไม่ห่วง
เพียงส่งใจไปหาเจ้าพุ่มพวง
หวังเจ้าล่วงรับรู้อยู่แก่ใจ
ฝากสายตามาพร้อมล้อมดวงดาว
สุกสกายรอยยิ้มที่สดใส
ซ่อนความทุกข์ดุจเมฆเร้นอยู่ใน
ขอรู้ใจความหมายความคิดถึง
อีกคืนหนึ่งซึ่งแสนแฝงความเศร้า
คงมีเราเดียวดายหมายใจถึง
ส่งให้เจ้าจากแดนไกลให้คนึง
เธอจะซึ้งหรือไม่ให้ระทม
หน้าส่วนตัว
631
