20 ตุลาคม 2551 09:42 น.
ลุงแทน
ก่อนจะลา จากกัน วันฝนฉ่ำ
พิรุณพรำ กลั่นสาย คล้ายห่วงหา
เมฆาครึ้ม อึมครึม ตลึงตา
เสียงสายฟ้า มาเยือน เหมือนบอกลา
เพื่อต้อนรับ กับกาล ความหนาวเหน็บ
ฝนจางเม็ด เห็ดโคน มาเยือนหา
แม่โพสพ รอพบ กาลเวลา
เพื่อจากนา อีกครา หนาวลมเตือน
สายน้ำเคย เอ่อท่วม ล้วนพาลด
เจ้าเขียดกบ หลบคน ด่นท่องหา
ต้นสะเดา เย้าหยอก บอกลมมา
ได้เวลา พายอด ออกยลชม
เดือนสิบเอ็ด เอ็ดอึง ตึงตังเสียง
ด้วยสำเนียง ปี่กลอง ฆ้องลั่นข่ม
เทศกาล งานกฐิน ริมสายชล
แข่งเรือสม สืบสาน งานแห่งปี
วัดกลางทุ่ง คนมุง ผดุงสาน
เทศกาล งานกฐิน ยินดีสม
พร้อมต้อนรับ กับเจ้าภาพ มากผู้คน
มีรำวง สมใจ ในการรอ
สายลมแห่ง เหมันต์ นั้นเยือนแล้ว
พระพายแผ่ว แว่วเสียง สำเนียงล้อ
ไผ่เสียดสี มีวิหก นกเคลียคลอ
เจ้าแมงปอ ล้อลม สมอุรา
เสียงนกเขา เว้าวอน จู้จุ๊กกู
เย้าหยอกคู่ ดุจหนุ่น กรุ้มกริ่มสาว
เจ้าไก่ป่า ถลา หาไก่นาง
มยุรา แพนหาง มาดเชิญชวน
อีกไม่นาน กาลแห่ง ไฟแสงสี
ประเพณี ที่เรา เฝ้าคิดหวล
ลอยกระทง สมใจ ได้พบนวล
เสียงเพลงครวญ ทั่วท้องคุ้ง จรุงใจ
มองนภา ยามนี้ มีเมฆฝน
ดุจดั่งคน หม่นเศร้า ไม่สดใส
คล้ายต้องจาก พรากรัก จักลาไกล
มีคนใหม่ ในไม่ช้า กาลเหมันต์
16 ตุลาคม 2551 17:54 น.
ลุงแทน
เอาละเหวย เหวยเหวย เฮ้ยเขมร
ดุจเฉกเช่น สรพิษ จิตต่ำช้า
ในอดีต ที่ประจักษ์ กันนานมา
เป็นตำนาน ขานกล่าว ว่าชั่วจริง
ยามมีภัย ได้มา ขออาศัย
ยามปลอดภัย ใจคด พยศหยิ่ง
ประวัติศาสตร์ ชาติไทย ได้อ้างอิง
เป็นเรื่องจริง ยิ่งสัตว์ กัดเจ้านาย
พระยาละแวก เป็นแบบ ที่แสบจิต
อสรพิษ คิดชั่ว ยั่วสยาม
เห็นมีศึก นึกเหิม เติมสงคราม
ชั่วสามาลย์ ความนี้ มีพยาน
นี่แหละคือ สืบสาน สันดานหยาบ
เขมรชาติ มาดชั่ว ไม่กลัวหยาม
ใครเป็นมิตร ให้คิด ทุกโมงยาม
พวกเลวทราม อย่าไว้ ใจขะแม ฯ
เขมร สันดาลเนรคุณ .... เมื่อปีพศ. ๒๐๗๕ ในรัชสมัยพระมหาจักรพรรดิ ( ช่วงเปลี่ยนแผ่นดินจากพระชัย ราชามาเป็นพระเทียรราชา หรือพระมหาจักรพรรดิ ) กรุงหงสาวดีได้ยกทัพมาตี ไทย ฝ่ายเขมรพระยาละแวกเห็นได้ทีจึงยกทัพเข้ามาทางปราจีนบุรีกวาดต้อนผู้คน กลับไปเขมรจำนวนมาก หลังจากพม่ายกทัพกลับไปสมเด็จพระมหาจักรพรรดิทรง พิโรธมาก จึงทรงรับสั่งให้ยกทัพไปถึงเมืองพระตะบอง
และละแวก พระยาละแวก เห็นท่าจะแพ้ในการศึกจึงมีราชสาสน์มากราบทูลพระมหาจักรพรรดิ จับใจความได้ ว่า “ ข้าพระองค์ผู้ปกครองกัมพูชา มิได้เกรงพระบรมเดชานุภาพที่ไปกวาดต้อน คนจากปราจีนบุรี ขออย่าทรงพิโรธยกทัพมาตีเมือง ข้าพเจ้าจะนำเครื่องราชบรรณา การมาถวาย และเป็นข้าพระบาทตราบชั่วกัลปวสาน ”
หลังจากนั้น ๓ วันพระยา ละแวกได้นำเครื่องราชบรรณาการพร้อมด้วยนักพระสุโทและนักพระสุทันเป็นราชบุต มาเข้าเฝ้า ทางพระมหาจักรพรรดิก็ทรงคลายพิโรธและขอนำโอรสทั้งสองไปเลี้ยง ดู พระยาละแวกก็ยอมจากนั้นก็กวาดต้อนคนชาวปราจีนบุรีกลับคืนมาฝั่งไทย ต่อมาไม่นานญวณได้ยึดเมืองละแวก ไทยจึงส่งกองทัพไปช่วยเพื่อตีเมืองคืนแต่ทำไม่สำเร็จ
ในปีพศ.๒๑๑๓ รัชสมัยพระมหาธรรมราชาหลังจากที่ไทยเสียกรุงให้แก่พม่าเพียงปีเดียว พระยาละแวกจากเขมรได้ถือโอกาสเข้ามาปล้นและตีเมืองนครนา-ยก(ทั้งที่เคยให้สัจจะว่าจะขอเป็นข้าพระบาทกษัตริย์ไทยชั่วกัลปาวสาน) พระมหาธรรมราชาจึงทรงรับสั่งให้ยกทัพไปปราบ ให้ทหารนำปืนจ่ารงค์ยิงไปถูกพระจำปาธิราชของเขมรตายคาที่บนคอช้าง ทัพของเขมรถอยกลับไปแต่ก็ย้อนกลับมาปล้นเมืองอีกหลายครั้ง นอกจากนี้พระยาละแวกยังนำทัพมากวาดต้อนผู้คนแถวจันทรบุรี ระยอง ฉะเชิง เทรากลับไปเขมรจำนวนมากด้วยความคดในข้องอในกระดูกพระยาละแวกได้ยก ทัพมาถึงปากน้ำพระประแดงโจมตีเมืองธนบุรีจับชาวเมืองธนบุรีและนนทบุรีเป็น เชลยจำนวนมาก เลยได้ใจรวบรวมคนหมายจะตีกรุงศรีอยุธยา แต่งทัพเรือ ๓๐ ลำเข้าปล้นบ้านนายก่าย แต่โชคไม่ดีถูกปืนใหญ่ของไทยยิงตายเป็นจำนวนมาก ฝ่ายเขมรแตกทัพหนีกลับไปทางพระประแดง ( หนีไม่หนีเปล่ายังกวาดต้อนผู้คนแถวสาครบุรีกลับไปอีกด้วย ..... เลวจริงๆ )
ในปีพศ.๒๑๒๙ พระยาละแวกเห็นว่าไทยกำลังสู้ศึกหงสาวดีอยู่ จึงฉวยโอกาสยกทัพเข้ามาตีเมืองปราจีน สมเด็จพระนเรศวรทรงตรัสว่า “ พระยาละแวกตบัตสัตย์อีกแล้ว จึงต้องยกไปปราบให้ราบคราบ ” ผลการศึกกองทัพไทยไล่ตีเขมรไปจนสุดชายแดน ทหารเขมรล้มตายจำนวนมาก
ในปีพศ.๒๑๓๒ หลังจากสมเด็จพระนเรศวรครองราชย์ ทรงปรึกษาข้าราชการว่ากษัตริย์เขมรมีใจคิดไม่ซื่อเหมือนพระยาละแวก ชอบซ้ำเติมไทยในยามศึกกับพม่า จึงทรงมีพระราชดำริที่จะยกทัพไปแก้แค้นเอาโลหิตมาล้างพระบาท ทรงจัดกองทัพให้ไปตีเมืองปัตบอง เมืองโพธิสัตว์ แล้วเข้าล้อมเมืองละแวกเอาไว้ ทรงล้อมเมืองนานถึง ๓ เดือนยังตีไม่ได้ เสบียงอาหารเริ่มลดน้อยลงจึงทรงรับสั่งให้ยกทัพกลับกรุงศรีอยุธยาไปก่อน แล้วจะเตรียมการมาตีในภายหน้า
พระนเรศวรทรงแสดงฝีมือในการรบ.... ปีพศ.๒๑๑๗ พระเจ้าหงสวาดีบุเรงนองสิ้นพระชนม์ ราชบุตรชื่อมังเอิญหรือมังไชยสิงห์ ได้ขึ้นครองราชย์ต่อพระนามว่าพระเจ้านันทบุเรง ตามธรรมเนียมประเพณีแล้วบรรดาประเทศราชที่เป็นเมืองขึ้นจะต้องเดินทางไปถวายบังคมกษัตริย์องค์ ใหม่แสดงความจงรักภักดีรวมทั้งไทยด้วย แต่ว่าเมืองคังมีเจ้าฟ้าไทยใหญ่เป็นผู้ครองนครไม่เดินทางมาร่วม หมายถึงกระด้างกระเดืองคิดแข็งเมือง ทางพระเจ้านันทบุเรงได้สั่งให้ยกทัพไปปราบเมืองคัง เพื่อแสดงอำนาจบารมี โดยมีการจัดทัพเป็น ๓ กองทัพคือ ๑ กองทัพพระมหาอุปราช เป็นโอรสของพระเจ้านันทบุเรง มีชื่อเดิม มังสามเกียด หรือมังกะยอชะวา ๒ กองทัพพระสังกะทัต เป็นราชบุตรของพระเจ้าตองอู มีชื่อเดิม นัดจินหน่อง ๓ กองทัพสมเด็จพระนเรศวร เป็นโอรสของพระมหาธรรมราชากษัตริย์ไทย เมืองคังมีทำเลอยู่บนเขาทางขึ้นก็เป็นซอกเขา ยากต่อการเข้ายึด เริ่มการศึกทาง พระมหาอุปราชเข้าตีก่อนและแพ้ลงมา ครั้งที่สองให้พระสังกะทัตเข้าตีก็ไม่สำเร็จ ต่อไปเป็นหน้าที่ของสมเด็จพระนเรศวร ด้วยทรงพระปรีชาสามารถจึงตีเมืองคังได้สำเร็จและจับตัวเจ้าฟ้าไทยใหญ่มาถวายพระเจ้านันทบุเรงอีกด้วย การศึดครั้งนี้สร้างความอับอายให้พระเจ้านันทบุเรงมาก เพราะต้องการให้ราชโอรสชนะ ใช่แต่เรื่องการศึกเท่านั้นในยามว่างก็มีการนำไก่ชนมาตีกัน ระหว่างไก่ของสมเด็จพระนเรศวรและพระมหาอุปราช ผลคือไก่ชนของพระนเรศวรตีชนะทำเอาพระมหาอุปราชเสียหน้าจึงตรัสว่า “ ไก่เชลยตัวนี้เก่งจริงหนอ ” พระนเรศวร ทรงได้ยินดังนั้นจึงตรัสกลับไปว่า “ ไก่ตัวนี้อย่าว่าแต่จะพนันเอาเดิมพันเลย ถึงจะชนเอาบ้านเอาเมืองก็ได้ ” ( ถ้าลำดับเหตุการณ์ตั้งแต่สมัยที่สมเด็จพระนเรศวรทรงขับไล่เขมร การตีเมืองคัง ได้สำเร็จ จนถึงการชนไก่ จะเห็นว่าสมเด็จพระนเรศวรทรงมีพระบารมีเหนือกว่า
12 ตุลาคม 2551 19:10 น.
ลุงแทน
สัจจธรรม นำไป ในวิถี
มีวันนี้ พรุ่งนี่ ที่เวียนผัน
แม้อาทิตย์ มิผิด มาทุกวัน
ตกเย็นนั้น พลันตก หมดเวลา
ขีวิตคน เวียนวน ต้องทนฝืน
ผ่านวันคืน กลืนกล่ำ ผ่านร้อนหนาว
แม้บ้างครั้ง ยังฝน พรมพรั้งพราว
ทุกเรื่องราว ผ่านเปลี่ยน แล้วเวียนคืน
เฉกเช่นปู่ ผู้แกร่ง แห่งลุ่มน้ำ
มีเรื่องราว เล่าขาน ผ่านวันชื่น
แม้บางครั้ง ยังมี ที่ขมขื่น
เฒ่ายังยืน ฝืนทน บนลำเรือ
ทรนง คงมั่น ไม่ผันเปลี่ยน
คนแวะเวียน เยี่ยมหา ยังมากเหลือ
ตราบวันนี้ ที่จบ บนลำเรือ
สิ่งที่เหลือ ชื่อเสียง เพียงความดี
เป็นตัวอย่าง สร้างสรรค์ อันยิ่งใหญ่
ให้คนไทย ไม่โลภ ตามวิถี
ใช้ชีวิต ที่อยู่ รู้พอดี
เป็นเครื่องชี้ ที่เห็น เป็นแนวทาง
ขออาลัย ให้ปู่ ผู้ยิ่งใหญ่
ที่คนไทย ได้รู้ สู้ปัญหา
เรือลำน้อย ลอยอยู่ คู่คงคา
สู่มรรคา ปู่เย็น แก้วมณี
11 ตุลาคม 2551 21:28 น.
ลุงแทน
เหตุการณ์อาจ บานปลาย กระจายทั่ว
ต่างแบ่งขั้ว อวดกล้า บ้าอำนาจ
พธม. นปช. ต่างก็ทราม
รัฐบาล พาลเลว โธ่เวรกรรม
คงไม่แคล้ว แผ่นดิน กลิ่นเลือดฟุ้ง
หากต่างมุ่ง รุกฆาต บ้าระห่ำ
บรรพบุรุษ สุดช้ำ การกระทำ
กี่กัปป์กัล หลับตา ตายสุขใจ
อนาตค หมดสิ้น ถิ่นผาสุข
อาจไม่มี ที่ซุก มุดหลับใหล
คงสูญสิ้น แผ่นดิน ถิ่นนามไทย
ด้วยว่าคน จัญไร ได้กระทำ
วิญญาณปู่ กู่ก้อง ร้องสาบแช่ง
ดินแดนแห่ง อเวจี เป็นที่ฝัง
อ้าแขนรอ ต้อนรับ พวกระยำ
ด้วยเวรกรรม ทำร้าย ขาติสะเทือน
9 ตุลาคม 2551 09:59 น.
ลุงแทน
ในอดีต วีรชน ค้นหายาก
ต้องลำบาก ตรากตรำ กรำศึกสู้
เอาชีวิต มิขลาด ฟาดศัตรู
เพื่อชาติอยู่ คู่ไทย ไม่หวั่นเกรง
อริราช อย่ามาตร หมายรานรุก
บรรพบุรุษ ลุกต้าน อย่าข่มเหง
บางระจัน นั้นตรอง มองกันเอง
เลือดละเลง เป็นวี-รชนไทย
ในอดีต วรีสตรี มีความกล้า
เอาชีวา มาป้อง พร้อมเลือดไหล
ท้าวสุรนารี วีรสตรีไทย
มิหวั่นไหว ใจแกร่ง ไม่แพ้ชาย
แม้ศัตรู รู้ชื่อ ลือหญิงกล้า
ศิโรราบ ขลาดเกรง เป็นที่หมาย
แม้ว่ารู้ ศัตรู ล้วนผู้ชาย
แม่ยอมตาย อย่าป้อง ผองแผ่นดิน
ปัจจุบัน วีรสตรี อีกบุรุษ
ต่างขึ้นผุด ดุจเห็ด หลากหลายสิ้น
ช่างมากมาย หลายหลาก มากจริงจริง
เพียงแค่ดิ้น สิ้นชื่อ คือวีรชน
ตั้งเป็นก๊ก ยกพวก กวนเมืองหน่อย
แล้วทยอย ร้องเพียง ท้องถนน
กล่อมคนมา พลาญชาติ มากเสียงข่ม
ตายสักคน คนเพรียก เรียกวีรชน
หน้าส่วนตัว
608
Lovers
0 คน เลิฟลุงแทน
