29 มิถุนายน 2551 15:53 น.
ลูกกลิ้ง
เมื่อตั้งมั่นกลั่นรวมร่วมเป็นหนึ่ง
ประจักษ์ซึ่งกายจิตคิดหล่อหลอม
มีสติริเริ่มเพิ่มความพร้อม
เพื่อนอบน้อมถนอมพระพุทธา
เพ่งจิตตั้งพรั่งพรมลมเข้าออก
เพียรคิดบอกพอกใจให้เข้าหา
กายและจิตคิดไว้ทุกเวลา
นิ่งกายาพาพบสงบใน
จะบังเกิดความสงบพบมิยาก
ใช่ลำบากมากนักจักสดใส
จิตเข้าชิดคิดอ่านผ่านเร็วไว
ลึกล้ำในใคร่ครวญทวนกายา
จากผิดถูกผูกปมข่มเข้าแก้
คิดเรื่องแท้แน่นอนของมนุษย์ษา
เพียรริเริ่มเสริมค่าแห่งวิญญา
หมั่นศึกษาพุทธะคราเป็นคน
27 มิถุนายน 2551 14:15 น.
ลูกกลิ้ง
ใต้ฟ้าครามยามนี้มีฉันเศร้า
ความทุกข์เร้าเข้าทรวงพ่วงห่วงหา
เคยลึกซึ้งตรึงใจในกานดา
กาลเวลาพาเวียนเปลี่ยนคนไป
จากใกล้ชิดผิดอะไรใยหมางเมิน
ทำห่างเหินเดินหนีหมดสดใส
เคยหยอกเย้าเฝ้าติดคิดอย่างไร
จึงผลักไสให้ตรมขมฤดี
ความทุกข์โถมประดังดั่งเรือแตก
ใจนั้นแหลกแยกร้าวด่าวหมองศรี
ลอยเคว้งคว้างร่างตรมจมทวี
ฤา ชีวีนี้มีแต่ระทม
ด้วยเหตุผลทนเหงายังเฝ้ารัก
สุดห้ามหักผลักใจให้สุขสม
ยังคิดถึงซึ่งเธอจึงฝากลม
ช่วยพร่างพรมห่มคำย้ำจิตครวญ
23 มิถุนายน 2551 09:34 น.
ลูกกลิ้ง
หวนระลึกนึกถึงซึ่งวันเก่า
สุดแสนเศร้าเฝ้าหลอนย้อนตามหา
ทั้งยังเจ็บเหน็บใจในอุรา
คิดทุกคราพาล้ามาระทม
เป็นดอกดินสิ้นค่าราคาน้อย
ซ้ำต่ำต้อยด้อยไปนัยเหมาะสม
บังอาจเหลื่อมเอื้อมคว้าว่าชื่นชม
หวังภิรมย์ห่มฟ้าลงเคียงดิน
ฟ้าอยู่สูงจูงดาวรายล้อมข้าง
แสนสล้างพร่างพราวคราวถวิล
เพียงยลโฉมโลมเล้าเข้าในจินต์
แทบแดดิ้นกลิ่นหอมหลอมฤทัย
ด้วยศักดิ์ศรีมีค่าเพียงน้อยนิด
แต่ดอกดินผินคิดจิตหวั่นไหว
หวังไขว่คว้าดอกฟ้ามาเคียงใจ
คงจะไกลเกินเอื้อมเชื่อมถึงนาง
เปรียญฟ้าสูงดินต่ำพร่ำเหลียวมอง
ไม่สนองนองหน้าน้ำตาสาง
หวังอิงแอบแนบชิดไม่คิดบาง
หมดหนทางร้างฟ้ามาห่มดิน
13 มิถุนายน 2551 08:53 น.
ลูกกลิ้ง
ใจเอ๋ยใจใยเจ้าเศร้าโศกนัก
เพราะคนรักหักอกตกเสียหาย
พักห้ามจิตคิดบ้างเธอห่างกาย
คงจะหายหน่ายหนีมีชายเคียง
ถึงเจ้ารักภักดีมีแด่เธอ
เฝ้าละเมอเพ้อหลงตรงสุ่มเสียง
แต่บัดนี้ที่ขาดบาดใจเพียง
น้องจำเรียงเคียงเขาให้เราตรม
จากวันเดือนเคลื่อนคล้อยคอยเธอกลับ
ใยลาลับดับหายชายขื่นขม
เฝ้าติดตามถามข่าวร้าวระบม
ใจแสนตรมบ่มเจ็บเหน็บลึกใน
ใจเอ๋ยใจใคร่ครวญหวนรู้สึก
เจ้าเฝ้านึกถึงเธอเผลอหวั่นไหว
แอบเก็บรักภักดีมีเรื่อยไป
เธอจากไกลให้เราเข้าระทม
12 มิถุนายน 2551 18:36 น.
ลูกกลิ้ง
ท่ามสายฝนปนหยดน้ำตาข้า
ที่เหว้หว้าอาดูรสูญสิ้นฝัน
รักมาจืดชืดร้างห่างเลยกัน
หรือเหมันต์นั้นพ้นคนเปลี่ยนแปลง
จากชิดใกล้ได้ยินชินเสียงน้อง
ใจที่ปองหมองแยกแตกระแหง
รักร้าวรานย่านฤทัยใกล้หมดแรง
ยังคงแฝงแห่งตรมขมเดียวดาย
ผ่านคิมหันต์นั้นร้อนอ่อนใจรับ
เกินสดับนับห้วงดวงสลาย
ขาดคนเปรยเคยเรียงเคียงข้างกาย
หรือเจ้าหน่ายหายหนีลี้ลำพัง
ฝนเจ้าเอ๋ยเอ่ยถามตามรู้สึก
ว่าเคยนึกถึงใครที่ใจฝัง
เธออยู่ไหนอยู่ใกล้หรือไกลจัง
ข้าเพียงหวังครั้งหนึ่งให้พึงเจอ
หรือเธอจากพรากไปไกลเกินกลับ
น้ำตาข้าเลยรับจับใจเผลอ
ร่วงหลั่งรินสิ้นหยดหมดให้เธอ
เพียงหวังเจอครั้งหนึ่งซึ้งจดจำ
หน้าส่วนตัว
746
