26 พฤศจิกายน 2551 11:23 น.
ลูกกลิ้ง
คลื่นความเหงาเฝ้าโถมโหมซัดใส่
พัดฤทัยให้จิตคิดเหงาหงอย
อยู่ลำพังรั้งไว้นัยรอคอย
จนเลื่อนลอยพลอยให้ใจเศร้าตรม
คืนหนาวเหน็บเก็บอดีตที่ขีดเขียน
มาวนเวียนเพียรคิดในพิษขม
สุดอ้างว้างคว้างเคว้งเพรงระทม
ร้าวอารมณ์ซมไว้ให้นานเนา
ปล่อยเวลาพาใจให้ลอยล่อง
ได้เที่ยวท่องจ้องดาวคราวคืนเหงา
มองแสงสีที่ระยิบกระพริบเพรา
แต่ตัวเราเศร้าใส่ไร้ใครแล
รัตติกาลผ่านไปใจอ้างว้าง
คนเคว้งคว้างอย่างเราเฝ้าเลียแผล
จากรอยเจ็บเหน็บนักหักดวงแด
ขาดคู่แท้แยแสแม้สายตา
วอนดินฟ้ามาโปรดอย่าโหดร้าย
ช่วยข้าหายคลายหนาวบ้างเถิดหนา
ขอประทานหวานรักสักหนึ่งครา
ได้นำพากายาลาระทม
เมื่อลมหนาวคราวนี้มีพัดผ่าน
อีกกี่นานธารใจได้สุขสม
อยากเอิบอิ่มพริ้มไว้ในอารมณ์
หวังภิรมย์ชมชื่นคลื่นรักเกย
23 พฤศจิกายน 2551 17:17 น.
ลูกกลิ้ง
ฝากสายลมพรมใจให้ลอยล่อง
เอาละอองของคนที่ปนเหงา
เสพหม่นหมองครองไว้ในซึมเซา
ช่วยบรรเทาเศร้าฤทัยได้จางคลาย
รัตติกาลพานพบสบดาวเดือน
คอยเป็นเพื่อนเยือนใจไม่จางหาย
สุดขอบฟ้าราตรีมิจางคลาย
ที่สลายเสื่อมไปคือใจคน
ชีวิตกับสับสนบนเส้นทาง
สุดเคว้งคว้างว่างเปล่าเศร้าฉงน
ฝากสายลมพัดเอาเหงากมล
ไปให้พ้นหนทางของข้าที
คนเจ้าเอ๋ยมักได้ใจเปลี่ยนแปลง
แกล้งแสดงแต่งแต้มแซมหลากสี
สุดยอกย้อนหลอนหลอกดอกชีวี
ให้ฤดีมีเหงามาเฝ้าใจ
รัตติกาลผ่านมาคราหวั่นไหว
ช่วยปลอบใจให้เหงาเราสดใส
อยู่เป็นเพื่อนเยือนไว้ในฤทัย
นานเท่าไรไม่เคยเลยห่างกัน
วอนสายลมพัดพามายาไป
ให้พ้นใจจากข้าอย่าเหลียวหัน
ที่เหงาหลอกยอกย้อนอยู่ทุกวัน
ได้หมุนเวียนเปลี่ยนผันพลันห่างไกล
20 พฤศจิกายน 2551 13:30 น.
ลูกกลิ้ง
ฉันผิดไปใช่ไหมในทุกอย่าง
ปล่อยเธอห่างร้างไกลไม่เคยสน
กาลเนิ่นนานผ่านไปให้วกวน
เปลี่ยนใจคนจนหน่ายหายจากลา
ฉันไม่โกรธโทษเธอเลยที่รัก
ยิ่งตระหนักรักมากอยากห่วงหา
ยังห่วงใยในเธอเสมอมา
ไปจนกว่าว่าเธอเจอคนดี
แม้วันวานผ่านไปไม่หวนมา
ขอสัญญาว่าใจไม่หน่ายหนี
จะคอยรักภักดีทั้งชีวี
ปรารถนานี้ที่ให้ได้ทดแทน
แม้จะนานเท่าไรใจเหมือนเดิม
สิ่งที่เพิ่มเสริมมาค่าหวงแหน
ไม่เคยรู้อยู่เพื่อเมื่อเป็นแฟน
ปล่อยเธอแขวนวางไว้ไม่สนใจ
ฉันผิดเองเก่งไปในฟุ้งเฟื่อง
แต่พอเรื่องความรักกลับไม่ไหว
ขอเป็นผู้อยู่เดี่ยวเปลี่ยวกายไป
อย่าสนใจใกล้กันฉันไม่ดี
12 พฤศจิกายน 2551 21:55 น.
ลูกกลิ้ง
รัตติกาลผ่านมาหลายคืนค่ำ
ใจยังช้ำร่ำไปในยามหนาว
อีกกระทงหลงทางร้างอีกคราว
ปล่อยให้หนาวคนเดียวเปลี่ยวหัวใจ
คืนวันเพ็ญเดือนสิบสองต้องหมองเศร้า
นั่งกอดเข่าเฝ้ามองเขาสดใส
เพราะขาดคู่ชูชื่นรื่นฤทัย
ทอดอาลัยให้หนาวและร้าวทรวง
อยู่คนเดียวเปลี่ยวกายอะไรนี่
อยากจะมีคนไว้ให้คอยหวง
เพื่อได้เป็นเช่นเพื่อนและคู่ควง
จะคอยห่วงดวงใจไร้ผองภัย
อธิฐานผ่านกระทงก่อนลงน้ำ
ด้วยถ้อยคำย้ำไว้ได้คู่ไหม
แต่กระทงหลงทางห่างเสียไกล
ลอยเดียวไปในคงคาสายวารี
หากปีหน้าฟ้าใหม่ให้มีคู่
ไว้คอยอยู่ดูกระทงดงแสงสี
ได้กอดแขนแถมช่วยอวยวจี
สุขฤดียิ่งนักถ้ารักกัน
แต่ปีนี้มีเหงามาเฝ้าหา
หนาวอุราพลางไว้ใกล้ห้วงฝัน
แสนโดดเดี่ยวเดียวดายในคืนวัน
คงจะฝันต่อไปไกลแสนไกล
11 พฤศจิกายน 2551 14:40 น.
ลูกกลิ้ง
หากเราสองต้องอยู่คู่ลำพัง
อยากจะกอดสักครั้งรั้งเธอหาย
จากการเศร้าเฝ้าตรมให้จางคลาย
ที่เขาได้ใจร้ายหน่ายหนีไป
ฉันเข้าใจอย่างดีที่เขาทำ
เพราะเคยช้ำอย่างนี้มีเธอให้
แต่รู้สึกลึกลึกนึกอภัย
อยากปลอบโยนเธอได้คลายเจ็บทรวง
หยุดเถิดหนาขอร้องอย่าร้องไห้
เพราะฉันอาจขาดใจในห่วงหวง
ที่เธอเจ็บเก็บช้ำกับคำลวง
น้ำตาฉันนั้นล่วงถึงดวงใจ
ขอมีสิทธิ์คิดรักและภักดี
ใจดวงนี้ที่ยอมมอบสดใส
คืนสู่พร้อมอ้อมกอดตลอดไป
ฉันอภัยให้เธอเสมอมา
ฉันเฝ้ารอขอเธอมาเคียงกัน
นานเท่าไรใจนั้นยังห่วงหา
อยากอยู่ใกล้ได้ช่วยเช็ดน้ำตา
ปรารถนาพาสุขไร้ทุกข์ภัย
ให้ฉันรักสักครั้งเหมือนดั่งก่อน
ให้เธอหายร้าวรอน ขอได้ไหม
ให้เคียงคู่อยู่ไปจนยาวไกล
ให้ฉันได้เป็นผู้คุ้มภัยเธอ
หน้าส่วนตัว
1299
