2 สิงหาคม 2547 14:17 น.
ลูกกวาดสีฟ้า
ฉันอยากให้รักของเราเป็นค่าคงตัว
ไม่เพิ่มขึ้น หรือ น้อยลง
ฉันไม่อยากเอาหัวใจมาหารสอง เพราะ รักไม่ต้องการการแบ่งให้ใครอื่น
ฉันไม่อยากเอาหัวใจมาคูณสอง เพราะ ค่าที่เปลี่ยนไปอาจจะมากเกินไปจนรับไม่ไหว
ฉันไม่อยากเอาหัวใจมาบวกลบ เพราะ มันจะทำให้รักของเราไม่หยุดนิ่ง เปลี่ยนมา เปลี่ยนไป
ฉันอยากให้รักของเราเป็นค่าคงตัว
ไม่เพิ่มขึ้น ไม่น้อยลง
ไม่แปรผัน ไม่เปลี่ยนใจ
คงที่ คงค่า
ตลอดเวลา และ ตลอดไป
Constant value
I want our love to be a constant value.
Not increase or decrease.
I dont want to take heart to divide because love doesnt want to divide to other.
I dont want to take heart to multiply because the changed value may too much more than I can receive.
I dont want to take heart to plus and minus because it will make love of us not standstill changes to, changes back.
I want our love to be a constant value.
Not increase. Not decrease.
Not change into. Not change mind.
Static. Fixed value.
All the time and forever.
1 สิงหาคม 2547 21:32 น.
ลูกกวาดสีฟ้า
เข้าใจหรือยัง ...
รักได้พังจบลงตรงปลายฝัน
เธอเคยผิดคิดให้อภัยกัน
จะรับมันเก็บไตร่ตรองมองให้ดี
คิดดูแล้วโกรธไปไร้ประโยชน์
รังแต่โทษตอกคนพ่ายย้ำหน่ายหนี
ทุกบทตอนจะไม่จำเธอย่ำยี
ต่อแต่นี้มองมุมใหม่ไม่โกรธเธอ
แต่อย่างไรเรื่องหัวใจใช่เรื่องง่าย
มันคงสายเกินรอรั้งสิ่งพลั้งเผลอ
พอแล้วพอเลิกทอใจให้ละเมอ
ไม่อยากเจอแม้ไม่เกลียดเคียดแค้นใด
เพราะฉันเป็นหญิงคนหนึ่งซึ่งจำเจ็บ
ได้แต่เก็บน้ำตารักเธอผลักไส
กลัวพรุ่งนี้หากฉันหันกลับไป
เธอมีใครให้เห็นเช่นวันวาน
เข้าใจแล้วใช่ไหม ...
รักเกินใครมอบยามาสมาน
กว่าจะหายรอยแผลใจต้องใช้กาล
หยุดทรมานด้วยการเจอเธออีกเลย
1 สิงหาคม 2547 20:15 น.
ลูกกวาดสีฟ้า
เป็น เพียงนกปีกหักรักจะบิน
เป็น เม็ดดินแหงนมองดาวเฝ้าไต่ถาม
เป็น กุหลาบไร้หนามไร้ความงาม
เป็น คนถามว่ารักแท้อยู่แห่งใด
Im just a broken wing bird love to fly.
Im just sand look up at the star to ask.
Im a rose, no thorn and beauty.
Im the one who ask wheres true love.
1 สิงหาคม 2547 19:53 น.
ลูกกวาดสีฟ้า
ความเอ๋ยความรัก
เข้ามาปักกลางทรวงเฝ้าห่วงหา
รักชาติไทยใฝ่พระศาสน์ประกาศค่า
รักบิดามารดรสอนทำดี
อีกหนึ่งรักเธอมากยากบอกรัก
เกินจะหักห้ามจิตคิดหน่ายหนี
แต่รักใครจงมอบใจให้เต็มที่
โลกคงมีคนพันผูกปลูกรักเอย
1 สิงหาคม 2547 00:40 น.
ลูกกวาดสีฟ้า
เสียดายน้ำตาที่เผลอให้เธอก่อน
คำลาสอนจำไม่ได้หรือไงหนอ
เธอไม่รักเธอไม่รู้เธอไม่รอ
เจ็บและท้อในวันเธอผันแปร
เสียดายใจเคยดึงดื้อเชื่อถือรัก
เพิ่งประจักษ์เธอทิ้งไปไม่แยแส
เธอมีสุขปล่อยใจเปลี่ยวไม่เหลียวแล
ซ้ำบาดแผลเจ็บระบมขมขื่นใจ
เสียดายรักเสียไปได้อะไรบ้าง
ไม่เหลือทางให้คิดสู้รู้แก้ไข
หมดเรี่ยวแรงแฝงน้ำตาล้าเกินไป
ภาพวันใหม่กลับมาหาสักที
อย่าได้ไหมอย่าร่ำไห้ให้เธอเห็น
น้ำตาเป็นเพียงบทย้ำนำศักดิ์ศรี
เหนื่อยแล้วใจไม่ขอรักหรือภักดี
กับคนที่ทำรักให้หักลง
หน้าส่วนตัว
702
