22 มิถุนายน 2548 17:07 น.
ลูกกวาดสีฟ้า
ชื่นกลิ่นกรุ่น ร้อยกรองครองใจชาติ
น้อมนำราษฎร์เร่งคิดทำย้ำคุณค่า
ชมเพลงกานท์ สานสร้างสรรค์กอปรปัญญา
สำนึกว่าทางยาวไกลต้องใฝ่ดี
หวานคำภู่ รู้วิชาปัญญาหยั่ง
สติรั้งรู้ตัวรอดยอดวิถี
โลกล่วงรู้ อย่าไว้ใจในไมตรี
มนุษย์มีหลากจิตเกินคิดเดา
ซึ้งทางธรรม กตัญญูคู่ท้องถิ่น
ฉ่ำชีวินรักให้เป็นเห็นใจเขา
ล้ำสมัย ตรองคำคนตนขัดเกลา
ปลดบ่วงเศร้าเยียวยาอกที่ตกตาล
ติดตรึงตรา แม้สิ้นฟ้ามหาสมุทร
ไม่สิ้นสุดความรักสมัครสมาน
ประพฤติตน ตามครรลองป้องภัยพาล
จงหักหาญกิเลสเหตุแห่งกรรม์
พ้นมารใจ ใฝ่ประหยัดพิพัฒน์ชาติ
เลิกหลงทาสวัตถุลุปลายฝัน
นานเท่าใด พูดถูกกาลสานใจพลัน
นินทานั้นใช่ช้ำชอกตอกตำคน
ชนรู้คิด หญิงตระหนักรักหน้าที่
แกร่งศักดิ์ศรีสงวนงามตามเหตุผล
นิจนิรันดร์ เหมือนมีทรัพย์ประดับตน
ไม่อับจนใช้คติผลิธรรมา
อนิจจา ! กวีเอกผู้เสกสรร
ชุบชีวันพร่ำสอนชนพ้นปัญหา
ร่วมรำลึกมิรู้ร้างสร้างศรัทธา
จารึกค่าชื่อสุนทรขจรไกล
ชื่นกลิ่นกรุ่นชมเพลงกานท์หวานคำภู่
โลกล่วงรู้ซึ้งทางธรรมล้ำสมัย
ติดตรึงตราประพฤติตนพ้นมารใจ
นานเท่าใดชนรู้คิดนิจนิรันดร์
15 มิถุนายน 2548 22:06 น.
ลูกกวาดสีฟ้า
ฟ้าช่างเหงาอ้างว้างกลางคืนหนาว
แต่หมู่ดาวระยับกลับจางหาย
เหมือนฉันอยู่คนเดียวเปลี่ยนใจกาย
เหมือนใกล้ตายไร้คู่มาดูแล
เงาสะท้อนถอนรักเคยปักอก
คล้ายนรกเพราะคนไกลไม่แยแส
หวังเพียงเธอเบิกฟ้าใหม่ไม่เปลี่ยนแปร
มีรักแท้มีดาวล้นบนฟากฟ้า
คงเป็นไปไม่ได้ในคืนนี้
สิ้นความดีเธอเห็นเป็นสิ้นค่า
เมื่อความจริงเธอมีใหม่ไม่หวนมา
จึงรู้ว่าดาวดวงนั้นมันไม่มี
เอื้อมคว้าใจเอื้อมไปไม่เคยถึง
เธอไม่ซึ้งรักสับสนแหลกป่นปี้
ถ้าไม่รักหยุดกระทำอย่างย่ำยี
ปล่อยคนนี้เหลือแต่ใจไร้ดวงดาว
13 มิถุนายน 2548 23:32 น.
ลูกกวาดสีฟ้า
เธอโปรยยิ้มพิมพ์ใจให้ฉันเห็น
อย่างเยือกเย็นเอ่ยถ้อยคำทำสั่นไหว
พูดเรื่องเขาทุกคำอยู่ร่ำไป
ทั้งที่ใจดวงนี้มีเพียงเธอ
หยุดได้ไหมเลิกได้ไหมไม่ต้องบอก
เตือนย้ำตอกการมีกันมั่นเสมอ
อย่าระบายให้คนนี้ที่พร่ำเพ้อ
ต้องเจอะเจอความรักขาดมาบาดใจ
เพราะเป็นเพื่อนเป็นเพียงเสียงข้างหลัง
มิเคยดังเด่นชัดสัมผัสได้
มิตรภาพคือม่านกลางห่างกันไกล
คนคุ้นไปเธอมองข้ามความรักจริง
โปรดช่วยฉันคืนค่าพ้นตราบาป
ลบรอยภาพท้อแท้แพ้ทุกสิ่ง
มีสักคนมอบรักให้พักพิง
มิทอดทิ้งอยู่คู่กันมั่นหัวใจ
13 มิถุนายน 2548 00:02 น.
ลูกกวาดสีฟ้า
เมื่อเขาเลือกเส้นทางใหม่ได้ดีกว่า
ก็จงอย่าต่อรองหรือร้องไห้
เขามิรักยังจะสู้อยู่ทำไม
ก็จงไปจากกันอย่าหันมอง
กลั้นโศกเศร้าเอาไว้หัวใจนี้
พอกันทีคนแบ่งใจให้เป็นสอง
เขาจะเห็นเป็นไร้ค่าน้ำตานอง
รักร่ำร้องตัดไปให้หมดกรรม
เตือนหัวใจเลิกรั้งหวังลมแล้ง
เจ็บทิ่มแทงรู้ดีว่ามันน่าขำ
เก็บเรื่องราวทุกบทสอนจดจำ
คนใจดำไม่ควรรักหรือภักดี
7 มิถุนายน 2548 19:14 น.
ลูกกวาดสีฟ้า
เหมือนสายน้ำไหลไปไม่ย้อนกลับ
ดาวระยับสิ้นแสงแห่งความหวัง
ลมพายุโถมซ้ำหมดกำลัง
ยากหยุดยั้งเรื่องร้ายทำลายใจ
เหมือนอยู่ตรงเหวลึกคืนดึกหนาว
รักยืนยาวเราสองนี้จะมีไหม
ยิ่งนับวันเส้นทางยิ่งห่างไกล
เหงาเกินใครรับรู้กู่เธอมา
เหมือนทะเลมองเห็นเป็นสองซีก
สายใยฉีกขาดลงคงไร้ค่า
หรือต้องรอจนมีที่เยียวยา
เพื่อรักษาหัวใจให้เหมือนเดิม
หน้าส่วนตัว
1952
