17 มกราคม 2550 15:27 น.
วิภาวดี
ได้พบ"ษา" มอง"ษา" สวยสุดเลิศ
"ษา"มาเกิด กลางหว่างใจ พี่สุขสันต์
"ษา"คนเดียว ในหัวใจ พี่มอบพลัน
"ษา"เท่านั้น ทิ้งพี่ไป ไม่เหลียวแล....
16 มกราคม 2550 06:42 น.
วิภาวดี
ณ.ยามนี้ พี่นั่งรอ อยู่ลำพัง
ใจกำลัง อ่อนล้า ลงทุกที
หันซ้ายขวา น้องไม่มา ตามนัดที่
ใจเต้นถี่ มีแต่ลม เป็นเพื่อนกัน
ค่ำคืนนี้ คงต้องเหงา เศร้าเช่นเคย
ไม่เกินเลย ที่เป็นมา ทุกคราครัน
ต้องเริ่มต้น เตือนตน ให้ใจตัน
อย่าเศร้ากัน อีกเลย เฉยเมยดี
ไม่อยากพบ ไม่อยากเจอ น้องที่รัก
เจ้าทำกั๊ก รักทั้งพี่ และคนอื่น
พี่สุดฝืน สุดกล้ำกลืน เลือดปนปื้น
ไม่อยากตื่น ยามเช้า เศร้านักเอย
นี่เกือบเช้า พี่ลุกยืน ไปที่หาด
ผลักมือสาด โดนลม ชมชื่นนัก
ต่อนี้ไป หมดนัด หมดความรัก
ไม่ต้องทัก พี่ขอยืน อย่างลำพัง
มีคำกล่าว อกหัก จึงรักเป็น
ไม่เคยเห็น เคยรู้ เป็นเช่นนี้
คงต้องทน อกตรม รักของพี่
ทุกข์สามปี พอไหม ใจสุดทน
เช้าแล้วนี่ อาทิตย์ สาดแสงอ่อน
หัวใจผ่อน สดชื่น ไม่เหงาเศร้า
รักว่างปล่าว หมดไป จากใจพี่
นับแต่นี้ พี่เปลี่ยนแปลง เป็นคนใหม่
เดินเดินมา คนเดียว หลายสิบเมตร
เห็นดวงเนตร อยู่ตรงหน้า ใช่น้องพี่
มาร้องทัก น้องตามหา เจอที่นี่
เพียงเท่านี้ ใจของพี่ รักเหมือนเดิม...
บทกลอนไทย
14 มกราคม 2550 08:18 น.
วิภาวดี
เหม่อมองฟ้า มองจันทร์ มองอาทิตย์
ทำให้คิด ถึงใคร สักคนหนึ่ง
ที่เคยพึ่ง เคยชิด เคยคำนึง
รักสุดซึ้ง มอบใจ ทั้งชีวี
10 มกราคม 2550 20:21 น.
วิภาวดี
ชีวิตเรา..เศร้าเพียงใด..ใครรู้บ้าง
มิอาจอ้าง..เอ่ยบอกใคร..ให้หมองหมาง
ช่างเปลี่ยวเหงา..เดินโดดเดี่ยว..เปลี่ยวตามทาง
อยากบอกบ้าง..หัวใจเรา..เศร้าจริงจริง
มีเพียงเธอ..ผู้เดียว..ที่เป็นห่วง
วันคืนล่วง..ผันเวียน..เปลี่ยนกี่หน
ฉันทุกข์ท้อ..เดียวดาย..ในกมล
เธอดั่งฝน..โปรยปราย..ให้ฉ่ำทรวง...
มาบัดนี้..แม้ไมตรี..ไม่มีเหลือ
ไฟมอดเชื้อ..ดับสิ้น..ถวิลหา
ความรักจึง..มอดมลาย..ในพริบตา
เธอร้างลา..จากไป..ไม่หันมอง...
ถึงวันนี้..ยังคงเศร้า..เหงาจิตยิ่ง
ไร้อุ่นอิง..คอยซบ..ประกบขวัญ
วันคืนล่วง..ผันผ่าน..ไปตามกาล
ยังสะท้าน..หนาวเหน็บ..เจ็บในทรวง...
เหม่อมองฟ้า..เห็นนางนวล..ชวนถวิล
ยังโบยบิน..เป็นคู่คู่..อยู่เคียงสอง
แต่ตัวเรา..ยังไร้คู่..ที่หมายปอง
น้ำตานอง..เหว่ว้า..มานานปี...
ถึงวันนี้..ชีวิตฉัน..ต้องแกร่งขึ้น
เพื่อหยัดยืน..ต่อไป..ในโลกกว้าง
แม้เดียวดาย..ไร้ผู้ใด..เดินร่วมทาง
ขอก้าวย่าง..สู่จุดหมาย..ที่ปลายฟ้า...
อยากกู่ร้อง..ก้องฟ้า..มหาสมุทร
อยากยื้อยุ๊ด..กาลเวลา..ที่สับสน
อยากมีเธอ..ชิดใกล้..ในกมล
อยากหลุดพ้น..จากความเหงา..ที่เร้าใจ..
ไม่มีเธอ..ฉันได้รู้..ถึงชีวิต
ความถูกผิด..ความเดียวดาย..ความหวั่นไหว
สัจจธรรม..สำรวมไว้..ในจิตใจ
ไม่เห็นตาย..เลยใช่ไหม.." ไม่มีเธอ "...
กุหลาบขาว :ประพันธ์:อนุเคราะห์
9 มกราคม 2550 23:28 น.
วิภาวดี
ชีวิตเราเศร้า ใครเล่า เข้าใจบ้าง
ไม่เคยอ้าง บอกใคร ให้หมองหมาง
เราเดินทาง คนเดียว เที่ยวตามทาง
อยากบอกบ้าง หัวใจเรา เศร้าจริงจริง
หน้าส่วนตัว
636
