30 กันยายน 2547 14:15 น.
วีรยา
ให้อ้อมกอดแห่งรักโอบกอดไว้
ยามอ้อมใจอ่อนล้าหาอกอุ่น
แทนอ้อมแขนอ้อมนี้ที่เคยคุ้น
แทนอ้อมอกที่เคยกรุ่นรักอุ่นไอ
ถึงเวลาแล้วสินะต้องลาจาก
เวลาพรากสองเราอย่าสงสัย
ถึงเวลาแล้วต้องลาต้องจากไกล
คงต้องไปตามคำสั่งของเวลา
คงไม่มีฉันอีกแล้วในวันนี้
คงไม่มีฉันอีกแล้วอย่ามองหา
ให้ที่รักมองไปตรงขอบฟ้า
ฉันคือแสงส่องหล้าของตะวัน
แม้ความมืดปกคลุมจนมืดมิด
ฉันคือแสงศักดิ์สิทธิ์บนฟ้านั่น
แสงแห่งดาวพร่างพราวเพราะผูกพัน
ยามหลับตายามหลับฝันยังพบเจอ
30 กันยายน 2547 14:14 น.
วีรยา
ดับทุกข์ที่ต้นเหตุ
ดับกิเลศทุกดับสิ้น
ทั่วฟ้าทั่วแดนดิน
ทั่วทุกถิ่นทั่วทุกทาง
เป็นทุกข์เพราะยึดมั่น
เพราะผูกพันไม่ปล่อยวาง
ไม่เห็นทางสายกลาง
ไม่กระจ่างในความจริง
ทุกข์สุขไปตามกรรม
บาปบุญย้ำนำทุกสิ่ง
ธรรมะที่พึ่งพิง
ประเสริฐยิ่งกว่าสิ่งใด
ทุกสิ่งย่อมแปรเปลี่ยน
ย่อมหมุนเวียนเปลี่ยนแปลงไป
หรือใครหยุดยั้งได้
หรือมีใครไม่เปลี่ยนแปลง
28 กันยายน 2547 12:51 น.
วีรยา
รอยยิ้มและหยาดน้ำตา
ยามดอกโศกหยอกล้อกับดอกรัก
ได้รู้จักดอกท้อมารอหา
ยามรอยยิ้มล้อหยอกกับน้ำตา
ได้รู้ว่ารักเข้ามาอยู่กลางใจ
ยามลมหนาวพัดผ่านมาแตะฝัน
ไม่นึกหวั่นรักโอบอุ้มอบอุ่นได้
แต่พอรักกลับร้างเหินห่างไกล
กลับหนาวเหน็บเจ็บข้างในจนใจท้อ
ยามได้ยินเสียงเรียกร้องรักร้องเรียก
ยามเสียงเพรียกแห่งรักมาร้องขอ
จงเดินตามเสียงแห่งรักแค่นั้นพอ
แม้ต้องรอต้องเจ็บต้องกล้าทน
28 กันยายน 2547 12:48 น.
วีรยา
รักแรก-แรกรัก
อารมณ์ครั้งแรกรัก
แรกรู้จักแรกทักทาย
แรกเห็นเป็นเขินอาย
ใจวุ่นวายแรกพบเจอ
อารมณ์ของรักแรก
รู้สึกแปลกแรกละเมอ
เก็บไปฝันพร่ำเพ้อ
คำเพ้อเจ้ออยู่มิวาย
อารมณ์ครั้งแรกรัก
ประหลาดนักทั้งใจกาย
ว้าวุ่นกระสับกระส่าย
ทุกลมหายใจคือเธอ
รักแรกยังจดจำ
ตราตรึงย้ำอยู่เสมอ
ทุกวันฉันยังเผลอ
แอบพบเจอเธอในใจ
28 กันยายน 2547 12:32 น.
วีรยา
แด่ทุกคนที่คิดจะมีรัก
(บางสิ่งที่เชื่อมโยงระหว่างฟ้ากับดิน)
ระยะทางระหว่างเรานั้นไกลนัก
อุปสรรคระหว่างเรายิ่งหลากหลาย
แต่ความรักระหว่างเรายังมากมาย
สิ่งสุดท้ายระหว่างเราก็คือรัก
เป็นเช่นนี้เพราะความรักนั้นครองโลก
ได้รู้โศกได้รู้สุขได้รู้จัก
รสชาติแห่งความฉ่ำหวานชื่นบานนัก
ร่วมกันตักตวงความฝันชั่ววันคืน
รักประคองโลกทั้งโลกไม่จบสิ้น
ทั้งแผ่นดินถึงแผ่นฟ้าไม่อาจฝืน
ทั้งยามหลับอบอุ่นรักถึงยามตื่น
ยังหวานชื่นยามขมขื่นไปพร้อมกัน
โลกใบนี้ยังอยู่ได้เพราะความรัก
ได้ประจักษ์พักใจให้สุขสันต์
เป็นสากลทุกเชื้อชาติทุกชนชั้น
กำแพงใดมาขวางกั้นนั้นไม่มี
เป็นเช่นนั้นเพราะรักคือความรู้สึก
อันล้ำลึกสุขล้นไปทุกที่
รักไม่เคยตอกย้ำความจนมี
คือเสรีไม่บังคับไม่ครอบครอง
รักไม่ต้องมีเวลามาจำกัด
ไม่ผูกมัดใช้วัตถุมาสนอง
รู้คุณค่าไม่ตีตราไม่จับจอง
ไม่เรียกร้องให้อภัยและอดทน
รักแท้นั้นย่อมไม่มีเงื่อนไข
รักด้วยใจบริสุทธิ์ไม่หวังผล
เสียสละด้วยหัวใจรักเปี่ยมล้น
แด่ทุกคนที่คิดจะมีรัก
หน้าส่วนตัว
829
