4 ธันวาคม 2547 21:27 น.
วีรยา
ซับน้ำตาให้นะ...ที่รัก
กว่าที่เธอจะรู้จักกับรักแท้
ต้องฝ่าฟันความสับสนคนปรวนแปร
จนพ่ายแพ้ความอ่อนแอภายในใจ
เช็ดน้ำตาให้นะ..ที่รัก
วางใจเธอพิงพักใจฉันไว้
ให้ใจเธอได้ซึมซับความห่วงใย
เพื่อละลาย ความหวั่นไหว กับน้ำตา
เช็ดน้ำตา ให้หมดนะ..ที่รัก
ล้มตัวลงบนตัก พักเหนื่อยล้า
เพียงเพราะรัก ที่ฉันมี เสมอมา
ไม่อาจหวัง..จะเยียวยา หัวใจเธอ
4 ธันวาคม 2547 21:06 น.
วีรยา
หลายคนที่ได้อ่านงานพระราชนิพนธ์นี้ น้ำตาไหล ด้วยสำนึกในพระมหากรุณาธิคุณของทั้งสองพระองค์
ขอพระองค์จงทรงพระเจริญยิ่งยืนนาน
ทรงเป็นมิ่งขวัญกำลังใจ แก่ข้าพระพุทธเจ้าเสมอมา
ฉันเดินตามรอยเท้าอันรวดเร็วของพ่อโดยไม่หยุด
ผ่านเข้าไปในป่าใหญ่ น่ากลัว ทึบ
แผ่ไปโดยไม่มีสิ้นสุด มืด และกว้าง
มีต้นไม้ใหญ่เหมือนหอคอยที่เข้มแข็ง
พ่อจ๋า...ลูกหิวจะตายอยู่แล้วและเหนื่อยด้วย
ดูซิจ๊ะ.. เลือดไหลออกมาจากเท้าทั้งสองที่บาดเจ็บของลูก
ลูกกลัวงู เสือ และหมาป่า
พ่อจ๋า..เราจะถึงจุดหมายปลายทางไหม
พ่อเห็นแล้วว่า หนามตำเนื้ออ่อนๆของเจ้า
เลือดของเจ้า เปรียบดังทับทิมบนใบหญ้าใกล้น้ำ
น้ำตาของเจ้า ที่ไหลต้องพุ่มไม้สีเขียว
เปรียบดั่งเพชรมรกต ที่แสดงความงามเต็มที่
ลูกเอ๋ย..ในโลกนี้ไม่มีที่ไหนดอกที่มีความรื่นรมย์
และความสบายสำหรับเจ้า
ทางของเรามิได้ปูด้วยดอกไม้สวยๆ
จงไปเถิด แม้ว่ามันจะเป็นสิ่งที่บีบคั้นหัวใจเจ้า
เพื่อมนุษยชาติ จงอย่าละความกล้า
เมื่อเผชิญกับความทุกข์ ให้อดทนและสุขุม
และจงมีความสุข ที่ได้ยึดอุดมการณ์ที่มีค่า
ไปเถิด...
ถ้าเจ้าต้องการ
เดินตามรอยเท้าพ่อ
เป็นบุญของอาณาประชาราษฎร์ที่ได้เกิดบนผืนแผ่นดินของพระองค์
4 ธันวาคม 2547 20:49 น.
วีรยา
ลานบันไดทอดไกลสู่ปลายฟ้า
ปลายปากกาบรรจงจดจากปลายฝัน
ความทรงจำยังแจ่มชัดอยู่เช่นนั้น
งามทุกเมื่อเชื่อวัน ณ ความคิด
ห้วงคำนึงหมื่นล้านความคิดถึง
รอยคำนึงลึกซึ้งตรึงดวงจิต
การเดินทางจากชีวิตถึงชีวิต
ฟ้าลิขิตสองเราต้องพบเจอ
เพื่อรอยยิ้มจากวันนี้ถึงวันหน้า
รอยปากกายังแจ่มชัดอยู่เสมอ
ความทรงจำความคิดถึงซึ้งละเมอ
ภาพของเธอยังชัดเจนอยู่กลางใจ
....ฉันรอคอยรอคอยและรอคอย
แม้มีเหงามีหงอย..ก็ทนได้
ยังมองฟ้าอย่างมีฝันอยู่เรื่อยไป
จะวันนี้..จะวันไหน ยังมีเธอ
การรอคอย 2
การรอคอยเปลี่ยนแปลงเป็นค้นหา
เมื่อเวลา..โอบประคองจนมาถึง
ปลายปากกาจากปลายฝันหวั่นคำนึง
ยังลึกซึ้งตอกสลักอยู่เช่นนั้น
และจนแล้ว..จนเล่า การค้นหา
จึงอ่อนล้ากับน้ำตาในปลายฝัน
การเดินทางสู่ปลายฟ้าเกินรำพัน
ทางที่ทอดถูกปิดกั้น..ไม่พบเธอ
สัททุลวิกกีฬิตคำฉันท์
ดวงเดือนเด่นจะสว่างและจะสงบ
ความงามจะปรากฎ ณ จันทร์
ภาพฝันในหฤทัยคนึงอุระจะพบ
ดารากระซิบบอก ณ ใจ
24 พฤศจิกายน 2547 19:08 น.
วีรยา
ลานบันไดทอดไกลสู่ปลายฟ้า
ปลายปากกาบรรจงจดจากปลายฝัน
ความทรงจำยังแจ่มชัดอยู่เช่นนั้น
งามทุกเมื่อเชื่อวัน ณ ความคิด
ห้วงคำนึงหมื่นล้านความคิดถึง
รอยคำนึงลึกซึ้งตรึงดวงจิต
การเดินทางจากชีวิตถึงชีวิต
ฟ้าลิขิตสองเราต้องพบเจอ
เพื่อรอยยิ้มจากวันนี้ถึงวันหน้า
รอยปากกายังแจ่มชัดอยู่เสมอ
ความทรงจำความคิดถึงซึ้งละเมอ
ภาพของเธอยังชัดเจนอยู่กลางใจ
....ฉันรอคอยรอคอยและรอคอย
แม้มีเหงามีหงอย..ก็ทนได้
ยังมองฟ้าอย่างมีฝันอยู่เรื่อยไป
จะวันนี้..จะวันไหน ยังมีเธอ
21 พฤศจิกายน 2547 17:18 น.
วีรยา
รอยเท้าบนผืนทราย
คลื่นซัดหายกลืนผืนดิน
ร่องรอยบนแผ่นหิน
คลื่นซัดสาดจนไร้รอย
ความฝันอันลางเลือน
กลับมาเยือนการรอคอย
ความคิดที่เลื่อนลอย
ค่อยค่อยย้อนเข้าเรื่องราว
ฤดูกาลหมุนเวียน
ลมฝนเปลี่ยนเป็นลมหนาว
ใบไม้เคยร่วงพราว
กลับผลิยอดอ่อนละมุน
ดอกไม้จากวันวาน
จึงเบ่งบานหวานอบอุ่น
ต้นหล้าที่เคยคุ้น
จึงเติบโตจนเติมเต็ม
หน้าส่วนตัว
1018
