30 สิงหาคม 2550 13:46 น.
ว่าที่กวี
บ่ายของวันเหงา-เหงา...หลังจากสายฝนผ่านไป
ผีเสื้อพาปีกที่แหว่งโหว่บินมาเกาะบนกำแพง
หากฉันคุยกับมันได้
ฉันก็คงถามมันว่า..."ไปโดนอะไรมา"
แต่เป็นเพราะเราคุยกันคนละภาษา
ฉันเลยได้แต่แอบห่วงมันอยู่ไกล-ไกล
ตรงริมทางเดิน
กุหลาบช่อหนึ่งถูกทิ้งไว้อย่างไม่แยแส
เป็นเพราะความผิดของเขา
หรือเพราะอารมณ์ของเธอ
ฉันก็มิอาจเข้าใจได้
เด็กน้อยคนหนึ่ง
ตรงเข้ามาดึงมือฉัน
แล้วชี้ชวนให้ดูรุ้งกินน้ำ
แก้มของเธอเปี่ยมด้วยรอยยิ้มสดใส
นกฝูงใหญ่
กำลังบินตัดฟ้า...กลับไปหารังนอน
หลังจากหากินกันอิ่มหนำสำราญดี
อย่างน้อยฉันก็ได้รู้ว่า
โลกนี้ยังคงสดใส...และเต็มไปด้วยความรัก
หากเพียงเราตั้งใจมองให้เห็นมัน
23 สิงหาคม 2550 18:59 น.
ว่าที่กวี
คืนนี้อยากให้ฟ้าเมา
ชวนพระจันทร์ดื่มเหล้ากับฉัน
ไม่ต้องเศร้า...เพราะยังมีเราอยู่ด้วยกัน
ใต้แสงดาวดื่มน้ำจันฑ์สำราญใจ
สายลมเย็นโชยพัดเบา-เบา
ก็คงพอจะคลายเหงาลงไปได้
ถึงแม้ดื่มเพียงลำพัง...ไร้คนข้างกาย
ก็ยังให้รู้สึกอุ่นใจขึ้นมา
คืนนี้อยากให้ฟ้าเมา
มาเลยจันทร์มาดื่มเหล้ากับฉันดีกว่า
ดื่มเพื่อลืมความทุกข์ใจ...ดื่มให้สบายอุรา
พรุ่งนี้ฟ้าใหม่ตื่นลืมตา...แล้วค่อยว่ากันอีกที
โลกนี้ช่างโหดร้าย
หายากซึ่งใคร...ที่จะเข้าใจฉันคนนี้
คงมีแต่จันทร์กับดาว...ที่ยังเข้าใจฉันดี
และอีกหนึ่งคือเหล้าที่มี...ที่ยังอยู่เป็นเพื่อนกัน
คืนนี้อยากให้ฟ้าเมา
ขอเชิญจันทร์ชวนดาวมาดื่มเหล้าหอมหวาน
หรีดหริ่งเรไรช่วยขับกล่อมในค่ำคืนที่ยาวนาน
เป็นคื่นค่ำของความสำราญ...
...เมื่อร่วมดื่มกับจันทร์และดาว
6 สิงหาคม 2550 14:16 น.
ว่าที่กวี
ต้องเจียมใจเอาไว้...กับการรักใครสักคน
มันเจ็บปวดเหลือล้น...ฉันรักคนมีเจ้าของ
แต่ระหว่างเรายังคงช่วยกันประคับประคอง
ถึงเธออยู่กับใคร...แต่ใจฉันขอครอบครองเธอ
ในทุก-ทุกวันที่เรานั้นได้พูดคุย
ใจฉันก็ลุยให้ไปเต็มที่เสมอ
ก็ใจมันหวังไว้...สักวันเราคงได้พบเจอ
แล้วจะประกาศให้ใคร-ใครได้รู้...
...ว่าฉันรักเธอมากเท่าไร
เธอยังรักกันกับเขา...ฉันก็ยินดี
แต่ใจที่มี...ฉันยกให้เธอหมดทั้งใจนี้...ฉันทำได้
และขอบอกไว้เลยว่า...ไม่ได้เหลือเก็บไว้เผื่อใคร
จะรักให้หมดใจ...จนถึงวันที่เธอไม่ต้องการ
ตั้งแต่วันนั้นจนถึงนาทีนี้
ก็ยกให้เธอทั้งหมดที่มี...ใจของฉัน
ถึงแม้ใครจะมองว่าไม่ดี...ก็ไม่เคยคิดว่ากัน
แม้เป็นได้แค่ฝันก็ยังดีใจที่ได้รักเธอ
2 สิงหาคม 2550 01:51 น.
ว่าที่กวี
ฟ้าเงียบเหงา
ดวงดาวเร้นลี้หลบหาย
เมฆดำครอบคลุม...
...พร่างพรมหยาดฝนโปรยปราย
หยดลงมาเป็นสาย...เหมือนน้ำตา
เคียวเดือนมืดดับ
ภายในอกยังคงแน่นคับหนักหนา
ตั้งแต่วันที่เธอจากไป...มิได้เอ่ยลา
ใจยังคงมีหนึ่งคำถามว่า..."เพราะเหตุใด"
สายลมไม่กระดิก
ยินเพียงเบา-เบาของเสียงกระซิก...ร้องไห้
หยาดน้ำตาที่ค่อย-ค่อยร่วงรินหลั่งมาจากใจ
ยังคงเปี่ยมด้วยความหมาย...คิดถึงเธอ
ดวงดาวเลือนหาย
แต่ฉันยังมีเธออยู่ในใจเสมอ
ต่อจากนี้คงต้องทำใจ...
...ให้ยังคงอยู่ได้...กับความเศร้าและฝันละเมอ
ที่เคยหวังว่าจะได้พบเจอ...
...ก็ค่อย-ค่อยลบเลือนไปจากใจ
หน้าส่วนตัว
907
