คำถามเดียว

ว่าที่กวี

 เมื่อก่อน...โทรหาทุกวันเพื่อบอกว่า...คิดถึง
 
 เดี๋ยวนี้...เดือนนึง...กว่าจะนึกอยากคุยกะกูสักหน
 
เมื่อก่อน...เจอเพื่อนมากมายแค่ไหน...แนะนำให้กูรู้จักทุกคน 
 
 เดี๋ยวนี้...แค่กูบอกว่าคนนั้นน่าสน...มึงลากเสียงถามว่า"มีปัญหาอาราย"
 
เมื่อก่อน...แทบไม่ต้องบอก...จัดให้ทุกอย่าง 
 
 เดี๋ยวนี้...กูแหกปากสั่ง...ยังไม่มีให้
 
เมื่อก่อน...ทำทุกสิ่งทุกอย่าง...เพื่อเอาใจ 
 
 เดี๋ยวนี้..."มึงช่วยไปอยู่ไกล-ไกลตีนได้มั้ย...น่ารำคาญ" 
 
เมื่อก่อน...อยากกินอะไร...จัดให้อย่างที่บอก 
 
 เดี๋ยวนี้...แค่กูอ้าปากหรอก...วัยรุ่นตะคอก"มึงอย่าเอาแต่ผลาญ"
 
เมื่อก่อน...นั่งกอดนอนกอดกันได้...เป็นนานสองนาน 
 
 เดี๋ยวนี้...แค่ยุงบินผ่าน...เล่นตบกูซะกระเด็น
 
เมื่อก่อน...อยากไปเที่ยว..."ถึงไหนถึงกัน" 
 
 เดี๋ยวนี้...ซ้อนมอไซด์สักวัน...ยังไม่มีให้เห็น
 
เมื่อก่อน...อากาศร้อน-ร้อนก็รีบหามาป้อน...น้ำแข็งไสเย็น-เย็น 
 
 เดี๋ยวนี้...ใช้เป็นแค่คำว่า..."หาแดกเอาเอง"
 
เมื่อก่อน...ค่ำ-ค่ำชวนกันไปกินน้ำชา 
 
 เดี๋ยวนี้...พอกูง่วงล่ะ...แม่งรีบทำตัวกระฉับกระเฉง
 
เมื่อก่อน...ให้ได้เต็มที่...อืมใจนักเลง 
 
 เดี๋ยวนี้..."เออมึงเก่ง...หาเอาเองก็แล้วกัน"

...

อนาถแท้หนอชีวิตกู
 
ทำไมไม่รู้ต้องมาเจอกับจุดพลิกผัน
 
คอยเฝ้าแต่ถามใจตัวเองอยู่ทุกวัน
 
เพียงแค่หนึ่งคำถามนั้น "เมื่อไหร่จะตายซะที"