7 เมษายน 2548 21:14 น.
สร้อยอินทนิล
ห า ก เ ห นื่ อ ย นั ก จ ง พั ก ล ง ที่ ต ร ง นี้
ที่ ที่ มี ค ว า ม เ ข้ า ใ จ ใ ห้ เ ส ม อ
ที่ ที่ มี รั ก จ ริ ง ใ จ ไ ว้ ร อ เ ธ อ
ค ง เ ส ม อ เ พื่ อ เ ธ อ ต ล อ ด ไ ป
ข อ ส่ ง เ พ ล ง ฝ า ก ไ ป สู่ ใจ พี่
ป่ า น ฉ ะ นี้ ค น ดี อ ยู่ ที่ ไ ห น
ป่ า น ฉ ะ นี้ ตั ว พี่ ทำ อ ะ ไ ร
ป่ า น ฉ ะ นี้ ค ง เ ป ลี่ ย ว ใ จ ไ ร้ คู่ อิ ง
ณ คืนค่ำ มืดมน อนธกาล
เสียงขับขาน เสนาะอยู่ เป็นผู้หญิง
ช่างวังเวง เพลงเศร้า เหงาเสียจริง
ยิ่งสดับ รับรส บททำนอง
คงเปลี่ยวเปล่า โศกา อาลัยรัก
ถูกหาญหัก ครวญเพลง บรรเลงร้อง
ฟังเสียงขลุ่ย แว่วมา น้ำตานอง
ท่วงทำนอง โหยหวน รัญจวนใจ................
31 มกราคม 2548 10:32 น.
สร้อยอินทนิล
ฉันเคยได้ยินมาว่า กวีนั้นมักจะมีอารมณ์อันอ่อนไหว
ฉันไม่ใช่กวี
อาจเป็นเพียงคนธรรมดาคนหนึ่งที่ชื่นชอบในบทกวี
แต่เหตุใดกันหนอ
อารมณ์ของฉันจึงอ่อนไหวได้ถึงเพียงนี้
ฉันเพิ่งจะรู้ตัวว่า
ฉันสามารถที่จะหลั่งน้ำตาได้โดยง่าย
เพียงแค่ใบไม้แห้งหนึ่งใบร่วงหล่นจากกิ่งก้าน
และฉันสามารถที่จะยิ้ม
ให้กับดอกหญ้าที่กำลังปลิวไสวไปตามแรงลม
ราวกับว่าดอกหญ้าเหล่านั้นกำลังเริงระบำ
เหตุใดกันเล่าตัวฉันจึงมีอาการเช่นนี้
และกับการที่ฉันชอบมอง ดาว เดือน ตะวัน เล่า
ฉันจะเศร้าทุกครั้งที่พบว่าในราตรีหนึ่ง
ดวงจันทร์ หรือ ดวงดาว ได้ห่างหายไปจากฟากฟ้า
หรือในยามย่ำสนธยา
ที่ดวงตะวันกำลังจะพ่ายลาทิวากาล
กระนั้นฉันก็ยังเฝ้าคอยการกลับมาของราตรีและทิวา
พร้อมทั้งสหายแห่งท้องฟ้า
และเฝ้าชื่นชมอยู่ไม่เสื่อมคลาย
ฉันเฝ้าครุ่นคิดหาคำตอบให้กับตัวเอง
ว่าอารมณ์เหล่านี้เกิดขึ้นกับฉันได้อย่างไร
แต่จนบัดนี้
ฉันยังไม่สามารถจะตอบคำถามนี้ได้
แต่ฉันก็ยังหวังและรอคอยที่จะพบกับ
คำตอบนั้น
หน้าส่วนตัว
690
