16 เมษายน 2548 14:07 น.
สิงห์ สิงหราช
๑เชิญมาเถิดภารดรถ้าเหว่ว้า
ลองบ่ายหน้ามุ่งสู่ประตูใหม่
เลือดที่หลั่งถั่งโถมโลมลงไทย
ดั่งหยิกเล็บก็เจ็บในถึงเนื้อนั่น
๒ถ้าลองจ้องมองไปในสองตา
จะพบความปวดปร่าทุกไหวหวั่น
ถ้าลองมองจ้องไปในเนื้อนั่น
จะพบความเงียบงันในหัวใจ
๓เสียงไก่โก่งคอขันทุกวันเช้า
เคยบอกทุกเรื่องราวของวันใหม่
ทุกวานวันรอยยิ้มยังพิมพ์ใจ
แต่วันนี้ขโมยไหนมาไล่ชิง
๔น้ำในตาหลั่งมาท่วมหัวอก
หวาดวิตกตระหนกใจในทุกสิ่ง
อุ่นในเรือนมิอาจได้ไออุ่นอิง
หรือนี่คือทุกสิ่งที่หมายใจ
๕มีตำนานเล่าขานมานานอยู่
ของนักสู้ผู้หมายแผ่นดินใหม่
ล้วนปลดแอกแยกทาสให้เป็นไท
โดยไม่เคยเข่นฆ่าใจประชาชน
๖มิใช่การต่อสู้อันองอาจ
ช่างสุดแสนเขลาขลาดประหลาดล้น
เพราะเลือดที่ตกนองต้องมณฑล
คือเลือดผู้ทุกข์ทนใช่คนพาล
๗หยุดเถิดภารดรถ้าว้าเหว่
ทั้งทั่วแถวแนวทะเลที่เห่ผ่าน
เริ่มจะทุกข์จนเกินทนทรมาน
เพราะน้ำมือลูกหลานหรือมารร้าย
พระเสาร์ที่ ๑๖ เมษายน ๒๕๔๘
...
...นับจากวันนั้นจนวันนี้มีแต่สูญเสีย......
14 กรกฎาคม 2547 18:07 น.
สิงห์ สิงหราช
เจ้าจะอยู่กาลใดในโลกหล้า
ปรารถนาไม่เคยมีคำถาม
เจ้าจะงดในดวงจิตเจ้าจะงาม
เป็นนิยามรักแท้จากหัวใจ
มิใช่แค่ยินดีที่มีเจ้า
แต่เป็นความเพริศพราวที่ฝันใฝ่
จะรอเจ้าทุกภพทุกกาลใจ
จะรักเจ้ายอดหทัย ทั้งชีวี
กาลนี้มาได้พบประสพรัก
ก็ชื่นชุ่มใจนักในรักนี้
แม้เวลาแห่งรักนั้นจักมี
เพียงเท่าที่พรหมท่านลิขิตมา
ขอบคุณองค์พรพรหมจ้าวทั้งดวงจิต
ขีดลิขิตดั่งชีวิตปรารถนา
แม้ท่านพรากจากก่อนใจอยากจรลา
ยังขอบคุณ โชคชะตาพาพบเธอ.
หมดสิ้นชาติวาสนาในครานี้
ดวงฤดีพี่จะคอยเจ้าเสมอ
ผืนภพใหม่ตั้งหทัยต้องได้เจอ
เพียงหนึ่งเดียวคือเธอนิรันดร
พระพุธที่ ๑๔ กรกฏาค์ ๒๕๔๗...๑๗.๓๘ นาฬิกา
10 กรกฎาคม 2547 18:33 น.
สิงห์ สิงหราช
บทกลอนไพเราะและงามใจ
ยามครุ่นคิดถึงใครให้ใจอุ่น
ยามฝากถ้อยร้อยวจีละไมละมุน
ช่างอบอุ่น ด้วยรักจักงดงาม
คิดถึงใครคนหนึ่งคิดถึงมาก
ยามไกลจากได้แต่ฝากดาวไปถาม
ว่ารู้ไหมดวงใจใครไหวหวามวาม
ยามเห็นจันทร์ดวงงามหวามใจคอย...
เดือนจะดับลับไปในความมืด
ดาวจะชืดจืดแสงแห่งหิ่งห้อย
ทิวาจะลาดับไปลับลอย
แต่ดวงใจ น้อยน้อยยังเหมือนเดิม
สื่อถึงคน อยู่ไกลใจแสนรัก
ยังแน่นักรักหวาน นานยิ่งเพิ่ม
แม้ดวงใจดวงนี้จะดวงเดิม
แต่เพิ่มเติมทุกวัน ไม่ปันใคร
คิดนะคิด คิดถึง ใจจะขาด
ทั้งที่ใจไหวหวาดและหวาดไหว
ยังสู้ข่มเก็บอารมณ์ที่ขมใจ
เพราะมั่นในรักนั้นไม่ผันแปร
รู้เถิดว่าอารมณ์นั้นข่มยาก
ยังคิดอยากคิดข่มอารมณ์แน่
เพราะหมายใจถึงคนไกลไม่เปลี่ยนแปร
เพราะรักแท้ รักแน่ แม้ถูกลืม
พระเสาร์ที่ ๑๐ กรกฏาค์ ๔๗...๑๘.๐๕ นาฬิกา
6 กรกฎาคม 2547 20:01 น.
สิงห์ สิงหราช
ยังจำมั่น...วันที่เคยล้มลง
คุณยังคง...เคียงใกล้ให้ได้เห็น
วันที่ใจทั้งดวงซ่านกระเซ็น
น้ำตาเคย ร่วงกระเด็น เต็มหัวใจ
ทุกทุกวัน เวลา ที่ผ่านมา
คุณคือคนมากมีค่ากว่าใครไหน
จงรู้เถิด คุณคนดีในดวงใจ
ถึงผมเจ็บ เจียนตายไปไม่ทิ้งคุณ
ความรู้สึกทุกข์ที่คุณมิคิดบอก
สิ่งที่คุณแสดงออกให้ใจอุ่น
สิ่งที่คุณเก็บไว้ทั้งใจคุณ
ผมรู้สึกเอมอิ่มอุ่นได้อย่างไร...
ความห่วงใยมีวันใดใจคุณหยุด
คุณมีวันสิ้นสุดบ้างหนือไม่
สำหรับผม คุณมิเคยมีวันใด
ที่ไม่อยู่เคียงใกล้ยามใจตรม
แค่เพียงคำ อยากขอบคุณคุณคนดี
ยังยากมี คำใดมอบ ให้เหมาะสม
ให้ถึงซึ้ง ที่ตรึงใจ ในกมล
แด่คุณคน คนเดียว แสนดี.
วันที่ทุกข์ท้อทับน้ำตาหลั่ง
ภาพคุณยังยืนอยู่ ณ.ที่นี่
ตรงที่คุณมอบแต่ปรารถนาดี
ขอบคุณน่ะคุณคนดี...มิมีเลือน
ตื่นนอนมาตอนยามสอง
เห็นคุณนั่งน้ำตานองน้ำตาเปื้อน
ผมปร่าปวดรวดร้าวใจเหมือนใครเฉือน
เห็นคุณเบือน หน้าหนี ว่าอย่ามอง
เมื่อคุณคนดีคนเดียวทั้งชีวิต
คนที่ผมบูชิต มาหม่นหมอง
อยากช่วยผ่อน ทุกข์ที่เร้าน้ำตานอง
ถึงจะต้องแลกด้วยทั้งชีวี
อย่าร้องไห้...
คนอยู่ไกล คุณรู้ไหม ใจผมห่วง
คุณคนดีรู้เถิดทั้งฤดีดวง
อุปสรรคทั้งปวง...อย่าห่วงคุณ
หน้าส่วนตัว
1761
