โคลง ๔ สุภาพ-ภูทอก บึงกาฬ

สุริยันต์ จันทราทิตย์

     ๏ ภูทอกแถนทอกทิ้ง...เถื่อนทาง

ยืนหยัดยิ่งยงกลาง......โลกหล้า

เทวาวิจิตรวาง............วิเศษแท้นอ

เมืองแมนแม่นแดนฟ้า....ชลอไว้เวนดิน

     ๏ เสกศิลป์ชิ้นเอกอ้าง...อวดตา

งามพระปฏิมา...........อ่อนช้อย

งามระเบียงคดผา.......รายรอบ

งามพุทธวิหารน้อย......สลักล้วนโขดเขิน

     ๏ จำเริญเพลินเถื่อนถ้ำ....ทิพย์ทอง

จำรัสล้วนเรืองรอง.....เลิศล้ำ

วนพฤกษ์เนืองนอง.....เนาแน่น

กึ่งกึ่งกลายสวรรค์ก้ำ.....กอบพื้นปฐพี

     ๏ ธรณีนี่นี้.....เป็นพยาน

อานิสงส์จาริกสถาน.....ดุ่มดั้น

โปรดรับกิจปุณยทาน.....เทอญแม่

ไกลกู่ฟากฟ้ากั้น.....กอปรแล้วการกุศล

     ๏ เรียมยลชะเวิกว้าง.....เวิ้งผา

เดินระเบียงคดพา.....คลื่นไส้

ขาแข้งขัดแข็งขา.....เขินขัดขวยอ่อน

นิ่งนึกหน้านุชให้.....สตินี้คืนคง๚๛