8 กุมภาพันธ์ 2548 17:46 น.
ส้มเกลี้ยง
ลาลมหนาวดอกรักขาวก็พราวพร่าง
ตามรายทางทุกแห่งหนคนได้เห็น
เคยหัดผูกร้อยรวงพวงมาลัยเป็น
เด็กเคยเล่นแม่เคยสอนตอนเยาวว์วัย
จัดร้อยเรียงงามงดดอกสดอยู่
ทำเป็นพู่ระย้าร้อยห้อยข้อแขน
แต่งพุ่มพานไหว้เทพไท้ทุกด้าวแดน
หลับสุดแสนสบายใจไร้ภัยพาน
๘ กุมภาพันธ์ ๒๕๔๘
8 กุมภาพันธ์ 2548 08:47 น.
ส้มเกลี้ยง
อย่าลืมอย่าเลือนเลย
รักเคยผลิดอกออกก้าน
ก่อกิ่งเกาะกลุ่มขาวสะอาง
เบ่งบานขานรับแรกอรุณ
อย่าลืมอย่าเลือนเลย
รักเคยเอ่ยจากคำคน
เบ่งบานสะพรั่งในใจชน
ทุกแห่งหนประดับรักสลักใจ
๗ กุมภาพันธ์ ๒๕๔๘
7 กุมภาพันธ์ 2548 23:59 น.
ส้มเกลี้ยง
จากวันที่เธอเปลี่ยนไป
ในใจฉันเริ่มอ่อนแอ
เธอมีใครใครโดยไม่เหลียวแล
เหมือนโดนรังแกอยู่ร่ำไป
ต้องอยู่อย่างคนชอกช้ำ
เจ็บระกำช้ำนักรักร้าว
ทุกวันปั้นยิ้มไว้ให้ทุเลา
กลับยิ่งปวดรวดร้าวระทม
เป็นหุ่นปูนปั้นหน้ายิ้ม
ใจจริงสุดแสนขื่นขม
มองเธอทีไรใจระทม
ได้แต่ก้มหลบเร้นในหลืบใจ
.........เป็นเสียอย่างนั้น.....
๗ กุมภาพันธ์ ๒๕๔๘
7 กุมภาพันธ์ 2548 08:35 น.
ส้มเกลี้ยง
รักนี้เขียนไว้ที่ผืนฟ้า
บอกรักเธอทุกคราที่มองเห็น
ฟ้ากว้างอย่างไรเท่าใจให้เป็น
ไม่เคยเร้นหลีกลี้หนีเธอไป
ฉันขอฝากใจไว้กลางฟ้า
ยามเธออ่อนล้าอย่าลืมเลีอน
ทุกคราฟ้ากว้างจะคอยเตือน
ทุกปีเดือนความเป็นเพื่อนไม่เปลี่ยนไป
๗ กุมภาพันธ์ ๒๕๔๘
30 มกราคม 2548 09:11 น.
ส้มเกลี้ยง
ราตรีคลี่คลุมเวิ้งฟ้า
แสนดวงดาราสาดส่อง
หมู่แมลงครวญคร่ำทำนอง
หอมกลิ่นของแมกไม้ได้ชื่นใจ
ค่ำคืนคราใดใจเหงา
มีเพียงเราใต้เงาไม้ใหญ่
ค่ำคืนขื่นขมตรมใจ
ไร้คนไร้ใจไร้กำลัง
กลบกลืนคืนสู่มืดมิด
หันหลังให้ชีวิต ณ หนหลัง
วันรุ่งโรจน์โรยร่วงสู่รวงรัง
รอยยิ้มพลันลับเลือนลางกลางหมอกมัว
แม้นมีชีวิตแต่ไร้ใจ
แม้นมีใครใครแต่ไร้มิตร
แม้นมีคนชื่นชมแต่ตรมจิต
แม้นไม่ผิดกลับแปดเปื้อนสะเทือนใจ
คงเหลือแต่เราในเงามืด
ในทุกคืนอันจืดชืดของชีวิต
ตระหนักไว้ในทุกขณะจิต
ครุ่นคิดทุกคืนวันพลันเข้าใจ
จะมองหาอันใดในโลกนี้
ไม่มีให้เห็นได้ดังใจฝัน
คงต้องจุดไฟจ้องส่องทุกวัน
ดับไฟอันรุกเร้าเผาดวงใจ....
หน้าส่วนตัว
953
