2 มีนาคม 2548 14:49 น.
หนอนสายตายาว
มีนัดที่สิบเอ็ดโมงต้องตรงเผง
แว่วเสียงเพลงโทร.ดังฟังชัดแจ้ง
รู้แก่ใจใครเรียกมาพาระแวง
จิตนึกแช่งมาเลื่อนนัด...ซัดให้ตาย
บอกมาว่า รับไม่ทันกลางวันแน่
คงได้แค่ช้าสักนิดติดเกือบบ่าย
นี่ก็รีบแทบชักจักวางวาย
ตามสบายไม่ต้องมา...ลากันที
เตรียมพู่กันหมึกจีนลงขีดเขียน
เอ๊ะ...เราเพียรขยันยิ่งจริงหรือนี่
แค่ระงับซับอารมณ์ข่มชีวี
ต้องไม่มี...โมหะ...ชนะใจ
ไม่ทันเขียนเรียนภาษาอย่างว่านั่น
เสียงแตรลั่น..ปิ๊นปิ๊น...ยินถึงไหน
นึกว่าอ้าว...มาแล้วกร่าง...เป็นอย่างไร
แค่สายไปสิบห้านาทีพอดีเลย
ขึ้นรถไปหาอาหารการกินดื่ม
แล้วก็ปลื้มร้องเพลงครื้นเครงเฉย
ดนตรีครบจบบ่ายสามตามอย่างเคย
เราก็เปรย...ไปเต้นรำตามคำเชิญ
พี่เขามองจ้องหน้าพรางว่าให้
นี่ผมใส่ขาสั้นเข้าขั้นเขิน
ร่วมเต้นรำทำนองต้องเพลิดเพลิน
ไม่เจริญอย่างอารยะเขากระทำ
เราก็ฉุนหุนหันพลันย้อนกลับ
บอกพี่นับสิบหนคนเขาขำ
พี่มาสาย....ใส่ขาสั้น....หวั่นเต้นรำ
พี่ไม่จำชอบมาสาย....บายอีกที
พี่ส่ายหน้า....พาที วจีจ๋อย
บ่นที่คอย....บ้าตายอายไหมนี่
ผมรีบอย่างกางเกงในยังไม่มี
แล้วก็ชี้ให้ดูที่....ไม่มีรอย.....
55555555555555
1 มีนาคม 2548 13:51 น.
หนอนสายตายาว
เมื่อคืนเราเหงาใจในฟ้าหมอง
แต่จันทร์มองกระจ่างแจ้งแสงทองฉาย
ดารกา....ดารดาษพาดเรียงราย
สะท้านกายหนาวจิตคิดถึงเธอ
ฝากรักไว้กับจันทร์คืนนั้นแล้ว
เสียดายแก้วแสนไกลใจยังเผลอ
เธอล่ะลืมคนไกลใฝ่ละเมอ
ทุกนาทีที่เพ้อ...เก้อแล้วเรา
น้ำค้างตก..อกช้ำ...ระกำยอก
หม่นมัวหมอกชอกช้ำย้ำความเศร้า
ยังจดจำรอยยิ้มที่พริ้มเพรา
ผ่อนความเหงาเราได้ในยามนี้
หนาวในจิตคิดร่ำค่ำคืนดึก
ณ.มุมลึกสุดในหัวใจนี่
กลับหนาวย้อนรอนชีวาทั้งราตรี
ครวญวจีฝากโสมโลมสัมพันธ์
ถึงหนาวนอกไม่ชอกช้ำหนำใจเท่า
หนาวตัวเราหนาวอกระทกหวั่น
นี่ต้องทนหนาวกี่ปีกับกี่วัน
จึงสบสรรค์อันอกอุ่นกรุ่นด้วยรัก
หน้าส่วนตัว
2230
