4 ธันวาคม 2544 05:16 น.
หนึ่งนก ฤดูหนาว
ชมดาวเดือนไม่เหมือนชมใจเจ้า
มันช่างเหงาซึมเซา ร้าวไหวไหว
มีดาวเดือนเกลื่อนฟ้าไม่สุขใจ
เท่ามีเจ้าใกล้ใกล้เคียงใจพอ
พรุ่งนี้เอยแม้นเปรยถึงความรัก
จะเหี้ยมหักความอายให้ตายหนอ
จะกระซิบแผ่วแผ่วในลมคลอ
ชาตินี้ขอรักมั่นนิรันดร์เดียว
หวังเพียงเจ้ารับรู้สู่ห้วงนี้
ห้วงฤดีพึงรักจักเฉลียว
ใช่กวีวาดลมคมดังเคียว
แต่ทุกเสี้ยว ใจข้าสัญญาจริงฯ
4 ธันวาคม 2544 05:02 น.
หนึ่งนก ฤดูหนาว
ปฏิมาหน้ากระดาษสะอาดขาว
ปฏิพากย์กับหมู่ดาวท่ามหมอกหนา
ปักษจรสงัดเงียบพรรณนา
แว่วดารา กับตัวข้า ที่จำนรรจ์
โอ..ดาวเอ๋ย ขวัญเจ้า หนาวบ้างไหม
ฟ้าละไมโอบเจ้าเนาสวรรค์
ใครเป็นเพื่อนเอื้อนเพลงระหว่างวัน
แผลฉกรรจ์ทนไหวไหมขวัญเอย
ไหนเจ้าบอกดอกมะลิที่ผลิยอด
จะเกี้ยวกอดก่อนน้ำค้างร้างระเหย
แล้วไยด่วนทวนคำซ้ำละเลย
ไปชื่นเชยโคมจันทร์ชั้นเมฆา
เจ้าจงใจ ไปไกลถึงเพียงนั้น
สายสัมพันธ์สิ้นแล้วเสน่หา
โลกข้างล่างทางนี้เจ้าระอา
แม้แต่ในแววตาข้างั้นฤา
ไหนเราเคยสัญญาจะมีกัน
ไยเจ้านั้นทิ้งไว้แต่เพียงชื่อ
ดรุณีหนีหน้าไม่หารือ
กลับใช้ขื่อเป็นเพื่อนเลือนความจำ
ข้าโศกเศร้า รู้เจ้าเศร้าโศก
เมื่อโลกทั้งโลก สีเหมือนน้ำคร่ำ
วันนี้อีกแล้ว ดอกแก้วร่วงซ้ำ
ถูกมือระยำ กระทำชำเรา
ข่าวจากหน้าหนึ่ง ซึ่งเมื่ออ่านพบ
บ้างเลือกจุดจบ เป็นศพแบบเจ้า
กี่ร้อยกี่พัน สวรรค์รับเอา
ไปพิงแนบเนา เป็นดาริกา
ขวัญเอ๋ยขวัญมา เพื่อนยาข้าเอ๋ย
ไม่มีแล้วเอยคนครหา
ดาวดวงพิสุทธิ์ จุติเจ้ามา
นิ่งหลับบนฟ้าเถอะเจ้าขวัญดาว
และโลกเบื้องล่าง ที่ข้างยืนอยู่
ไม่รู้ ไม่รู้ อีกกี่ผู้สาว
ขื่นขมขื่นไข้ จากไอ้คนคาว
ระทมรวดร้าว จากไอ้สังคมฯ
2 ธันวาคม 2544 17:02 น.
หนึ่งนก ฤดูหนาว
พนมขุนเขาเนารอบ
เขตขอบไพรใหญ่เล่าขาน
เมฆริ้วปลิวไหวละลาน
ล้วนบานดอกคลื่นตื่นฟ้า
บนดอยดอกเอื้องเยื้องเย้ย
อาบเหมยห่มน้ำกลางป่า
อวดสีอวดสันนานา
ต้องมาเห็นด้วยตาตน
ดอกเอื้องไม่บานบนดิน
โสภิณพิศกลางไพรสนฑ์
บนดอยปอยเมฆลอยวน
เอื้องเหนืองามจนล่ำลือ
มือใครต่างหมายเด็ดดม
กลีบซมเพราะยื้อมาถือ
ผีเสื้อป่าล้ากระพือ
เสาะรื้อไม่พบเอื้องบาน
ถูกคนเขาคว้าไปครอง
ไม่เหลือรวงทองกรองม่าน
ไร้กลิ่นถวิลพิมาน
ช่อหวานบ่เหลือเผื่อเลย
น้ำตาร่วงร้างกลางป่า
บุปผาแล้งทางร่างเผย
คุณค่าที่เคยเปรียบเปรย
งอกเงยอยู่ ณ ที่ใดฯ
2 ธันวาคม 2544 16:33 น.
หนึ่งนก ฤดูหนาว
คืนค่ำย่ำย่างเกือบสางรุ่ง
เรืองรุ้งพาดทิวริ้ววะวับ
รวีรอเช้าเข้าประดับ
ฟ้าระยับกลับสีอาภรณ์
คิดถึงตรึงจิตมิคิดสร่าง
ค่ำคืนยันสว่างมิถอดถอน
ห่วงหาอาลัยใจอาวรณ์
แต่งกลอนถึงเช้าเฝ้ารำพัน
ตะวันแต้มสีโลกสวยสด
งามงดดังภาพในห้วงฝัน
ผีเสื้อน้อยพร้อยคล้ายตะวัน
แต้มแต่งสีส้มนั้นจุดลาย
เหลืองเหลืองเยื้องกลีบกุหลาบขาว
พราวพราววาววับน้ำค้างสาย
ลดลั่นใบบังระบำว่าย
เวิ้งลมระบัดย้ายเรียวเรียง
ฟ้าหาวหมดดาวแล้ว แก้วตะวัน
เฉิดฉันท์ฉายแดดกับเฉลียง
นกน้อยคู่นั้นพลันบินเคียง
ฉันเพียงสุขใจได้ .. เท่านี้..
2 ธันวาคม 2544 16:19 น.
หนึ่งนก ฤดูหนาว
เทือกเขา เข้าล้อม อ้อมอกฟ้า
ทาบทา แลรูป จูบแผ่นหิน
กรอบกั้น คั่นเขต ของนาวิน
นกถิ่น เท่านั้น จะสัญจร
เขตเขา เหล่าล้อม อ้อมอกอกฟ้า
แดดพา เพียงพาย สายลมอ่อน
ไหวไหว ระยับ จับแสงรอน
ในห้วง อาทร สงบเย็น
ไร้คลื่น ตื่นซัด พัดกระหน่ำ
เก็บงำ เงียบง่าย ไม่ให้เห็น
ใต้น้ำ เชี่ยวธาร ผ่านลำเค็ญ
ซ่อนเร้น รอยแผล แห่งฤดู
หนีมา อ่อนล้า จากชายฝั่ง
ผุพัง ความหวัง ทั้งอดสู
เศษซาก ฝากฝัง กระทั่งปู
ขยะอยู่ เรียงราย บนทรายทอง
ขวดแก้ว แนวร้าว คราวทิ้งทอด
อวดยอด บิ่นคม ข่มทั้งผอง
เด็กวิ่ง เล่นไล่ ไม่เคยมอง
ซิลอง เหยียบย่ำ กระหน่ำคม
หญ้าทะเล ปาการัง ฝั่งสมุทร
เสื่อมทรุด รากเน่า คราวเหง้าล่ม
ใครฤา บอดใบ้ ใจโสมม
เทถม วิสัย ใส่ทะเล!
หน้าส่วนตัว
1044
