ขวัญดาว

หนึ่งนก ฤดูหนาว

ปฏิมาหน้ากระดาษสะอาดขาว
ปฏิพากย์กับหมู่ดาวท่ามหมอกหนา
ปักษจรสงัดเงียบพรรณนา
แว่วดารา กับตัวข้า ที่จำนรรจ์
โอ..ดาวเอ๋ย ขวัญเจ้า หนาวบ้างไหม
ฟ้าละไมโอบเจ้าเนาสวรรค์
ใครเป็นเพื่อนเอื้อนเพลงระหว่างวัน
แผลฉกรรจ์ทนไหวไหมขวัญเอย
ไหนเจ้าบอกดอกมะลิที่ผลิยอด
จะเกี้ยวกอดก่อนน้ำค้างร้างระเหย
แล้วไยด่วนทวนคำซ้ำละเลย
ไปชื่นเชยโคมจันทร์ชั้นเมฆา
เจ้าจงใจ ไปไกลถึงเพียงนั้น
สายสัมพันธ์สิ้นแล้วเสน่หา
โลกข้างล่างทางนี้เจ้าระอา
แม้แต่ในแววตาข้างั้นฤา
ไหนเราเคยสัญญาจะมีกัน
ไยเจ้านั้นทิ้งไว้แต่เพียงชื่อ
ดรุณีหนีหน้าไม่หารือ
กลับใช้ขื่อเป็นเพื่อนเลือนความจำ
ข้าโศกเศร้า  รู้เจ้าเศร้าโศก
เมื่อโลกทั้งโลก สีเหมือนน้ำคร่ำ
วันนี้อีกแล้ว  ดอกแก้วร่วงซ้ำ
ถูกมือระยำ กระทำชำเรา
ข่าวจากหน้าหนึ่ง ซึ่งเมื่ออ่านพบ
บ้างเลือกจุดจบ เป็นศพแบบเจ้า
กี่ร้อยกี่พัน สวรรค์รับเอา
ไปพิงแนบเนา เป็นดาริกา
ขวัญเอ๋ยขวัญมา  เพื่อนยาข้าเอ๋ย
ไม่มีแล้วเอยคนครหา
ดาวดวงพิสุทธิ์ จุติเจ้ามา
นิ่งหลับบนฟ้าเถอะเจ้าขวัญดาว
และโลกเบื้องล่าง ที่ข้างยืนอยู่
ไม่รู้ ไม่รู้ อีกกี่ผู้สาว
ขื่นขมขื่นไข้ จากไอ้คนคาว
ระทมรวดร้าว จากไอ้สังคมฯ