ในกระถางดินเล็กเล็ก ฉันยังเด็กนัก พ่อสอนให้รู้จัก การฟูมฟัก ต้นกล้าต้นน้อย พ่อบอกฉันว่า ต้องรดน้ำอย่างค่อยค่อย และต้องอดทนรอคอย จะเห็นร่องรอยของการเปลี่ยนแปลง มันเป็นไปอย่างเชื่องช้า ตุ่มตาผลิใบแผ่แขนง หญ้ากลุ่มหนึ่ง ..กลับสูงแซง บังแสง ต้นกล้าที่บอบบาง พ่อบอกว่า ในพื้นที่ อันน้อยนิด อาจมีหลายชีวิตในกระถาง ไส้เดือนตัวหนึ่งอาจอำพลาง มดบางตัวจะเดินทางผ่านมา ในพื้นที่ของการเติบโตแห่งนี้ เราต้องรู้วิธีการรักษา ให้ต้นกล้าเติบโตเต็มกล้า และหญ้าคือปัญหาสำหรับเรา ขณะที่ฉันสอบเลื่อนชั้น พ่อย้ายมันออกจากระถางใบเก่า ต้นกล้าเติบใหญ่ให้ร่มเงา นานวันเข้ามันก็สูงเกือบถึงหลังคา คนผ่านมาไปมาหน้าบ้าน ดอกหอมบานรอท่า อวดความงดงามอยู่เต็มตา ยืดหยัดศรัทธาอยู่เต็มตน
หนึ่งนก ฤดูหนาว 1 ธ.ค. 2544 05:16 น. - ID 6478 
1732
6
0
1 ธันวาคม 2544 05:35 น. - comment id 22166
อ่านกลอนแล้วให้นึกถึงวันวารเลยจ้า.... กลอนเพราะมาเลย... เนื้อหาก็ดีมากด้วยจ้า... ชอบจัง
1 ธันวาคม 2544 05:48 น. - comment id 22168
น่ารักจังเลย....ชอบค่ะ เคยปลูกต้นไม้ แต่ไม่ค่อยมีเวลาดูแล อ่านกลอนจบแล้ว...คิดว่าวันนี้จะปลูกต้นไม้ซักต้น ...
1 ธันวาคม 2544 20:50 น. - comment id 22280
ชอบกลอนจัง.......พอดีชอบปลูกต้นไม้เสียด้วยค่ะ.....
1 ธันวาคม 2544 23:43 น. - comment id 22304
.....ตามอ่านครับ ทั้งความคิด และเนื้อหา ภาษา ที่สวยงาม และลงตัวมากครับ ..... ........แสงศรัทธา ณ ปลายฟ้า......
1 ธันวาคม 2544 23:54 น. - comment id 22307
ชอบค่ะ เนื้อหาดีมากเลยค่ะ
6 ธันวาคม 2544 23:02 น. - comment id 23268
อ่านแล้วนึกถึงพ่อกับเราตอนเด็กๆ (รู้สึกอบอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูกค่ะ).. เพราะมากค่ะ..
26 ธันวาคม 2546 21:51 น. - comment id 145150
.. รักพ่อ..ที่สุดเลยคะ...
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
