18 กันยายน 2549 17:03 น.
อ.วรศิลป์
" หาดใหญ่ " วันนี้เดือด
โชกชุ่มเลือดสาดกระเซ็น
ระเบิดซุกซ่อนเร้น
หมายฆ่าเข่นชีวิตคน
สุดโศกประชาไทย
เสียงร่ำไห้ เสียงแช่งบ่น
สังเวยชีวิตคน
ด้วยเหตุผลเพื่อสิ่งใด
ทำไมไม่รักชาติ
กษัตริย์ ศาสน์ ไม่เทิดไว้
เวรกรรมที่ทำไป
ขอจงได้ " ชดใช้กรรม "
18 กันยายน 2549 15:43 น.
อ.วรศิลป์
" ฟ้าใสเมื่อฝนซา "
ถ้อยพรรณาแต่โบราณ
บรรพชนได้กล่าวขาน
ให้เราท่านพึงสังวร
ชีวิตที่เวียนว่าย
อย่าท้อใจยามทุกข์ร้อน
โศกเศร้าใช่ถาวร
ย่อมจะผ่อนทุกข์คลายไป
วันใดทุกข์ผ่านพ้น
เปรียบสิ้นฝนพบฟ้าใส
ขอเพียงหยัดยืนไว้
" ฟ้าย่อมใสหลังฝนซา "
15 กันยายน 2549 16:35 น.
อ.วรศิลป์
เก็บดอกหญ้า ค่าน้อย จากดอยเต่า
เปลือกหอยเก่า จากบางแสน แดนหรรษา
ดอกกล้วยไม้ จากเบตง เมืองยะลา
ดอกเฟื่องฟ้า จากอุบล เมืองคนงาม
เก็บกุหลาบ ดอกใหญ่ จากเมืองจันท์
ดอกอัญชัญ จากเชียงราย ชายแดนสยาม
ดอกมะลิ บางคนฑี สมุทรสงคราม
ดอกบัวน้ำ จากภูเก็ต ก็เด็ดมา
แล้วบรรจง จัดเรียง ใส่แจกัน
เปลือกหอยนั้น ผูกร้อย ไว้ด้านขวา
หวังมอบให้ ใครสักคน ที่ผ่านมา
ปรารถนา ให้ดอกไม้ ผูกไมตรี
15 กันยายน 2549 15:22 น.
อ.วรศิลป์
กรวดกลมเพราะคลื่นซัด
เพ็ชรเจิดจรัสเพราะเจียระไน
ทองบริสุทธิ์ได้เพราะไฟ
มนุษย์ไซร้ก็เช่นกัน
ผองมิตรจงอย่าท้อ
ทุกข์ยากหนอจงฝ่าฟัน
อดทนและอดกลั้น
เพื่อสู่ฝันอันอำไพ
ชีวิตที่ทายท้า
อย่าระอาจงฝ่าไป
จุดหมาย ณ เส้นชัย
คงไม่ไกลเกินไปถึง
15 กันยายน 2549 11:33 น.
อ.วรศิลป์
หยาดฝนจากฟากฟ้า
ชะโชมหล้าจนชุ่มฉ่ำ
ชาวนาเริ่มปักดำ
เช้าจนค่ำอยู่กลางนา
แผ่นดินเกิดชีวิต
ผลผลิตจากต้นกล้า
หยาดเหงื่อของชาวนา
พสุธาเป็นพยาน
อนิจจา ชาวนาไทย
พูดกันไป มาช้านาน
ยิ่งพูด ยิ่งประจาน
เกิดตำนานความอยุติธรรม
หยาดเหงื่อของชาวนา
ดูด้อยค่าวันยังค่ำ
ถูกโกงเป็นประจำ
ยุติธรรม อยู่หนใด
เมื่อไรหนอชาวนา
จะลืมตาอ้าปากได้
เมื่อไหร่จะสิ้นไป
เหลือบ ริ้น ไร กินแรงคน
วันนี้ฝนหล่นจากฟ้า
เหล่าชาวนายังยากจน
ทั้งหมดนี้ มิใช่บ่น
หวังผู้คนพึงสังวร
ชาวนานั้นก็คน
ความอดทนถูกกัดกร่อน
วันหนึ่งอาจเดือนร้อน
วันขาดข้าว ขาดชาวนา
หน้าส่วนตัว
1712
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟอ.วรศิลป์
